Doczytałem. To ponoć thriller miał być. O wiele większy thriller przeżywałem ja zastanawiając się czy obejrzeć ten film do końca. Z jednej strony chciałem zobaczy koniec, który jest wiadomy od początku, z drugiej strony kolejna scena z Adams mogła wywołać u mnie furię.

Jeśli zaczną przyznawać statuetki w dziedzinie „najbardziej nie thriller-owaty thriller” to jest to absolutny faworyt.

Na prawie dwie godziny udało się nakręcić tutaj jedną w miarę mocną scenę (konfrontacja oprychów z rodziną na poboczu) i wykreować jedną dobrą rolę Shannona (cóż za teksański akcent). I tyle. Gyllenhaal od początku do końca to samo, poprawnie. Taylor-Johnson – za mało na drugoplanowego Osc-a. Czasem wyglądał jak Sandler po przedawkowaniu.

Na osobny akapit zasługuje najbardziej irytująca mnie ostatnimi czasy aktorka Adams Amy. Otóż udział Adams Amy w owym filmie był absolutnie zbędny. Gdyby wyciąć wszystkie smuty z jej udziałem, wszystkie przeciągane (a la Kasia Cichopek) spojrzenia, to film opowiedziałby dokładnie tą samą historię, z tym samym finałem. Tymczasem co jakąś chwilę zmuszony byłem po raz kolejny oglądać zbliżenia twarzy Adams Amy, tudzież oglądać jak z hollywodzkim zacięciem odkłada książkę i odgina głowę. Powinniśmy jeszcze mieć szansę obejrzeć w zbliżeniu jej gęsią skórkę, a także scenę kiedy po kolejnym odłożeniu książki, kolejnym wygięciu głowy i wyeksponowaniu szyi, Adams Amy włoży rękę pod dolną część bielizny i zacznie się masturbować podczas czytania.

Nie wiem kto jest menadżerem Adams Amy, ale on/ona zasługuje na statuetkę w dziedzinie „najlepszy menadżer”. Na marginesie jej filmowa bohaterka była jeszcze bardziej irytująca i nie dziwię się mężowi (filmowemu), że nie wytrzymał i wybrał jednak zdrowie psychiczne i zapewne niezły seks u boku innej.

Absolutny dramat (nie mylić z thrillerem).