Z sentymentem wróciłem do obejrzenia tego serialu, który ogladałem jako dziecko, wyglądając zza rąbka kołdry (bo wedle zaleceń rodzców powinienem lulać) i do dziś utkwiła mi w głowie scena, w której "ukochany" synek Januszek wkopuje swą matkę pod łóżko i skacząc po niej, jak po trampolince, uświadamia, co to karcer. Historia Januszka (nakręcona na podstawie powieści Łubieńskiego) a własciwie zaslepionej miłością do synka matki jest realistyczna do bólu, ostro kreśli różne typy ludzkie i pokazuje nasz głeboki komunizm z kobietą pracującą, prezesami, brynolami, poprawczakami, ciechocinkowymi balami, a nawet big-beatowymi klimatami. Ten dramat matki wychowującej wyrodnego bandziora powinni obejrzeć współcześni rodzice, którzy często albo nie mają czasu dla swych pociech, albo zaślepieni - w czółko całują, kupują nową komóreczkę, nowy ciuszek, a tu rośnie taki kochany Januszek.