jeszcze przed wielkimi widowiskami w stylu most na rzece kwai, lawrence z arabii czy podroz do indii, za to juz po kameralnych dramatach w stylu spotkanie. ten film najpewneij mozna by bylo usytuwac gdzies pomiedzy.
od mniejszych rzeczy zaczynajc - wenecja jest tu jednym z najpiekniej sfotografowanych miast jakie kino zna. jesli ktos w wenecji nie byl, po obejrzeniu filmu najpewniej bardzo zapragnie...
fabula jest wcale nie okdrywcza choc bledem byloby powiedzenie, ze jest slaba. owszem, czasem dialogi sa banalne natomiast wiekszosc rzeczy dzieje sie i wyraza miedzy dialogami. i dlatego katherine hepburn zebrala tak dobre recenzje za ta role, poniewaz jest aktorka jak zadna inna ktora taka postac potrafi zagrac po mistrzowsku. jane hudson to kobieta w wieku srednim, ktora w koncu za zaoszczedzone pieniadze wyrusza na wymarzone wakacje do europy, do wenecji. to kobieta gdzies uwieziona pomiedzy wlasnymi pragnieniami poniesienia sie uczuciu a purytanskim zasadom, wyniesionym z systemu spolecznego, z ktorego pochodzi. jak mowi wloch, ktorego poznaje - "opowiadasz zarty, a w srodku placzesz". katherine hepburn wyraza najwiecej gdy nic nie mowi - to spojrzenie oczu, gdy widzi zakochane przechadzajace sie pary, to gra gestem i mimika. postac budzaca sympatie i wspolczucie. wspolczucie do tego stopnia, ze jestesmy nawet zaakceptowac ze poczucie samotnosci leczy alkoholem.
to nie jest jeden z tych filmow, ktore powinien zobaczyc kazdy. kawal dobrego kina, jednak tylko dla wielbicieli klasyki.