Mnie się wydaje, że film miał pokazać, że życie toczy się równolegle na wielu płaszczyznach czasoprzestrzennych. Stąd poruszane kwestie dot reinkarnacji, życia przedtem i potem, śmierci i narodzin gwiazd. To trochę jak w "Ogrodzie o rozwidlających się ścieżkach" Borgesa, życie jednocześnie na wielu płaszczyznach. Ale może się rozpędzam:P W ogóle to, albo jest to film b hipnotyzujący, albo tak niespójny, że jak wyszłam z kina, to zdawało mi się, że jakąś część przespałam;)
A jeśli chodzi o całą sytuację opieki nad chłopakiem, to pokazało to na pewno mentalność ojca, który załatwia pielęgniarza synowi, który przecież spokojnie mógłby funkcjonować samodzielnie. Ojciec, zdaje się, idzie na łatwiznę, nie ma czasu na rzeczywiste zajęcie się synem. Paraliż mentalny ojca przechodzi na ciało syna.
Jak sądzisz?

Dzięki za tę odpowiedź, zmusiłaś mnie to głębszego zastanowienia nad tym filmem, bo przyznam sie, że juz zaszufladkowałem go sobie jako 'niezrozumiały' i zwyczajnie zacząłem o nim zapominać. To chyba jeden z tych filmów, na temat których można by napisać cały elaborat, a i tak nie wyczerpie się tematu.

Na pewno na pierwszym planie mamy zmaganie się z osobistą tragedią, powolną akceptacją własnej ułomności i bezradności, godzeniem się z tym co jest. Pytanie tak naprawdę brzmi co jest w tle? Na pewno gdzieś w to wszystko wpleciony jest wyznawany przez Tajów buddyzm. Wierzenie, że cierpienie jest immanentną cechą człowieczeństwa i że wynika ona z pragnienia bycia kimś innym niż się jest. Czy nie stąd wynika właśnie cierpienie głównego bohatera?
Była taka scena, gdy bohaterowie leżą na trawie i padają chyba najważniejsze pytania w filmie - czy można żyć bez przeszłości? Czy można żyć bez przyszłości? A przecież przeszłość jest tylko wspomnieniem, przyszłość - jedynie wyobrażeniem. Przemijająca natura rzeczy.
Pasuje do tej koncepcji ta cała historia z gwiazdami. Każda gwiazda przemija, te małe, nie święcące jasno przebrażają się białego karła, te duże i jasne - w supernową, po czym wybuchają i giną. Wydaje sie, że mimo tragedii główny bohater jest bardziej żywy niż jego ojciec i ma szanse na przeobrażenie, a nie na śmierć.

Reżyserka w wywiadzie przed projekcją mówiła, że jest to film o sytuacji w Tajlandii, o stosunkach w niej panujących. No cóż, nie wiem jak tam jest, podejrzewam że nie chodziło o samo pokazanie różnic klasowych, które wybijają się z pierwszego planu, może ten paraliż mentalny o którm piszesz, wynika własnie ze specyfiki tego kraju i zarażane są nim kolejne pokolenia... Nie mam pojęcia... Strzelam trochę na oślep, za mało punktów zaczepienia tu było, albo też nie mam odpowiedniego przygotowania aby zrozumieć ten film.

Na zakończenie dodam, że wymowa filmu jest dla mnie raczej pozytywna. Chłopak zaczyna powoli się otwierać, godzić się ze sobą, nie umarł wewnętrznie jak jego ojciec. Wybrzmiewa z tego wszystkiego jakaś nadzieja, ale dla kogo? Dla Tajów? Dla ludzi w ogóle?

Sensownie piszesz. A, co sądzisz o tej scenie, kiedy chłopak chodzi? Czy to była jakaś przebitka z przeszłości (przyszłości?), czy jego paraliż, to właśnie nie ułomność ciała, a jakaś psychiczna właściwość?

No właśnie, też się zastanawiałam. Najpierw wydało mi się, iż jest to kolejn segment z innego czasu, bo cały film wydawał mi się jakby "od końca"- miałam wrażenie, że kolejne segmenty filmu pokazują nie dalszą część "wydarzeń", ale poprzednią. Więc, myślałam, że dotarliśmy do momentu sprzed wypadku i że zostanie on pokazany. Ale to byłoby oczywiście byt łatwe i dosłowne... więc już sama nie wiem. Ten film zabił mi ćwieka i fakt, że nie wiem jaka jest sytuacja polityczna Tajlandii tym bardziej nie pozwala mi go zrozumieć...