Zaledwie 2 lata dzielą trzecią część Ekstradycji od jej części drugiej, a wydaje się jakby to były serie zupełnie z innych epok. Odniosłem wrażenie, jakby w trakcie realizacji i produkcji „Ekstradycji 3” kierowano się zgoła innymi pryncypiami, niż te w oparciu o które powstała część pierwsza. Moim zdaniem najlepsza, najbardziej spójna i wyrazista.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego w trzeciej serii przygód Halskiego reżyser całkowicie zmienił pierwotną formę Ekstradycji. Już samo odejście od charakterystycznego motywu muzycznego otwierającego serial (w wykonaniu Jaremki na klarnecie/saksofonie) odebrałem jak złą wróżbę. Nie myślałem jednak, że zmiany w formie serialu będą tak głębokie i tak fatalne.

Komputerowe zakończenie „Ekstradycji 3”, „hakerskie” sztuczki Ćmy w Wordzie, Sumar szkolący bojówkę nacjonalistów, odejście od grubych rosyjskich spraw w stronę opowiastki o trzech wychowankach domu dziecka, którzy postanowili ziścić swoje chłopięce marzenia o pałacu kultury – taka koncepcja na kontynuacje przygód Halskiego nie przemówiła do mnie. Uważam, że w trzeciej części Ekstradycji reżyser po prostu rozmienił się na drobne. Zajął się bzdurami zamiast dalej infiltrować strukturę mafijną polskiego establishmentu. Były to przecież naczelne tematy podejmowane w poprzednich seriach tego serialu i intuicyjnym wydawało się, aby dalej podążać sznurkami pajęczyny powiązań rosyjskich rewizorów, radzieckich agentów z polskimi politykami, skorumpowanymi policjantami. Uważam, że widownia tego oczekiwała. Tymczasem w „Ekstradycji 3” wątek Iwanowa zupełnie wygasł, zaś schedę po nim reżyser oddał w ręce nowego rezydenta Jana Tuwary. Spodziewałem się, że Gajos w tej roli stworzy równie silnego bohatera co Rywin, ale widocznie uległem wpływowi wrażeń z „Ekstradycji 2”. Tuwara, wprowadzony na ekran w ostatnich scenach „Ekstradycji 2”, w scenie na lotnisku, kiedy to nastąpiło charakterystyczne sztafetowe przekazanie pałeczki, wydawał mi się człowiekiem pokroju majora Grossa z „Psów” Pasikowskiego. Gross bowiem prowadził interesy ręką silną i bezwzględną, podobnie jak Iwanow. Tymczasem Tuwara okazał się słabszy niż się spodziewałem. Ulegał emocjom, o czym świadczy np. romans z agentką Krystyną i powierzenie jej klucza do sejfu. Był również mniej władczy niż Iwanow. Nie miał goryli, czuwających nad jego bezpieczeństwem całą dobę. Ponadto odniosłem wrażenie, jakby Tuwara zaszył się w podziemiach niczym kret. Czy była to oznaka strachu? Warto wrócić do Iwanowa dla kontrastu, bo boss woził się po mieście jak chciał, mieszkał w luksusowych hotelach, interesy kontrolował z powierzchni ziemi. Jednocześnie czuło się w tej demonstracyjności, że Iwanow w spółce z Tumską i Jurijem są poza prawem. Kontrastowało to również bezsilność policji. W „Ekstradycji 3” interesy prowadzono po kryjomu, a niemoc wymiaru sprawiedliwości wyeksponowano raczej tym, że po prostu nie można było trafić na trop agentów, którzy byli głęboko uśpieni i ostrożni. Wręcz asekuracyjni. Uważam, że przedstawianie wielkiego biznesu przez pryzmat chłopięcych marzeń z czasów w domu dziecka, odebrało powagi przedsięwzięciu trójki wychowanków. Przynajmniej ja tak to odebrałem. Historia zrobiła się tkliwa, sentymentalna. Główni bohaterowie, którzy stanowili dla mnie ramę serialu: szef UOP-u Szawłowski, Sawka, Halski zepchnięci zostali jakby na drugi plan. Pojawiali się incydentalnie (pierwsi dwaj), zaś palmę pierwszeństwa odebrali im Fiduk, Tuwara i Góra. Nie, nie, nie.

Nie kupiłem tej części.