Debiut reżyserski córki Davida Lyncha, Jennifer. O "Uwięzionej Helenie" było głośno jeszcze na długo, zanim film wszedł na ekrany. Z występu w filmie zrezygnowały Madonna i Kim Basinger (która ponoć początkowo nie za bardzo wiedziała, o czym traktuje scenariusz), co tą drugą zawiodło wręcz na skraj bankructwa. Była to tylko dodatkowa reklama dla obrazu, który już ze względu na swą treść wzbudzał liczne kontrowersje. Tradycyjnie, oprotestować go postanowiły feministki, które posiadają bardzo dziwne wyczucie szowinizmu (vide: "American Psycho"). Wbrew pozorom nie pomogło to jednak w promocji filmu, który zbierał mało przychylne z reguły recenzje i cieszył się nikłym zainteresowaniem ze strony widowni.
Główny problem Jennifer Chambers Lynch, nagrodzonej za reżyserię Złotą Maliną, polegał zdaje się na tym, że nie za bardzo mogła zdecydować, jaką formę cała opowieść ma przybrać. Czy jest to thriller erotyczny, dramat psychologiczny czy też może dziwaczny melodramat? Estetykę soft porno pożeniono tutaj z kiczem lat 80. i atmosferą rodem z twórczości ojca reżyserki. Miejscami rzecz niebezpiecznie zbliża się do granicy dopuszczalnego stężenia tandety, jak chocby w idiotycznej scenie "kąpieli" w fontannie, nawiązującej w niewyszukany sposób do Felliniego. Finał także przynosi rozczarowanie - nie chcę zdradzać zbyt wiele, więc napiszę jedynie, że... skądś już to znamy i nie wypada to tutaj przekonująco. Gotów jednak jestem do pewnego stopnia bronić "Boxing Helena", gdyż, pomimo swych wad, jest to pozycja eksplorująca tematy od zawsze mi bliskie, a jej, jakby nie patrzeć, ekstrawagancki styl posiada zdolność uwodzenia. Tak wyglądać mogłoby połączenie "Zagubionej autostrady" z kinem Cronenberga, a zważywszy, że to dopiero początki za kamera, warto dać "Helenie" taryfę ulgową.