Kazimierz Karabasz

Najbardziej wpływowy dokumentalista polski dekady lat 60. i pierwszej poł. lat 70. W historii filmu polskiego funkcjonuje termin SZKOŁA KARABASZA, oznaczający metodę kręcenia dokumentów w oparciu o długotrwałą obserwację a nie inscenizację (inscenizacja obowiązywała w tych czasach w dokumentach propagandowych i w PKF). Ścieżkę dźwiękową autentycznych dialogów kręcono razem z obrazem; w warstwie obrazowej eksponowano zbliżenia. Dokumenty, które robili reżyserzy znajdujący się w orbicie Karabasza (m.in. Trzos-Rastawiecki, Kamieńska, Gryczełowska, Halladin, Ślesicki) dawały portret typowego przedstawiciela danego środowiska: chodziło w nich więc o przeciętnego człowieka i "zwyczajne" sprawy jego życia.

Nurt ten rozpoczął dokument "Muzykanci" - był to rok 1960 - Karabasz nakręcił "Muzykantów" po tym, jak wpisał się swoimi dokumentami w szkołę tzw. czarnej serii dokumentów ("Gdzie diabeł mówi dobranoc" i "Ludzie z pustego obszaru").

"Muzykanci" to jeden z najważniejszych dokumentów w historii polskiego filmu; film zdobył Grand Prix w I edycji festiwalu krakowskiego - można film ten więc uznać za symbolicznie patronujący konkursowi w jego długiej historii.