Jak niemal zawsze, szydzi i ośmiesza, jak niemal zawsze, demitologizuje i dekonstruuje, tym razem gatunek kina gangsterskiego. Oto Robert Altman porywa się na jeden z mitów założycielskich Stanów Zjednoczonych jakim jest gangster heroiczny. "Złodzieje jak my" to również sarkastyczny komentarz do filmów "Bonnie i Clyde" i "Ucieczka gangstera".
To opowieść o trzech pospolitych złodziejach rabujących banki na amerykańskiej prowincji. W tych postaciach nie ma żadnej atrakcyjności w takim sensie w jakim taka atrakcyjność jest udziałem postaci z wyżej wymienionych filmów.
Dotyczy tak powierzchowności jak i bystrości umysłu. Zasłyszane z radiowych audycji wzory zachowań próbują, nieudolnie, zaszczepić do swoich osobowości ale ich nieskomplikowana natura powoduje, że stają się jeszcze bardziej groteskowi. Postaci kobiece obecne w filmie, w gruncie rzeczy, nie odbiegają od męskich. Podobnie jak oni w żałosny sposób usiłowały naśladować to co sugerowały media ówczesne (radio, prasa). Są naiwne i kiczowate. Czasem jednak wykazują sporo zachowań zdroworozsądkowych co daje im niejaką przewagę. Jakimś wyjątkiem jest postać Mattie kierującej się racjonalizmem i zdecydowaniem. Kontroluje swoje emocje w imię matczynego imperatywu. Wcielająca się w rolę Louise Fletcher, to ona za rok odbierze Oscara za rolę siostry Ratched w "Lot nad kukułczym gniazdem" stworzyła istotny kontrapunkt w opisie filmowych postaci.
Za to amerykańska krytyka nie szczędziła pochwał dla Keitha Carradine i Shelley Duvall, którym w filmie powierzono także wątek romansowy. A ten poprzez swą osobliwość wymagał od nich sporego dystansu emocjonalnego i autokontroli by zachować wiarygodność i nie popaść w szyderstwo i tak już w filmie obecne.
Dekonstrukcja gatunkowa posuwa się daleko, miast dramatycznych sekwencji napadów na banki Altman pokazuje właściwie tylko budynki widziane z pozycji szofera gangsterów. Jeśli udostępnia nam jakieś szczegóły to już tylko w opisie dialogowym. Jedynie ostatni napad, widz będzie miał szansę obejrzeć, za to z nieruchomej kamery. Podobnie jest z ucieczkami z więzienia, są wyjałowione z jakiegokolwiek suspensu i kulminacji. Takoż główne postaci pozbawione charyzmy i błyskotliwości, kobiety urody nienachalnej. Mimo to reżyser "patrzy" na nich z pewną sympatią: czy to w scenie zainscenizowanego, ku uciesze dzieci, napadu na bank, czy w scenie kiedy Bowie tuli się do spotkanego kundla by ogrzać się jego ciepłem. W pewnym uproszczeniu bohaterowie zostają złodziejami pod presją czasów, w których przyszło im żyć. Owa skrzecząca rzeczywistość rooseveltowskiego Nowego Ładu zostaje oceniona jako obłudna,
utrwalająca struktury prawicowe i hołdująca konsumpcjonizmowi, co Altman rezolutnie wyosobnił w swoim filmie, opatrując go dźwiękiem audycji radiowych składających się z dzienników, reklam, wszelkich porad dla gospodyń, rolników, pierwszych soap oper ... oraz symbolu Ameryki jakim jest Coca-Cola.
Warto wspomnieć, że tak ujęte tło społeczne, sprawiło, iż przez pewien czas film nie mógł znaleźć dystrybutora.
Samo radio, w znakomity sposób, jest używane przez Altmana już to jako komentarz do wydarzeń ekranowych w najszerszym zakresie: bo i scenach napadów na banki jak i sytuacjach intymnych, już to jako dźwiękowego kolażu budującego napięcie a także do wspomnianego wyżej opisu świata przedstawianego.
Pewna, zamyślona, nieatrakcyjność tego dokonania zapewne może zniechęcać widza do obejrzenia całości ale taki Robert Altman już jest. Wierzy w widza, któremu sprawi satysfakcję obcowanie z kinem oferującym porcję doznań intelektualnych i estetycznych podanych w sposób nieoczywisty. Namawiam!