Nie do końca zgodzę się z ostatnim akapitem, pani doktor skończyła na przystanku z butelka wódki, przetluszczonymi włosami i podkrazonymi oczami, a od pani prokurator odszedł mąż zabierajac dziecko, jeśli to nie jest upadek, to nie wiem, co nim jest.

Przetłuszczone włosy i kryzys w małżeństwie to nie koniec świata. Bohaterki filmu zostały pokazane w etapie urealniania przez ich otoczenie tego, że mają problem, że są chore. Same jeszcze nie zaakceptowały faktu, że są chore. Próbują zaprzeczać, przerzucać winę na otoczenie, wykorzystywać swoją pozycję. To w zasadzie standardowe reakcje w życiu, więc tu film buduje pewną realność. Upadek będzie wtedy, gdy stracą pracę, rodzina odsunie się, aby się sama ratowac i poniosą konsekwencje swoich czynów. Takie urealnienie w życiu bywa dla części pacjentów leczące, ponieważ daje szanse na to, żeby na trzeźwo zobaczyć swoją rzeczywistość. Film kończy się w momencie, w którym w życiu ten proces dopiero się zaczyna. Dlatego paradoksalnie leczący upadek w filmie został jedynie delikatnie zaznaczony.

OK, ale "leczący upadek" nie jest tu pewny. Teresa z tego przystanku może już nigdy się nie podnieść. Autobus odjechał, - ona została.... Był taki pomysł,a by ta postać popełniła samobójstwo na koniec. Z tego reżyserka zrezygnowała. Moim zdaniem na korzyść filmu. Jeszcze wszystko może się wydarzyć - jak w życiu.
Pani prokurator ma jeszcze długą drogę przed sobą, zanim uzna - lub nie- że jest chora. Na razie odsunął sie mąż, milczą telefony zaprzyjaźnionych mężczyzn. A ona twierdzi, że wyrzuciła męża ze swojego życia. Nie uznaje ciągle choroby. Jeszcze walczy ze światem, nie ze swoim uzależnieniem. Czyli jeszcze zaprzecza...

Dokładnie tak. Jeśli uwzględni się, że według róznych badań skuteczność terapii uzależnień to przedział ok. 20 - 40 %, oczywiście przy różnych czynnikach, to szanse na "leczący upadek" są takie, jakie są.
Podstawą jest uznanie problemu i swojej odpowiedzialności za ten stan. Tu bohaterki filmu są gdzieś na początku drogi i scenariusze mogą być rózne. Jak w życiu...

Ja nie uważam żeby to był początek drogi czy jeszcze brak dna: lekarka jest już na absolutnym dnie - wszyscy ją opuścili, straciła pracę, została na przystanku z ostatnią flaszką. Następnym etapem dla niej jest już tylko noclegownia dla bezdomnych, tu jasno widać że to koniec i walka przegrana. Prokurator też traci pracę skoro afera jest już w mediach, dotego rodzina od niej ucieka, zostaje sama w domu z kieliszkiem a jej telefonu nikt nie odbiera. To też już blisko dna, ma jeszcze szanse zdac sobie sprawę z tego, że jest chora ale będzie miała też małe szanse na odbicie się bo nikt jej nie chce pomóc już w tym momencie. Jedynie dla tej najmłodszej ciąża może być wybawieniem i dzwonikem ostrzegawczym. Ale ona tak na dobrą sprawę chyba nawet nie była jeszcze prawdziwa alkoholiczką, nie ma żadnego syndromu odstawienia, wprawdzie pije codziennie ale raczej umiarkowanie, w zasadzie widzimy tylko jedną sytuację kiedy traci całkiem kontrolę co nie jest jeszcze wyznacznikiem alkoholizmu bo to się zdarza dużemu odsetkowi osób nawet pijących sporadycznie. Sam film jest dobry, realistyczny i pokazuje problem bez prób nachalnego tłumaczenia czy moralizowania co jest w naszym kinie bardzo rzadkie. A co do tych "zawodów zaufania", to moze tak jest na zachodzie ale u nas prokurator to zawód mniejszego zaufania nawet niż złodziej czy polityk, a i lekarze nie są wcale dużo wyżej cenieni i praktycznie z alkohlizmem te dwa zawody kojarzą się mocniej niż zawód budowlańca czy bezdomnego ;).

