Gdzie my żyjemy? Przecież w realnym świecie to nie jest tak, że można coś powiedzieć, a wszyscy uwierzą. Przecież w realnym świecie człowiek to także biurokracja obejmująca na przykład świadectwo urodzenia!

O przyjezdnych dowiadujemy się przynajmniej tego, iż w wielkim mieście pracują w jakiejś mitycznej "korpo". OK, niech będzie. O rodzinie gospodarzy nie dowiadujemy się nawet tyle: nie wiemy z czego żyją tak z dala od ludzi, za jakie pieniądze utrzymują rodzinę oraz dom.

W pewnym momencie dziewczynka zaczyna snuć opowieść w stylu: "Była wiosna, ale było bardzo zimno . . .". Po chwili opowieść się urywa, bo widocznie nie miała ona mieć żadnego wpływu na przebieg akcji filmu (o ile w ogóle tam jest jakaś akcja). I tak samo jest z ogromną większością tego, co bohaterowie filmu mówią oraz robią: oni mogą mówić i robić bardzo wiele, ale to nijak nie wpłynie na akcję.

Dźwięk taki sam jak w ogromnej większości współczesnych filmów polskich. Czyli nie rozumiemy gdzieś tak jednej trzeciej dialogów. Dlaczego? Albowiem aktorzy starają się grać realistycznie i mamroczą mniej więcej tak samo niewyraźnie, jak mamrocze 95% Polaków (nie aktorów). Tęsknię do starych czasów, kiedy dialogi nagrywano nie na planie lecz w studiu jako tzw. postsynchrony. Wtedy było mniej realistycznie, za to dało się zrozumieć słowa.

Ale jest jeden mocny plus za realizm filmowców w obrazowaniu. Życie domowe rozgrywa się tu w scenerii ani nie ładniejszej ani nie brzydszej niż w życiu większości Polaków. Nie jest też ani bogaciej ani biedniej. Plus parę naprawdę pięknych podgórskich pejzaży.

Summa summarum: gdybym przyjechał do czyjegoś domu a atmosfera była tam taka jak w tym domu filmowym - zmiatałbym czym prędzej jak najdalej. Po cóż miałbym męczyć siebie obcowaniem z tymi ludźmi oraz po cóż męczyć innych moją obecnością? Tak samo z obecnością widzów na projekcji tego filmu. Każdy ogląda na własną odpowiedzialność.