Był jednym z pionierów japońskiej kinematografii, ale co ciekawe, im bardziej rozwijało się kino, tym lepiej sobie z nim radził. Swoje największe arcydzieła ("Opowieści księżycowe", "Zarządca Sansho", "Ukrzyżowani kochankowie" i "Legenda klanu Taira") zrealizował w ciągu trzech ostatnich lat życia!
Dwie naczelne cechy jego twórczości sprawiają, że śmiało mogę porównać ją z dramaturgią Henrika Ibsena:
- Tak jak Kurosawa, Mizoguchi rozkochany był w realistycznym szczególe. Detale strojów, fryzury, rekwizyty, wreszcie całe ujęcia jego filmów odznaczają się niezwykłą precyzją i wyczuciem smaku. Poszczególne kadry jego dzieł to gratka dla historyków i smakoszy sztuki.
- Inaczej niż Kurosawa, Mizoguchi tematem swoich filmów uczynił kobietę. To wyniosła dama, piękna gejsza, albo prosta chłopka staje się u niego nośnikiem wartości. Kobiety Mizoguchiego są ciche i delikatne, pozornie słabe, a w rzeczywistości odważne i skłonne do najwyższych poświęceń. Jego mężczyźni są natomiast słabi, pożądliwi, często podli i tchórzliwi...
Osobiście nie jestem zwolennikiem kina Mizoguchiego. Doceniam dopracowanie jego dzieł i ich intelektualną wagę, ale drażni mnie ich "miękkość" oraz nazbyt wyraźna paraboliczność. Kolejne jego filmy uparcie dążą do przekształcenia się w przypowieść o człowieku i jego słabościach. Ciąży na nich historycznoliteracki pierwowzór. W każdym filmie bohaterowie stykają się z niemal abstrakcyjnym Złem... To absolutnie nie musi być zarzut, ale jakoś przeszkadza mi oczywistość i pewna przewidywalność tych konstrukcji.
Niemniej nie można zaprzeczyć, że obok Kurosawy, Ozu i ewentualnie Kobayashiego, Mizoguchi był największym dalekowschodnim reżyserem. Niektórzy japońscy koneserzy kina do dziś uważają go za "największego filmowca świata". Jakiś jego film (najlepiej "Opowieści księżycowe", lub "Ukrzyżowanych kochanków") zobaczyć trzeba.

W języku polskim więcej o Mizoguchim możemy poczytać w monograficznym zeszycie Filmu na Świecie (numer 345-346 z 1987 roku).