Anna Magnani

Źródła podają, że jej ojciec był Egipcjaninem, a matka Włoszką. Aktorka twierdziła, że nie znała ojca (Włocha z Kalabrii), nie nosiła jego nazwiska, a matka wyjechała do Egiptu już po jej urodzeniu. Na scenie zadebiutowała rolą Matki Boskiej w szkolnym przedstawieniu w Akademii Świętej Cecylii, gdzie uczyła się gry na fortepianie. Marzyła jednak o prawdziwym aktorstwie. Choć ukończyła Akademię Sztuki Dramatycznej w Rzymie i publiczność teatralna ją uwielbiała, filmowcy nie mieli jej nic do zaoferowania. "Żeby grać w filmach, trzeba mieć ładną buźkę i niebieskie oczęta" - mówiła kpiąco. A ona nie była pięknością i wiedziała o tym. Wydawało się, że wszystko się zmieni, gdy wyszła za reżysera Goffreda Alessandrini. Dzięki jego protekcji zagrała w kilku filmach, ale publiczność wolała ją oglądać w teatrzykach rewiowych i podziwiać jej talent komiczny, bo to pozwalało zapomnieć o wojennej rzeczywistości. Anna rozbawiała publiczność, ale prywatnie przeżywała dramat. Mąż ją zostawił, a wkrótce okazało się, że jej ukochany synek Luca cierpi na chorobę Heinego-Medina. Lekarze nie dawali mu szans na przeżycie, a ona nie miała pieniędzy, żeby go leczyć. Nie poddała się. Razem z chorym dzieckiem przedarła się przez zieloną granicę do neutralnej Szwajcarii i umieściła syna w najdroższej klinice w Lozannie. Sama wróciła do Włoch i przyjmowała nawet "ogony" w najgorszych filmach, żeby zarabiać pieniądze na leczenie synka. Pewnego dnia poznała reżysera Roberta Rosselliniego, który zachwycony jej charakterem i temperamentem powierzył jej główną rolę Piny w filmie "Rzym, miasto otwarte". Obraz stał się wydarzeniem na skalę światową, a postać, w którą wcieliła się Anna uznano za symbol nowej włoskiej kobiety. Magnani z dnia na dzień stała się sławna i bogata. Dostawała propozycje z całego świata, ale chciała grać tylko u Rosselliniego. To były jej najlepsze lata. Miała sławę, ukochanego mężczyznę, pieniądze, a jej syn wracał do zdrowia. Nagle wszystko legło w gruzach. Rossellini poznał Ingrid Bergman i porzucił Annę. Upokorzona artystka wyjechała do Hollywood i zagrała w specjalnie dla niej napisanej "Tatuowanej róży". Olśniła Amerykę i dostała Oscara. Na rozdanie nagród przyjechała z synem, który poruszał się już samodzielnie z pomocą aparatów ortopedycznych i głośno się nim chwaliła. W 1972 roku w filmie Felliniego zagrała samą siebie. Rok później zachorowała na raka, a lekarze po pierwszej operacji uznali, że umrze w ciągu kilku dni. Cała włoska prasa solidarnie milczała, dziennikarze nie chcieli przysparzać jej cierpień. Pisali więc, że wraca do zdrowia, a ona w to wierzyła. Przygotowywała się nawet do kolejnej premiery. 25 września 1973 roku wieczorem po raz pierwszy jej film "Correva l'anno di grazia" miał być wyświetlony w telewizji. Anna już go nie zobaczyła, zmarła późnym popołudniem. Tę wiadomość spikerka podała tuż przed projekcją obrazu. Miliony Włochów, oglądając ją w ostatniej roli, opłakiwały śmierć aktorki i przypominały sobie zdanie, które często powtarzała: "To takie niesprawiedliwe umierać, skoro już się człowiek narodził". 

Anna Magnani urodziła się 7 marca 1908 roku w Rzymie (Włochy). Porzucona przez matkę dorastała u ubogiej babki. Mimo biedy zawsze myślała o zostaniu aktorką. Na początku próbowała swych sił w kabaretach i śpiewając na ulicach. W końcu podjęła naukę w rzymskiej Akademii Sztuki Dramatycznej. Jej debiut filmowy nastąpił w 1934 roku w dramacie "La cieca di Sorrento". Nie przysporzył jej jednak ciekawych propozycji. Przełom nastąpił, gdy w 1941 Vittorio De Sica obsadził ją w obrazie "Teresa Venerdi". Zapoczątkowało to intensywny rozwój jej kariery i współpracę z wieloma wybitnymi reżyserami jak Rossellini, Visconti, Renoir czy Fellini. W połowie lat 50. wyruszyła na podbój Hollywood, gdzie zagrała w dwóch znaczących obrazach: "Tatuowanej róży" (za rolę Serafiny Delle Rose otrzymała Oscara) i "Dziki jest wiatr". Po podbiciu Ameryki powróciła do Europy, gdzie dalej grała postacie silnych, prostych kobiet, których wiarygodność na ekranie, najlepiej ukazywała talent aktorki. Prywatnie była od 1935 roku żoną reżysera Goffredo Alessandriniego, jednak małżeństwo szybko się rozpadło i po długim okresie separacji w 1950 roku nastąpił rozwód. Aktorowi Massimo Serato urodziła w 1942 roku syna, który później zachorował na polio. Anna Magnani zmarła 26 września 1973 na raka trzustki.