Oczekiwania wobec córki Lyncha były duże, a żeby im sprostać już w swoim pierwszym filmie musiała jakoś nakreślić własny styl. Tylko że w przypadku debiutów raczej nigdy to nie wychodzi, ale ja akurat zawsze lubiłem nieoszlifowane diamenty. Dlatego dziwaczny styl Jennifer Chambers Lynch balansujący na pograniczu sennych wizji z filmów jej ojca, kina telewizyjnego, oraz typowego thrilleru z lat 90 może wydać się kiczowaty, ale przyznać trzeba- sprzyja również budowie klimatu.
"Boxing Helena" to bardzo niedocenione dzieło, oparte na chorym pomyśle, ale wykonane w subtelny sposób. Zaczyna się niezwykle realistycznie, by z czasem splatać jawę ze snem, prawdę z fałszem i miłość z nienawiścią. Mieszanka dość ryzykowna, na szczęście nawet jeśli miejscami niestrawna, to ratuje ją genialne aktorstwo. Julian Sands jest tutaj znakomity, w roli totalnego szajbusa, który ze spokojem realizuje swoje niezdrowe ambicje. Sherilyn Fenn gra postać bardzo niezwykłą, pełną buntu, oraz woli walki. W tle przewijają się jeszcze inne świetne role, ale pierwszoplanowa para robi duże wrażenie.
Całość jest naszpikowana dość oczywistą symboliką, w tle rozbrzmiewają piękne opery, a kontrasty świetnie się tu uzupełniają. Owszem jest kilka wad- postaci lubią się powtarzać, a niejasny finał aż nazbyt przypomina dzieło Davida Lyncha. Mimo mankamentów to jednak dobry debiut Jennifer Chambers i ja osobiście polecam.