Moim skromnym zdaniem, David Lean to jeden z najwybitniejszych reżyserów w historii kinematografii. Nie twierdzę tak dlatego, że jego filmy, które oglądałem, to wielkie dzieła. Myślę, że bez reżyserii Leana tak wielkie one by nie były. Nie obejrzałem jeszcze wszystkich filmów Leana, ale te, które, do tej pory obejrzałem, to dzieła wybitne lub wręcz arcydzieła. "Spotkanie", najbardziej kameralny z filmów Leana, opowiedziana bez zbędnych ozdobników, zwyczajna i utrzymana w niesamowicie impresyjnym nastroju historia, jest zarazem jednym z najpiękniejszych filmów o miłości. Ale Lean zasłynął przede wszystkim jako twórca wielkich, epickich , imponujących rozmachem widowisk, takich, jak "Most na rzece Kwai", "Lawrence z Arabii", "Doktor Żywago", a także adaptacjami powieści Dickensa: "Wielkie nadzieje" i "Oliver Twist". Postrzegany jest jako mistrz klasycznej narracji: "każde ujęcie, montażowy chwyt, gest aktora, choć bardzo dyskretne, precyzyjnie budowały dramaturgię i znaczenie sceny". Nie był jedynie specjalistą od scen widowiskowych. Był również mistrzem scen kameralnych, potrafił doskonale wyrażać skomplikowane emocje bohaterów. Jego filmy są dla mnie kwintesencją klasycznego kina, kina, które, zdaje się, odeszło już bezpowrotnie. Takich filmów już się nie kręci. A szkoda.