Jeśli mieliście w swoim życiu taki etap, że rodzice zabronili się wam z kimś spotykać... Np. z miłością swojego życia... To pewnie w którymś momencie się zgodziliście, poddaliście i opuściliście tą osobę. Jeśli zastanawia was, jakby ta historia mogła się potoczyć inaczej, obejrzyjcie film Cayatte’a.

Bohater zakochuje się swojej nauczycielce, prawie dwukrotnie starszej od niego. Z początku jest okey, pozostałym uczniom to nie przeszkadza, rodzice nic nie mówią... Bo to nawet na miłość nie wygląda, bardziej przyjaźń. Spotykają się, rozmawiają. W pewnym momencie jednak rodzice kategorycznie zabraniają jej na kontakty z ich synem. Bo tak, bez powodu. A oni... postanawiają być szczęśliwi razem.

Zwykle przy okazji takich filmów wymagam, by było powiedziane skąd w nich takie uczucie. W tym filmie nie było mi to potrzebne. Wystarczyło zobaczyć, jak na siebie patrzą, jak biegną w swoim kierunku, jak się przytulają, całują... Nie trzeba było komentarza, ich miłość była faktem.

Wszystko to rozgrywa się na tle ówczesnej Francji i rewolucji wolności. Nawet rodzice głównego bohatera, zaraz po tym jak zakażą mu spotykać się z ukochaną, wychylą się przez okno by krzyczeć za protestującymi: „Jesteśmy z wami!”. Cayatte przy okazji znakomitej fabuły pokazuje również zakłamanie i hipokryzję tamtych czasów.
Ten film ogląda się z prawdziwym bólem – przez ojca, który krzyczy na syna, że ten pragnie śmierci własnej matki. Przez matkę, która krzyczy, że umrze, jeśli jej syn nie odejdzie od tej kobiety. Przez policję, która wmawia bohaterowi, że jego miłość go opętała. Przez dyrekcję szkoły, która go wyrzuca. Przez psychiatrów, którzy zamykają go w wariatkowie, mimo że na oczy go nie widzieli (a tych, którzy go widzieli, nikt nie słucha). Przez prokuraturę i terroryzm wymiaru władzy. Sku*wysyństwo tego świata w pigułce, bardzo realistyczny film. O ludziach, którzy starali się być szczęśliwi i spróbować zrozumieć ten świat. Ale ten świat może tylko krzyczeć, byle głośniej i głośniej... Nie ma ratunku, nie ma szczęścia.

I taka myśl... Ten film powinno się zobaczyć by dowiedzieć się, jak powinny wyglądać filmy pokroju „W imię ojca” itd.


8+/10.