hey, can i sleep at your place if it's not over to late?

jego nonsensowna niedorzeczność spod paryża znowu zaskakuje. z jednej strony przywraca trochę zapomniany a pojemny i bardzo niegdyś godny gatunek, czy raczej podgatunek, tak zwanego hostage-movie

(rozpoczynając wyliczankę od lat pięćdziesiątych, lśniącymi perełkami swoich dekad będą tu kolejno: Godziny Rozpaczy, Anioł Zagłady, Pieskie Popołudnie, Szklana Pułapka, Miejski Obłęd, Johny Q. i Wilqu Negocjator)

z drugiej: wyprowadza go w rejony o których nie śniło się żadnemu z wyżej wymienionych - włącznie z bunuelem - w każdej sekundzie tego scenicznego dziwolągowiska osiągając natężenie zgoła zenitalne.

wciąga, zaskakuje, gra konwencjami, żongluje oczekiwaniami, zawiesza logikę, egzemplifikuje. taranuje czwartą ścianę, a jednocześnie jej nie taranuje. nagina tylko, drapiąc po tapecie, zgoła adekwatnie, wprost do swoich potrzeb. nabija w butelkę, na dudka wystrycha, z mańki zażywa, w polę wyprowadza. z jednej strony kpi sobie, z drugiej zadaje poważne pytania (o rolę sztuki w ogóle na przykład). jedne domniemania roznieca zbyt przesadnie, inne znów usadza i gasi w zarodku (na przykład: tytułowy sprawca owego zamięszania wychodzi na korytarz i gawędzi z szatniarką) (dzięki czemu wiemy, że nie jest on jednym z aktorów).

woody allen z przeszczepioną prawą półkulą mózgu travisa bickle'a wpada na pomysł napisania sztuki teatralnej po projekcji filmu Funny Games na której trochę podsypiał, tak to mniej więcej wygląda. każda sekunda nabiera intensywności, wszystko się może zdarzyć i się zdarza.

now, as you just saw, this patient you did the final test on is not in the real coma.