"Komedia w sześciu częściach - pełna emocji, napięcia, logiki, okrucieństwa i szaleństwa... Tak jak bajki na dobranoc, które opowiadamy dzieciom, by pomóc im dość do śmierci." Tym oto opisem zaczyna się chyba najbardziej pogrzany film Fassbindera jaki miałem do tej pory okazję poznać. Zdaje się, że nie ma tu ani sekundy ciszy, zawsze jakiś hałas, głównie radio i telewizja. Jest nawet scena, w której słyszymy dialog i niepowiązany z nim monolog (sic!) toczące się równocześnie, a tło wypełnia i audycja radiowa i jakaś telewizyjna relacja. Takie zagrywki powodują sporo zamieszania, a film wypełniony absurdalnymi scenami i przeróżnymi jak najbardziej poważnymi treściami (polityka, filozofia, socjologia i wszystkie te wykłady jakich można się spodziewać po szalonym homo-komuniście) staje się w pewnym momencie chaotyczny i nieczytelny. Przynajmniej dla mnie. Kicz, spora "niedoskonałość realizacyjna", rozwalające przerysowanie wszystkiego co możliwe. Tutaj kiedy Murzyn napada na bank, to dla niepoznaki maluje swoją skórę pastą do butów. Kiedy bohaterowie filmu, którymi są nieporadni terroryści, chcą się schować przed policją, to przebierają się za bandę clownów (wygląda bardzo sympatycznie kiedy wybiegają tak na ulice z karabinami w rękach). Fassbinder sporo cytuje, a sam film sprawia wrażenie, jakby owy jego autor dzień w dzień przez dobre pół roku oglądał tylko filmy Jean-Luca Godarda. Za dużo tego wszystkiego, a szkoda, bo dobre teksty, rozbrajający humor i niekonwencjonalne rozwiązania warte zobaczenia.

6/10