w sedno!
zaraz obok sceny [jest niżej w nawiasie]; kontynuując - nie lubię dzieci i nie jest mi ich szkoda, ale jak widziałam tę scenę, to stwierdziłam, że to było tchórzliwe zagranie i chłopaka autentycznie było mi nawet szkoda! :D
dobra scena, ale wkurzyło mnie zachowanie głównej bohaterki xD
HALO SPOILER!!!
.
.
[śmierci tego woźnego - doszło do mnie wtedy to samo co do bohaterki - nie tylko wisiała mu 10 dolców, ale też nigdy go nie odwiedziła i nie napisała listu! a widać po serialu, że ten zdążył ją już potraktować, jak córkę]
.
.
.
.
.
koniec spoilera

Tez mnie i moją mamę ten wątek uderzył, jak ona mogła nie odwiedzić go przez ten cały czas, przykro mi było, jak nigdy, gdy zobaczyłem tą tablicę w piwnicy...

Ona w ogóle była wyjątkowo złym charakterem. Miała wszystkich gdzieś, zero uczuć. Dużo pisania, żeby całość opisać, ale nie zdziwiło mnie to, że go nie odwiedziła. Swoją drogą to nawet bym na nią nie splunął.

To też trochę smutne z tej perspektywy iż nie jesteś w stanie pojąć po części tego co się wydarzyło w życiu tej postaci. Jej psychika się rozsypała jak była dzieckiem. Nie została nauczona budowania związków, jeszcze zanim jej matka popełniła samobójstwo z dzieckiem w samochodzie nie miała ojca. Zapewne nigdy nie doświadczyła normalnej rodziny, miłości. Nie możesz od takiej osoby oczekiwać iż będzie taka jak Ty. Chyba że miałeś podobnie jako dziecko to ok, ale wątpię.
Wyczuwam zero empatii i totalny brak zrozumienia.

Ten gość jest czubkiem, ćpunem, egoistą i jest skrajnie niemiły - bądźmy dla niego mili i go lubmy, bo miał ciężko!
Powiem prosto. Różnie różni ludzie mieli i na różnych ludzi wyrośli. Jeżeli nie znasz definicji empatii to nie zarzucaj jej braku innym.

Tego nie napisałem, pozwolę sobie przeredagować tak żeby oddać mój sens.
"Ten gość jest czubkiem (zbyt mocne słowo na zaburzenia psychiczno-poznawcze), ćpunem, egoistą i jest skrajnie niemiły " postarajmy się go zrozumieć, nie oceniać jeżeli nie jesteśmy go zrozumieć. Nikt Ci nie każe kogoś lubić, ale od razu uznawać za złych, bo są inni? Niezrozumiani? Tacy ludzie potrzebują pomocy, specjalistycznej typu psycholog/psychiatra, ludzi którzy im wytłumaczą co jest co, ale Ty od razu oceniasz takiego człowieka. Mam nadzieję iż rozumiesz również motyw iż jak ktoś idzie do psychiatry to nie wymaga wizyty w psychiatryku z filmów amerykańskich.


I specjalnie dla Ciebie definicja z wikipedii.  Szczególnie drugą część, mam nadzieję iż zrozumiesz o co mi chodziło.
Empatia (gr. empátheia cierpienie) – zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób (empatia emocjonalna), umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość (empatia poznawcza).

Chłopiec zadał pytanie niezwiązane z szachami. Bet wiedziała po sobie, że chłopiec nie ma obsesji na temat szachów, a z jakichś przyczyn jest zmuszony do zostania mistrzem. Bet wiedziała, co będzie robić po wygraniu, ale nie będę spoilerował.

Ja to gdzieś tam w połowie serialu czekam na scenę jak się spotkają po latach, a tu lipa.

Nie chciała się z nim spotkać do czasu aż nie zostanie mistrzem. Relacja między nią a woźnym bardziej opierała się na zasadach gry w szachy niż w oparciu o emocje.

[śmierci tego woźnego - doszło do mnie wtedy to samo co do bohaterki - nie tylko wisiała mu 10 dolców, ale też nigdy go nie odwiedziła i nie napisała listu! a widać po serialu, że ten zdążył ją już potraktować, jak córkę]

dlatego to smutny serial, widownia po pigułach, więc nie zauważyła widać.

