ogladalam jako nastolatka i bylo to za wczesnie. dopiero po latach i po przeczytaniu pierwowzoru zrozumialam, co poszlo nie tak.

Gienia to slaba kobieta, samotna matka, dla ktorej synek - jedynak to caly swiat. Mamusia nie buduje w nim szacunku do siebie, nie jest autorytetem. Maly Januszek moze wszystko, a nigdy nie czeka go kara. Jednoczesnie nie dostaje od Mamusi wiele, poza poblazaniem- nie ma dobrego garnituru na komunie, zyje w ubostwie, brakuje rodziny. Mamusia robi, co moze, ale poza slaba pensja i koloniami wyproszonymi po sypianiu z zonatym Wardejnem - co nie u hodzi uwadze Januszka - nie ma nic. Prowincjonalna Gienia sama nie ma do siebie szacunku i nie uczy go swojego syna.
Januszek wyrasta w takich warunkach na typowa patologie. Mamusia nigdy go nie skarci, ale zrobi to za nia wymiar sprawiedliwosci. Dlatego Januszek laduje w wiezieniu, gdzie poglebia sie jego degeneracja. Gdy wraca do domu i Gienia probuje go karac za jego wybryki- jest juz za pozno. Dorosly juz mezczyzna zgotowuje Mamusi karcer. Bo wczesniej nie nauczyla go poczucia wlasnej wartosci ani milosci. Bo jej nienawidzi za to, ze nie potrafila dac mu lepszego zycia. Bo sam nie potrafil lepiej zyc, gdyz wychowujac sie w podwarszawskich slumsach nie mial mozliwosci ani autorytetow.
Gienia odrzucala wszelkie mozliwosci poprawy swojego losu (Pawlik) z powodu wrodzonej naiwnosci i glupoty lub tracila je w tragicznych warunkach (Gryń/ Sochnacki) - tu sie sprawdza powiedzenie, ze biednemu zawsze wiatr w oczy.
Historia musiala sie tak skonczyc.