Jane AdamsII

Jane Adams dorastając często występowała w lokalnym teatrze w swoim rodzinnym mieście. Swoją pierwszą rolę zagrała w szkole średniej w "Pinokiu", jednak jej zawodowe aspiracje początkowo nie były związane z aktorstwem. Po studiach zapisała się do Seattle's Cornish Institute (nauki ścisłe i polityczne). Pracowała też jako przedszkolanka. Mimo tego brała lekcje aktorstwa i w końcu przeniosła się do Nowego Jorku, żeby studiować dramat w Juilliard. Dostała kilka ról w filmach telewizyjnych, serialach (gościnnie pojawiła się w "Family Ties" dwa razy jako dwie różne postacie) i miała przyzwoitą rolę w "Oznakach życia" (1990 r.). Jednak jej wczesna kariera to głównie sukcesy na scenie. Wcześnie po studiach dostała rolę na Broadwayu, w komedii Paula Rudnicka "I Hate Hamlet", za którą została wyróżniona nagrodą Outer Critics Cirle Award i była nominowana do nagrody Drama Desk. Szybko zdobywając popularność przez następnych kilka lat była aktywna w teatrze w Nowym Jorku (m.in. rola Mary Warren w "The Crucible" Arthura Millera). Na Broadwayu jej godnym uwagi sukcesem był występ w "An Inspector Calls" J. Priestleya - za swoją kreację postaci Sheili Birling dostała nagrodę Tony'ego, Drama Desk Award i była nominowana do Outer Critics Circle Award.
Wykonując swoją pracę w Nowym Jorku ostatecznie zdecydowała się przenieść do Los Angeles, żeby poświęcić się karierze na dużym ekranie. Przez kilka lat znajdowała się w tle większości filmów, grając role drugoplanowe, m.in. w filmach "Kocham kłopoty" (1994 r.) czy "Ojciec panny młodej 2" (1995 r.). Kiedy zaczęła zdobywać sławę w Hollywood jej role się powiększyły, a także stały się ciekawsze.
Rolą przełomową dla Jane można nazwać z pewnego punktu widzenia postać Joy Jordan w "Happiness" Todda Solondza. Urocza i zarazem smutna bohaterka tej czarnej komedii jest z pewnością najpoważniejszą kreacją Adams na dużym ekranie. Niewątpliwie "Happiness"to jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów z 1998 roku, który zdobył spory rozgłos ze względu na swój jawnie szokujący charakter. Od tego momentu Jane zaczęła grać głównie w niezależnych produkcjach, do których można zaliczyć "Łowczynię piosenek" (2000 r.) i "Party na słodko" (2001 r.) w reżyserii Alana Cumminga i Jennifer Jason Leigh.
Tuż po "Kwaśnych pomarańczach" z 2002 roku Jane zniknęła na pewien czas z ekranu. Zagrała jeszcze w "Adaptacji" Charliego Kaufmana (również z 2002 r.). Przez półtorej roku wydawało się, że zrezygnowała z aktorstwa. Wróciła jednak na scenę w sztuce "Enchanted April" i zagrała w kolejnym filmie Kaufmana "Zakochany bez pamięci" (2004 r.).