W tonacji młodzieżowych problemów i trzech pór roku, Jessica Sharzer przedstawia swój film,
który nie jest kolejną głupawką i nic nie wartym fast foodem kina dla dorastającej młodzieży, a
bardziej obrazem bólu, milczenia i przemian dziewczyny, która kiedyś potrafiła się śmiać. Pewien
dzień, a raczej wieczór z przeszłości, miał prawo pozostać jej na długo w pamięci i zadecydować
o jej obecnym życiu. Wstyd i przerażenie po tym co ją spotkało, były dopiero początkiem jej
gehenny. Najgorsze miało dopiero nastąpić.
Ale ''Ucieczka w milczenie'', to nie tylko losy Melindy. To także widok nietolerancji, która
ukształtowała się w sposób chory i brutalny, a stało się tak, ponieważ powody czynu, którego
dopuszcza się dziewczyna, nie są nikomu znane. Zostaje ona tym samym odtrącona przez
szkolne społeczeństwo. Wszystko odbyło się szybko i bez wyjaśnień.
Melinda uznawana jest za zamknięte w sobie dziwadło. Sęk w tym, że ci, którym wydaje się, iż
są tacy inteligentni, wyjątkowi i wspaniali, mający się za Bóg wie co, chcąc sterować słabszymi,
licząc na ich przemiany i podporządkowanie się im, zapominają, że to od siebie wypadałoby
zacząć. Nie biorą pod uwagę faktu, iż sami przyczyniają się do takiego stanu rzeczy. Co
ciekawsze, w filmie, to właśnie ci ''dziwacy, odmieńcy'' przechodzą tu jakieś wewnętrzne
oczyszczenie, pewną metamorfozę, co z upływem czasu rzutuje na ich życie. Także Melinda,
powolnymi krokami, zaczyna się otwierać na rzeczywistość, na życie, pomału dostrzega ludzi w
innych barwach niż tylko ponurych, a dzieje się tak po części za sprawą kilku ważnym osobom w
jej istnieniu. To oni pozwalają jej zrozumieć, pojąć, zauważyć piękno, wyzwolić się z bólu i
osamotnienia.
Pozytywnymi przykładami osób, które wpływają na jej życie, są: nauczyciel sztuki, kolega David,
nauczycielka bez twarzy, a nawet była przyjaciółka, która przekonuje się sama, dlaczego Melinda
ukryła się w cieniu.
Film ten na pewno nie jest jakimś moralizatorem, żadnym pretensjonalnym dziełem.
Jest pierwszym, i mam nadzieję, nie ostatnim, który mnie tak pochłonął i zainteresował, w którym
główną rolę gra Kristen Stewart, aktorka, nie zyskująca dotąd w moich oczach. Tu już po 10
minutach podejrzewałem, że powinno być dobrze.
Przekonałem się też do samej Stewart dzięki roli, którą kreuje. Oczywiście nie popadam w
zachwyt, bo raptem to mały krok w jej kierunku, jakaś to cegiełka na jej koncie, a powiem
szczerze, iż do tej pory niczym mnie nie ujęła. Okazuje się, że powinna grywać trudne role,
niełatwe postaci, bo wówczas umiejętnie daje z siebie więcej, niż tylko skwaszoną minę i drętwe
spojrzenie, bo to akurat nie ma nic wspólnego z grą, a jest tylko zwykłym występem.
Tu pokazała, że potrafi się także i uśmiechnąć (był taki moment), zagrać całą sobą, i może się
przyznam w końcu do tego, że jednak się myliłem, że Kristen jest na tyle zdolna jak niektórzy
twierdzą, a jej elastyczność sceniczna nie jest tylko mitem. Jak widać rola Melindy stworzona
była typowo pod nią. Pokazała tu ból, pokazała cierpienie, pokazała zagubienie. Wychodzi na to,
że aktorka ta wie jak grać, nie drażniąc przy tym widza. Dostrzegłem w niej naturalność, a nie
tylko sztuczność, ''gwiazdorzenie'' i ''celebrytyzm''. Większością ról, które miałem okazję widzieć
wcześniej, doprowadzały mnie tylko na skraj obłędu i zniechęcały do jej osoby.
Wracając do filmu. Dlaczego dobrze się go ogląda? Bo wciąga, porusza ciekawy i trudny temat,
jest dobrze zagrany, posiada sprawnie prowadzone retrospekcje, począwszy od feralnej imprezy,
poprzez ukazanie lepszych czasów przed incydentem, pełnych szaleństwa i radości,
skończywszy na dramatycznym wieczorze, posiada kilka klimatycznych scenek, ''wyposażony''
jest w parę interesujących i wartościowych osób, oraz ubrany jest w całkiem niezłą ścieżkę
dźwiękową, od młodzieżowej, do przypominającej brzmieniem formację Air.
''Ucieczka w milczenie'' to coś wartego uwagi i godnego polecenia. U mnie zyskuje 7/10.