Nie da się oprzeć wrażeniu, że cały odcinek wprowadza tyle wątków i jest tak poszatkowany, że nie dziwię się, że wiele osób ocenia “Halloweenową apokalipsę” źle, bo po prostu się zgubić. Moim zdaniem najlepiej zostało zrobione wprowadzenie odcinka z Aniołami. Jeśli cały sezon okazałby się takim miksem wątków, a jest to niewykluczone (choć ten odcinek jako wprowadzenie pewnie będzie miał z tym największy problem w sezonie), to możliwe, że ktoś zrobi montaż, który będzie stylem bardziej przypominał odcinki epizodyczne – choćby tego Vindera można było pokazać później, gdy będzie odgrywał większą rolę. Niemniej muszę to przyznać – Chibnall z taką ilością wątków i postaci poradził sobie nadspodziewanie dobrze.

A skoro o postaciach mowa, trzeba zdecydowanie pochwalić Dana i Karvanistę (mam nadzieję, że wróci on jeszcze do serialu nie tylko w serii 13) - scena ich pierwszego spotkania jest po prostu świetna, zero zbędnego dialogu.Ba w tej scenie mieliśmy wreszcie to, czego tak bardzo brakowało wcześniejszym seriom w odcinkach Chibnalla - wprowadzenie cechy postaci poprzez pokazanie jej (odporność na kontrolę umysłu czy chęć oprowadzania ludzi) zamiast powiedzenie o niej, czego najlepszym przykładem był kapitan Jack, który dwa razy podkreślał, że jest nieśmiertelny. Generalnie w całym odcinku było mniej takiej zbędnej ekspozycji czy powtarzania co chwilę właśnie uzyskanych informacji dla wydłużenia odcinka. Zapewne pomógł tu paradoksalnie natłok wątków - po prostu nie było czasu na zbędne gadanie, choć taki Vinder czekał z ucieczką do samego końca  - zapewne po to, by efektownie uciekać na tle zniszczenia, czego normalnie nikt by nie zrobił, ale może się to wyjaśni sensownie, gdy poznamy przyczyny, dla której siedział na tej stacji Rose (nie ma przypadków!).

Natomiast jest w tym odcinku parę niekonsekwencji, chibnallizmów, których nie powinno być - wspomniany Vinder, który czeka z ucieczką do ostatniej chwili; Karvanista, przyjaciel człowieka, który do niego strzela (a po wyłączeniu broni na myśl mu nie przychodzi, że może jej użyć jako pałki/zwykłego topora); ustawianie odliczania czasu, tak jakby Karvanista nie mógł się zdecydować, czy chce się pozbyć Doktor i Yaz, czy lepiej dać im szansę na ucieczkę. Wreszcie Doktor i Yaz. Przykro mi Chibs, ale nie jestem w stanie uwierzyć, że te dwie panie spędziły ze sobą tyle czasu i jeszcze nazywają się przyjaciółkami, skoro jedna z nich ma takie opory przed powiedzeniem drugiej chociażby skrawka prawdy o sobie. Serio, co by się stało, gdyby Yaz wiedziała o Dywizji? Szkoda, że największy rozwój ich relacji nastąpił znowu pozaekranowo, ale czego obawia się Trzynasta? Porzucenia? Wątpliwe ze strony Yaz. No i mam nadzieję, że zostanie wytłumaczone, w jaki sposób udało się złapać tak potężną istotę, która w zasadzie w parę chwil zniszczyła Wszechświat (oczekiwanie można wytłumaczyć zniszczeniem Gallifrey w finale ostatniego sezonu) zgodnie z zapowiedziami Chibsa, choć przypuszczam, że pewnie zrobi to Big Finish. I obawiam się, że podobnie łatwo i prosto może się to zakończyć w finale. Oby nie. No i kwestia odcinka Halloweenowego jako takiego, miałem nadzieję na chociaż straszniejszy odcinek, zamiast paru dyniek, paru kostiumów i "trick or treat" rzuconego parę razy.

Podsumowując, oglądało mi się ten odcinek przyjemnie, ten sezon ma szansę być najlepszym sezonem Chibnalla, choć taką mnogość wątków może być łatwo popsuć. Trzymam jednak mocno kciuki, gdyż Trzynasta oraz Jodie naprawdę zasługują na dobry sezon, a wydaje mi się, że obecny showrunner lepiej się w takim formacie czuje, co było widać w Broadchurch, gdzie przecież też poza jednym odcinkiem, we wszystkich trzech sezonach pisał scenariusze sam.

Chcecie przeczytać więcej na temat tego odcinka? Zapraszam:
https://gallifrey.pl/halloweenowa-apokalipsa-wrazenia-redakcyjne/