Właśnie główna bohaterka nie została pokazana pozytywnie. Oprócz tego, że ma nałogi, to jest osobą mało empatyczną i poświęcającą swoje życie tylko szachom. Scena gry z młodym Rosjaninem doskonale pokazała, jak zimną osobą jest Beth. Nie rozumiem też, jak przez tyle lat nie odwiedziła woźnego, ani nawet nie napisała do niego listu. Ba, nawet nie oddała mu 10 dolarów, które jej pożyczył, żeby miała na turniej szachowy.
Beth była oburzona, że w wywiadzie z nią nie wspomnieli o woźnym, a tymczasem ona sama przez tyle lat nawet nie pomyślała, żeby się do niego odezwać.

Jaaa, obejrzyjcie jakieś świąteczne romansidlo na netflixie - sporo teraz tego wrzucają.

Tomasz Raczek o Beth napisał "trochę autystyczna". Ktoś podobny do Sagi z serialu Most nad Sundem", która jest stereotypowym Aspergerowcem. Wybitne zdolności analityczne idące w parze z "upośledzeniem" funkcji społecznych (w dużym uproszczeniu, bo autyzm może mieć naprawdę różne oblicza, temat na inną dyskusję). Obie zresztą podobnie instrumentalnie traktują mężczyzn czy w ogóle ludzi wokół siebie.

Wydaje mi się, że zupełnie błędnie rozumujesz autystyczność czy ten syndrom. Osoba autystyczna ma zaburzenia funkcji społecznych, ale może mocno czuć i przyzwyczajać się do ludzi o wiele bardziej. Autystyczna osoba nawet wobec wroga wbiłaby sobie do głowy algorytm (Pożyczam -> Wygrywam -> Oddaję). Autystyczna, cieplejsza osoba pisałaby listy z osobą, która jej pokazała szachy, mogłaby szanować innych ludzi.

Tu mamy wprawdzie lekko autystyczną dziewczynę, ale zupełnie wyrachowaną, zimną i nieczułą, mającą przyjaciół i wszystkich wokół w nosie.

Georgi mu było. On był typowym produktem ZSRR - dziecko uczone od małego gry w szachy. To był normalny dzieciak, który od 4 roku życia kuł na blachę otwarcia, gry środkowe i końcowe. Reprezentował powagę jak na szachistę przystało, bo tego był nauczony. Był w końcu reprezentantem ZSRR.
Harmon nie była normalna. Miała najpewniej Aspergera, albo HFA, jej gra była bardziej... intuicyjna, chociaż to nie jest do końca odpowiednie słowo. Dla niej nie było norm, a granice wyznaczały tylko przepisy gry. Jeżeli mogła osłabić przeciwnika spacerując, podchodząc do planszy jak do symultany, to dlaczego nie?

W serialu zostało to tak przedstawione, ale w rzeczywistości odchodzenie od partii czy nawet robienie szybkich ruchów na stojąco (i ponowne odejście od szachownicy) nie jest niczym niezwykłym. Szachisty na takim poziomie gry w zasadzie nie da się wyprowadzić z równowagi w sposób inny niż poprzez dobre zagranie. Tak samo przeciwnicy rzadko bawią się w takie wpatrywanie się w siebie nawzajem w trakcie partii (a w serialu było to tak podkreślane, że olaboga). Scena była bardzo ciekawa i fajna, ale dość pozbawiona realizmu.

Zadała mu wtedy pytanie: co zrobisz potem, jeżeli już w wieku nastu lat zostaniesz mistrzem? To sugeruje refleksję nad własnym losem, bohaterka zaczyna mieć wątpliwości, czy wybrała właściwą drogę. Bo przecież jej to pytanie tak samo dotyczy. Oczywiście wątek nie został pociągnięty dalej. Ew. mogła mu zadać takie pytanie, żeby podpopać jego zaciętość w dążeniu do celu, ale też nie zostało to rozwinięte.

Ale wiesz że wstawanie od stołu to norma? Nie wygrała z nim przez pokerowe zagrywki, tylko pokazała gówniarzowi kto jest białą królową. Dla nie nie miało większego znaczenia czy patrzy na szachownicę czy wpieprza makaron w tym czasie. Szachiści znają pola i położenie figur na pamięć.
Pokazała mu raczej że wiele musi się jeszcze nauczyć, oraz poddała w wątpliwość jego umiejętności. Oczywiście pewnie mała Beth Harmon by z nim nie wygrała, ale to juz możemy gdybać.