"Brak scenariusza" to duży zarzut, wobec filmu, który ma wyraźnie zarysowaną fabułę - bohater, 75-letni mężczyzna ginie w tragicznych okolicznościach. Po jego śmierci okazuje się, że pozostawił sekret, jakim było rozkochiwanie w sobie wielu kobiet z miasteczka. Baby, jak to baby, zaczynają plotkować i opowiadać sobie niestworzone historie, że Mateusz przychodzi do nich w nocy i dostarcza wielu orgazmów. Zabawny element fikcyjny, jakim jest pojawienie się ducha mężczyzny dodaje iskierki humoru. Film jest między innymi o zaściankowości małych miasteczek, w których ludzie wierzą w powracających zza grobu, plotkują, jak również aktywnie uczestniczą w religijnych świętach (nie chciałabym ubliżać osobom praktykującym, ale scena z procesją i sypaniem kwiatków nie pojawiła się w filmie przypadkowo), podobnie jak wybory Miss (bo to w związku z tym wydarzeniem stroiła się większość kobiet, być może to mężczyźni też uwierzyli w plotki o Mateuszu i nie dostrzegali tego, co działo się na prawdę).

Czy każdy film należy szufladkować i spłycać do plakietki konkretnego gatunku? Chyba można samemu ocenić kiedy chce nam się śmiać, a kiedy płakać. Film jest słodko-gorzki, erotyczny na tyle, na ile erotyczne jest życie. Powstanie warszawskie pozostawiło w jego uczestnikach ogromne piętno, dlaczego mamy o tym nie mówić, dlaczego bohaterka nie mogła mieć takiej przeszłości? Jeśli zbliżyło ją to do drugiego człowieka, jeśli obydwoje mają się ku śmierci, to dlaczego nie wspominać, czy to jest trudne do przełknięcia i zrozumienia?

Nie wysilaj się, klakierko.

Racja