Nie ukrywam, z niecierpliwością oczekiwałem wieczoru, który poświęcę na seans tego filmu. Znakomita, ponadczasowa historia i mój ulubiony Peter Lorre w roli Raskolnikowa - ależ to brzmi zachęcająco. Niestety film okazał się być powierzchowny, ledwie dotykający mnogości, bogactwa problematyki powieści Dostojewskiego. To takie - ciach, ciach - przedstawienie treści w godzinę dwadzieścia, nie wiadomo po co. W dodatku, nie licząc ciekawej interpretacji Lorre'go, nie ma na czym zawiesić wzrok. Aktorstwo jest przeciętne, a jeśli zwraca na siebie uwagę, to przerysowaniem [zwłaszcza role żeńskie, ohydnie rozhisteryzowane], co może sprawdziłoby się dziesięć lat wcześniej w kinie niemieckim, ale nie tu. Daję 6., bo to nadal niezły film, ogląda się go bezboleśnie - bolesne staje się dopiero zderzenie z wygórowanymi oczekiwaniami.