"Ale ona tak na dobrą sprawę chyba nawet nie była jeszcze prawdziwa alkoholiczką, nie ma żadnego syndromu odstawienia, wprawdzie pije codziennie ale raczej umiarkowanie, w zasadzie widzimy tylko jedną sytuację kiedy traci całkiem kontrolę co nie jest jeszcze wyznacznikiem alkoholizmu bo to się zdarza dużemu odsetkowi osób nawet pijących sporadycznie."

Sam sobie przeczysz. Ktoś kto pije codziennie, nawet jeśli "tylko" lampkę wina do kolacji, JEST alkoholikiem. Można się upijać latami i nigdy "nie stracić kontroli".

Alkoholikiem jest ktoś kto musi pić i nie może bez tego funkcjonować, ktoś może pić codziennie po 3 piwka przed telewizorem i nagle któregoś dnia stwierdzi, że mu się to już nie kalkuluje i po prostu przestać. Dopóki możesz przestać pić bez żadnego wielkiego stresu czy konsekwencji to nie jesteś alkoholikiem, to że cos się robi codziennie nie znaczy że jest się uzależnionym, nie tak działa ten mechanizm :).

Jeden ze znanych mi alkoholików mówił dokładnie jak Ty teraz.

Ja w sumie nie piję, ale akurat ludzie, których znam i których podejrzewam o alkoholizm zawsze tracą kontrolę i nigdy nie przestają pić póki jest co :). Więc raczej to jest bliższe alkohlolizmu. No i skąd wiesz, ze ten co ci mówił był alkoholikiem i skąd on wiedział że nie jest, jeśli trafił na odwyk to znaczy, że był a jakby sam z siebie przestał pić to by znaczyło że nie był :). Uzależnienie to uzależnienie, nie wiesz czy cię dotknęło dopóki nie próbujesz z nim zerwać, tak to zawsze jest tylko teoretyzowanie.

Zgadzam się,jedni piją bo lubią,inni bo muszą. Uzależnienie jest wtedy gdy nie mamy umiaru w piciu i nie potrafimy tego kontrolować.

Nie prawda... Żeby być alkoholikiem nie trzeba się upijać się na umór. Jeśli wychodząc z pracy myślisz " uff, koniec dnia, wypije sobie lampeczkę wina do kolacji", w piątek " ooo nareszcie weekand strzele sobie piweczko", "kurcze szef/dzieciaki/żona/mąż mnie zdenerwował mały koniaczek dla kurażu" i tak codziennie to już jesteś alkoholikiem.

Co ty gadasz. Najmłodsza nie jest alkoholiczka? Chyba nie masz pojęcia czym jest alkoholizm i powielasz szkodzace steoretypy.... Alkoholizm jest chorobą psychiczną, a zespół odstawienny występuje w którejś fazie alkoholizmu, jest to choroba postępującą. Moim zdaniem ostatnia scena miała w sobie jakiś smutek i dużo było niedopowiedzeń, nie wyglądało mi to na hepi end dla tej dziewczyny, to były jedynie pozory stąd wniosek nasuwa mi się taki, że do tej fazy może jeszcze dotrzeć. Niektórzy potrafią przeżyć i 20 lat w pierwszej czy drugiej fazie alkoholizmu, jednak to żaden sukces. Nawet abstynencja nie jest sukcesem jeśli jest jedynie wynikiem silnej woli, większość po kilku latach wraca do nałogu z poczuciem winy i jeszcze większym problemem, bez zaufania do samego siebie, że nie mogli na sobie polegać. Wtedy czasem dostrzegają fakt, że potrzebują pomocy.

Co jest wyznacznikiem alkoholizmu warto się doinformować, bo to jest wiedzą, a nie osobiste wyznaczniki dla każdej osoby inne. Istnieje także coś takiego jak picie ryzykowne, gdzie uzależnienie może się rozwinąć, ale ta najmłodsza dziewczyna już ta granice przekroczyła... Miała wódkę w pracy, na terapii powiedziała że piła codziennie ale tylko wino, więc mogę się domyślać, że piła to lub to codziennie od dłuższego czasu.

Alkoholizm to choroba uczuć i emocji głównym kryterium jest brak kontroli nad ilością bądź częstotliwością przyjmowanego alkoholu. Nie ma przypadków że ktoś przez 5lat piję codziennie piwko i nie ma problemu z alkoholem, ma. Jedynie może się nigdy do tego przed sobą nie przyznać, a otoczenie może nie być wystarczająco doinformowane. Za to osoba która piję 3x w roku ale za każdym razem odpierdala masakrę albo upija się do upadłego także może być uzależniona.