"W drugiej połowie lat 40 i w latach 50 amerykański dramat przeżył niezwykły rozkwit dzięki nowej generacji twórców, wśród nich Arthura Miller, Tennessee Williamsa i Williama Inge'a. Wysoko cenione inscenizacje na deskach teatrów broadwayowskich zainteresowały hollywooddzikich producentów, zwłaszcza, że do Kalifornii przybyli występujący w nich aktorzy: Marlon Brando, Paul Newman, James Dean, Karl Malden, Lee J. Cobb i Arthur Kennedy, a sławą filmowca szczycił się czołowy ich reżyser Elia Kazan. Spośród trójki pisarzy najwięcej szczęścia miał w ekranizacjach miał Williams, którego adaptacje w latach 50 i wczesnych 60 stały się synonimem - niekiedy na wyrost - ambitnego dramatu filmowego odległego od gatunkowych konwencji.
Sztuki Williamsa spełniały ważna rolę w kinie holywoodzkim, demontując system wewnętrznej cenzury obyczajowej. Pisarz na pierwszy plan wysynał tematykę seksualną, portretując mężczyzn tłumiących homoseksualne skłonności, pobudzone erotycznie kobiety, uwikłane w destrukcyjne związki i teamty hipokryzji, rasizmu i nietolerancji. Na miejsce akcji obierał zazwyczaj zubożałe Południe Stanów zjednoczonych, duszne i upadłe posiadłości ziemskie oraz pałace skrywające tajemnice patrycjuszowskich rodów. Williams często odwoływał się do psychoanalizy, ujawniał nieświadome skłonności postaci , tropił przyczyny określonych zachowań w przeszłości. Zmuszał bohaterów do konfrontacji z samym sob, zmierzając do tragicznej i okrutnej puenty. W latach 50 powstało wiele adaptacji jego sztuk, zrealizowanych przez pierwszoplanowych reżyserów z udziałem doborowej obsady aktorskiej. Przygoda pisarza z Hollywood nie zaczęła się od Tramwaju zwanego pożądaniem Kazan, bo już rok wcześniej Irving Rapper nakręcił Szklaną menażerię (1950). Potem Zrealizowano Tatuowaną róże (1955) Daniela Manna. Laleczkę Kazana, znakomitą kotkę na gorącym blaszanym dachu Brooksa, nie mniej udane Nagle zeszłego lata Mankiewicza, a także Jak ptaki bez gniazd Lumeta. Potem popularność Williamsa spadła choć jeszcze zrealizowano kilka jego hollywoodzkich ekranizacji jego sztuk min. Słodki ptak młodości Brooksa z Newmanem i Noc iguany Hustona z Burtonem, Gardner i Kerr.

Tekst pochodzi z książki kino klasyczne tom 2 wyd Universitas