Jako jeden z nielicznych miał w sobie pewną dwoistość. Potrafił być niesamowicie męski, brutalny, porywczy, by w kolejnych scenach z Jean Peters stać się nieodparcie sensualny, zmysłowy. Wszystko to niesamowicie autentyczne i współgrające. Mnie osobiście urzekła właśnie ta odsłona Brando, bo to naprawdę rzadkość, by prawdziwy "macho" ukazywał na ekranie tak bezpretensjonalnie swoją drugą, bardziej romantyczna naturę, bez ciągłej otoczki "superhero". Brando się tego nie wstydzi i robi to z niesamowitym wdziękiem, nie tracąc w tym nic, by nazywać to zniewieściałością. Warto zwrócić na to uwagę oglądając Zapatę (oraz np. sceny miłosne z Eddie Doyle w "Na Nabrzeżach). Ponadto kreacja prawdziwa, niezmanierowana.

Film powstał w latach 50., jak na tamte czasy był mocny i pionierski tematycznie i wizualnie (w finałowej scenie wpakowano w Zapatę z 200 kul). Myślę, że nieźle przetrwał próbę czasu. Ode mnie nie naciągana 8-ka.