Zdjęcia przypominają bardziej dokument (zrozumiałe u Karabasza). Aktorstwo też do niego
nawiązuje. W większości filmów fabularnych najważniejsze jest, wydaje się, żeby gesty,
zachowania, wypowiadane kwestie wszystkich aktorów itd. ładnie się ze sobą komponowały,
aktorzy skupiają się głównie na tym, żeby zgrać się z partnerami, dopasować do nich i na
tym, jakie to zrobi wrażenie na oglądającym.

Tutaj tego nie ma. Wygląda to tak, jak by reżyser powiedział do aktorów: zapomnijcie o tym,
czego uczono was w szkole aktorskiej i o tym, jak normalnie gracie w filmie i w teatrze.
Wyobraźcie sobie, że rzeczywiście jesteście postaciami, które gracie a ja kręcę o waszym
życiu dokument, może nawet tak, że nie wiecie, że jesteście filmowani. Nie starajcie się, żeby
wszystko było ładne i zakomponowane, tylko, żeby było, jeśli nie prawdziwe to przynajmniej
prawdziwsze niż w fabule.

I to się udało. Mało gadania, najważniejsze rzeczy powiedziane w długich spojrzeniach,
drobnych gestach, znaczących zachowaniach (znakomita rola Gizy). Najbardziej przejmująca
jest ostatnia scena (lęk i bezradność młodej, czystej dziewczyny wobec tego, co filisterskie i
ograniczone).

Film do oglądnięcia na stronie TVP http://www.tvp.pl/vod/filmy-fabularne/obyczajowe