Ida Lupino

Urodzona w artystycznej rodzinie była córką wybitnego angielskiego komika Stanley'a Lupino. Na scenie znalazła się już jako nastolatka, ale do filmu trafiła na życzenie matki. Poszła na casting i jako platynowa blondynka zdobyła rolę w "Her First Affaire". Ida szybko zyskała sławę za oceanem i równie prędko się tam znalazła. Jednak osobie z charakterem nie było łatwo. Producenci chcieli zrobić z niej kolejną słodką dziewczynę, która grałaby role, jakimi rozsławiła się zdobywczyni pierwszego żeńskiego aktorskiego Oscara Janet Gaynor. Ida stanowczo odmówiła. Jej upór i zdecydowanie ukierunkowane działania artystyczne stały się chyba główną przyczyną, dla której nigdy nie cieszyła się legendarną popularnością pokroju Bette Davis czy Katharine Hepburn. Dopiero rola w "Świetle, które zgasło" pozwoliła 25-letniej aktorce zwrócić na siebie uwagę jako aktorki naprawdę utalentowanej. Z Paramountu Ida trafiła do Warner Bros., gdzie wystąpiła w "Nocnej wyprawie", partnerując playboyowi George'owi Raftowi, Humphrey'owi Bogartowi i Ann Sheridan. Rewelacyjnie zagrała tracącą zmysły femme fatale, ale sam film był raczej kiepski. W 1941 roku udało jej się zdobyć rolę w wielce cenionym dramacie kryminalnym "High Sierra", znów z Bogartem u boku. Ida wpisała się do historii kina fenomenalną rolą dynamicznej, oddanej kobiety o niezwykłej sile charakteru. Jednak wspaniała postać w świetnym filmie nie zapewniła jej kolejnych gwiazdorskich ról. Warnerowie pragnęli uczynić z Idy specjalistkę od drugiego planu - delikatnych, eterycznych dziewcząt, które mogłyby stanowić tło dla postaci granych np. przez Bette Davis. Aktorka odmówiła. Mimo, że swą bezkompromisowość przypłaciła brakiem ról, rozwijała się jako artystka. Niebawem zajęła się reżyserią, pisała scenariusze. Choć lata 40. i 50. nie były najbardziej pomyślnymi dla kobiet w tym zawodzie, zdołała realizować swoje plany. Ida była trzykrotnie zamężna. Trzecie małżeństwo z aktorem Howardem Duffem trwało 17 lat, a jego owocem jest urodzona w 1952 roku córka Bridget Duff, która wystąpiła wraz z rodzicami w jednym z ich filmów jako 2-letni szkrab, ale kariery filmowej nie rozwijała. Ida zmarła na wylew, walczyła z rakiem okrężnicy.

Jej ojciec - Stanley Lupino - był sławnym brytyjskim aktorem. Oboje rodzice Idy występowali regularnie w londyńskim West Endzie, odpowiedniku Broadway'u w USA. Dziewczyna również interesowała się aktorstwem. Zaczęła uczęszczać do prestiżowej szkoły Royal Academy Of Dramatic Arts w Londynie. W 1933 roku towarzyszyła swojej matce, Connie Emerald w studio filmowym, gdzie ta miała próby do swego filmu. Ida miała wówczas 15 lat. W następnym roku opuściła Anglię i udała się do Hollywood. Jej pierwszym amerykańskim filmem był "Search for Beauty" nakręcony dla studia Paramount. W 1935 roku Ida zagrała w obrazie "Peter Ibbetson", w którym partnerowali jej Ann Harding i Gary Cooper. Produkcja nie odniosła dużego sukcesu w USA, ale w Europie była hitem.
W następnym roku Lupino zagrała w swym pierwszym musicalu "Anything Goes". Film okazał się przebojem. Ida miała wówczas 18 lat. Po nakręceniu komedii "Artystki i modelki", aktorka poprosiła o zwolnienie jej z Paramount, ponieważ przez dłuższy czas nie otrzymywała nowych propozycji filmowych. W następnym roku 21-letnia Ida grała dla Warner Bros. W 1943 roku zdobyła nagrodę krytyków Nowego Jorku dla najlepszej aktorki za rolę w "The Hard Way". W 1949 Ida postanowiła zająć się reżyserią. Jej debiutem był film "Never Fear". Nie został on zbyt dobrze oceniony, ale Idy to nie zniechęciło. W kolejnych latach wyreżyserowała pięć kolejnych filmów. Później postanowiła wykorzystać talent reżyserski w telewizji. Pisała także scenariusze. Jako aktorka filmowa Lupino zrobiła sobie przerwę od czasu produkcji "Gdy miasto śpi" z 1956 roku. Powróciła do filmu w 1969 roku. Po zmaganiach z telewizją i kinem w 1978 roku po raz ostatni wystąpiła w teatrze. Miała wówczas 60 lat i czuła, że jest już czas na emeryturę. W 1995 roku Ida miała wylew, który spowodował jej śmierć. Miała 77 lat.

