Fajnie zagrał ojciec Mark, kamienna twarz matki nie wyrażała wg mnie emocji więc trudno było mi uwierzyć tej aktorce. Autentycznie irytował mnie DI Hardy, nieciekawy typ po przejściach, nie wzbudzał sympatii, antypatii, żalu, pogardy, niczego co mogłabym lubić, docenić albo znienawidzić. Trochę nierozwiązana kwestia księdza. Cały czas jesteśmy pod wrażeniem, że coś ukrywa. Byłam pewna, że morderca się u niego wyspowiadał i przez dźwiganie tej strasznej wiedzy, przypuszczalnie o kimś kogo zna, kogoś ze społeczności miasteczka, ksiądz jest taki zgaszony i spięty, ale jego wątek został pominięty. No trudno. Najbardziej polubiłam Ellie, naprawdę zabawna postać. . . z tą swoją angielskością.
W ogólnym rozrachunku mogło być lepiej... ale mogło też być gorzej.
Ktoś porównywał ten serial do The Killing, natomiast Broadchurch zaledwie kilkakrotnie liznęło kwestię prawdziwej żałoby.... Nie wyobrażam sobie pewnych zachowań matki po stracie dziecka, czasem jakby sobie przypominała, że trzeba się załamać,już samo to, że tego samego dnia gdy odnaleziono chłopca poszła na plażę i tak sobie rozmawiała o nim patrząc przed siebie i wspominając go jakby od czasu tragedii minęły miesiące lub lata. Nie chcę wiedzieć jak wygląda taki dramat ale coś czuję, że człowiek traci poczucie rzeczywistości, traci władzę w rękach i w nogach oraz przechodzi na jakieś psychotropy. W The Killing żałoba postępowała sukcesywnie, wnikając coraz głębiej w fabułę, dramatycznie i nieustannie rozsadzała i rujnowała więzi rodzinne. W Broadchurch ten problem został dość mocno okrojony. Wzruszyła mnie jednak scena z Markiem, który rzucał kamienie do morza, a później coś w nim pękło...... dla mnie ta scena zwieńczyła cały serial i ukazała takie oblicze zrozpaczonego rodzica, którego od początku mi tam brakowało.

Ale polecam polecam :)