Wszystkim którzy nie znają tego filmu i wielkiej roli Gary Copera,
polecam ten film.

Niezapomniana dla mnie osobiście scena z tego filmu to zbliżenie spoconej twarzy Gary Coopera,powolny odjazd
kamerą w górę aż widzimy zupełnie opustoszale miasteczko i on jeden...samotny i
opuszczony przez wszystkich na których liczył i którym slużył.


Film powstal w czasach McCarthyzmu
/polowanie na czarownice w srodowisku
filmowym,okres zimnej wojny,obawa komunistycznej zarazy/
Wówczas wszyscy niemal bali sie o siebie,nikt nie potrafił wstawić sie za nikim.
W filmie ,,W samo poludnie,, widzimy wielkie przesłanie tego ówczesnego
problemu.
Strach,jeszcze raz strach lecz męska wola walki o słuszną sprawę jest silniejsza niz strach.
Gary Cooper przekazuje nam to wszystko jedynie przy pomocy
gestów,mimiki i ...oczu.
Nie uzywa pięknych i wznioslych slów.
Ostatnia scena filmu to Gary i Grace trzymają sie w ramionach na
opustoszalej ulicy w tym jakby wymarlym miasteczku.
Rozprawił sie juz z tymi których tak wszyscy sie bali.
Nagle miasteczko odżyło ,wszyscy wylegli na uliczkę ,
są w oknach i na balkonikach.
Widzimy zbliżenie twarzy Gary Coopera.
Rozgląda sie powoli wokół tłumu,wyławia swym spojrzeniem w całym tym tłumie jedynie chlopca który nie bał się i chcial udzielic mu pomocy.
Poklepuje go przyjacielsko po ramieniu ,odpina gwiazdę ,
wzgardliwie rzuca ją na ziemię ,wykręca się od niej tyłem i odjezdza.
Tlum pozostal sam w swej samotności.