Ida Lupino była urodzoną w Anglii amerykańską aktorką, reżyserką oraz scenarzystką. Na świat przyszła w rodzinie związanej z teatrem. Występować zaczęła w dzieciństwie, by w wieku 13 lat zacząć uczęszczać do Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych. W 1932 zadebiutowała w "Her First Affair". Jednak dopiero po 1939 roku i roli prostytutki w "The Light That Failed" została zauważona, co zaowocowało kolejnymi dużymi angażami u boku tak znanych aktorów, jak Humphrey Bogart, Ronald Colman, John Garfield czy Edward G. Robinson. 

W 1949 Lupino założyła wraz z drugim mężem Collierem Youngiem firmę produkcyjną i zaczęła pisać scenariusze. Tematami, jakie poruszała, były kontrowersyjne jak na tamte czasy bigamia, gwałt czy nieślubne dzieci. Pierwszym projektem, jaki stworzyła był dramat "Not Wanted" z 1949 roku. Ponieważ pierwotny reżyser filmu Elmer Clifton zachorował podczas kręcenia zdjęć, artystka musiała zająć jego miejsce, by doprowadzić produkcję do końca. Jednakże jej pierwszym oficjalnie wyreżyserowanym obrazem był "Never Fear". Stała się tym samym pierwszą kobietą wymienioną jako reżyser w napisach od czasów Dorothy Arzner w 1943 roku. W 1950 Lupino została również drugą kobietą dopuszczoną do Amerykańskiej Gildii Reżyserów.

W 1951 roku Lupino rozwiodła się z Youngiem, lecz nadal współpracowała z nim na niwie zawodowej. Efektem tego były kolejne filmy - "Outrage" oraz "Hard, Fast and Beautiful". Ida w międzyczasie nadal grała, łącząc to zajęcie z reżyserowaniem. W 1953 światło dzienne ujrzał mroczny film noir "The Hitch-Hiker", który jest uważany za jedno z jej najlepszych dzieł, będąc jedynym obrazem noir wyreżyserowanym przez kobietę. Przez kolejne 13 lat Lupino nie stworzyła żadnej nowej produkcji. Nie znaczy to jednak, że była bezczynna. Zaczęła bowiem produkować i reżyserować dla telewizji. W swoim dorobku ma pracę nad ponad czterdziestoma programami między innymi "Alfred Hitchcock Przedstawia", "Ścigany", "Dr. Kildare", "Strefa mroku" czy "Bewitched". Obowiązki te łączyła umiejętnie z graniem w kolejnych filmach. Była gwiazdą serialu "Mr. Adams and Eve", w którym partnerował jej trzeci mąż Howard Duff. Zagrała także gościnnie w niezliczonych serialach. W 1966 roku wyreżyserowała swój ostatni film, lekką komedię "The Trouble with Angels". 

Dwa lata później zrezygnowała na dobre z pracy reżysera. Skupiła się na karierze aktorskiej. Pojawiła się w wielu popularnych serialach takich jak "Ulice San Francisco", "Columbo" i "Aniołki Charliego". Jej najbardziej znaczącym osiągnięciem był występ w obrazie Sama Peckinpaha pod tytułem "Junior Bonner" z 1972 roku. Od 1975 zaczęły ją trapić poważne i przewlekłe problemy zdrowotne. Zmniejszyły one jej możliwości pracy i została zmuszona do odejścia na emeryturę. Ostatnim dziełem, w jakim zagrała był "My Boys Are Good Boys". W 2011 roku wyszła na rynek jej pośmiertna biografia zatytułowana "Ida Lupino: Beyond the Camera". Ida Lupino zmarła 16 lat wcześniej z powodu raka okrężnicy.