Ari Aster raczej kocha swoich rodziców. W wywiadach wskazuje na ich wielki wpływ na jego rozwój artystyczny (w końcu sami parali się sztuką). Podkreśla, że pisząc postać Annie i innych członków rodziny Grahamów z Hereditary nie miał na myśli żadnego konkretnego człowieka. Raczej wskazuje na swoje własne lęki – przed samotnością, bezradnością, śmiercią. Lecz jest w jego fascynacji podstawową komórką społeczną coś szaleńczo pokręconego. Konsekwencja, z którą umieszcza w swoich filmach rodziny zakłócone, złowieszczo wykręcone, słowem – dysfunkcyjne, napawa niepokojem i lękiem. “What is wrong with you, Mr Aster”, “Who hurt you?”, troskliwie pytają recenzenci z Twittera i Letterboxd. Co tkwi w głowie tego niepozornie wyglądającego mężczyzny. I dlaczego z takim zapałem ukazuje w swoich filmach dramaty, których nie powstydziłby się ani Lynch ani Solondz?

RESZTA ARTYKUŁU: https://www.filmawka.pl/rodzina-w-kinie-astera-felieton/