I to nie lodowato zimny, że chłód aż przenika do naszych kości, rozchodząc się po całym ciele, tylko po prostu zimny, ponieważ żadna ze skrajnych temperatur nie miała szansy na niego podziałać. Trudno powiedzieć, co konkretnie w tym przypadku zawiniło. Może zabrakło linijek scenariusza, dzięki którym moglibyśmy bardziej związać się z akcją i zżyć z bohaterami? Może wszystko dało się lepiej skleić w postprodukcji, tak byśmy ani na chwilę nie mogli odetchnąć od ciętych dialogów i gęstej atmosfery? A może po prostu wszystko dało się zainscenizować w inny sposób, co wskazywałoby na winę reżysera? Niezależnie od odpowiedzi na to pytanie, po wyjściu z kina czułem, że obejrzałem ciekawą historię przełożoną w wyjątkowo mało angażującym stylu. I byłem cholernie rozczarowany, bo miałem – nadal mam – wrażenie, że dało się to zrobić o wiele lepiej.

To miał być ten film, który pozwoli mi na nowo uwierzyć w Ridleya Scotta, który przywróci nadzieję, że staruszek potrafi jeszcze tworzyć tak angażujące i pełne napięcia widowiska jak Obcy czy Blade Runner. Stało się jednak coś odwrotnego – pozbawił mnie resztek wiary i utwierdził w przekonaniu, że choć 80-letni reżyser rzemieślnikiem jest dobrym, tak trzymających nasze emocje za gardło produkcji kręcić już nie umie albo… nawet nie próbuje.

Jeżeli zaciekawiły Was te fragmenty, to zapraszam do przeczytania całości recenzji dostępnej pod poniższym adresem (po usunięciu spacji):
http://kinocentryczny.pl/ wszystkie-pieniadze-swiata-recenzja/