W filmie było wiele miejsc - perełek.
Myślę, że warto zauważyć, że chłopaki poszukiwali w swojej podróży tego dobra, jakiego dotąd nie doznali. Dobra, choć przebywali w miejscach, gdzie wydawać by się mogło, że jest przede wszystkim zło: bezdomność (spotkanie z człowiekiem, który mówi, że jego poczucia własnej godności nikt mu nie odbierze; anie marzeń!), porzucone przez rodziców dzieci (które potrafią puścić w niepamięć przeszłość, która zwykłych ludzi często zatrzymuje w miejscu, uniemożliwia rozwój), HIV, AIDS (jeden z 'podróżników' słucha słów, którymi matka umierając chce pożegnać swoje dzieci; sam z powodu tej strasznej choroby został pozbawiony matki, a nawet możliwości usłyszenia jakiegoś przesłania, odpowiedzi na pytanie: "jak żyć?" - bo właśnie o odpowiedź na nie chodzi w tym filmie) czy trąd (oszpeceni przez chorobę starcy, odrzuceni przez rodzinę, traktowani jak przeklęci, którzy mówią, że są szczęśliwi, bo spełniają jakąś rolę, wiedzą gdzie jest ich miejsce, czują się potrzebni - a my często nie wiemy!).

Do tego spotkanie z lekarzem, który pracował na Oiomie, dobrze zarabiał, miał dobry samochód, a który pod wpływem spotkania z umierającymi dziećmi w Indiach postanawia rzucić to (nie z łatwością, bo zbierał się z decyzją przez 2 lata), bo wie, że są inni lekarze, którzy go zastąpią, i jedzie tam, gdzie niewielu odważyłoby się jechać - do Peru, do dzieci kalekich i porzuconych przez swoje rodziny, które nie mają nic - by dzielić z nimi los.

Film zdecydowanie inspirujący - gorąco polecam!