Często czytam opinię typu "Leigh miała być największą gwiazdą filmu ale została przyćmiona przez Brando". Ponadto widzowie często narzekają że nie podoba im się stary styl gry aktorki. Cóż, chyba oglądaliśmy inne filmy. Dla mnie Vivien nie ma tu sobie równych i Brando pozostaje daleko w tyle. Generalnie "Tramwaj..." to bardzo smutny film, a gdy ma się świadomość że aktorka w życiu prywatnym rzeczywiście miała problemy psychiczne podobne do Blanche staje się on jeszcze smutniejszy. Wracając do aktorstwa Vivien, dla mnie ta Jej "teatralność" to był strzał w dziesiątkę. Zarówno ona jak i Brando idealnie odegrali swoje role. Blanche cały czas udaje i robi to tak że nikogo nie udaje jej się nabrać. Jest krucha, delikatna, jest beznadziejną marzycielką coraz bardziej tracącą kontakt z rzeczywistością. Dla mnie genialne są sceny w których Blanche nakręca się, wygłasza swoje poetyckie monologi i nagle wchodzi Stanley, a ona z przerażeniem wraca do rzeczywistości. Brando również idealnie odegrał swoją rolę, miał być chamskim burakiem i ten "nowoczesny" sposób gry również pasuje jak ulał. Świetny kontrast między tą dwójką ale dłuuugo po seansie miałam w głowie sceny z Leigh i dramat jej postaci, podczas gdy Stanley Brando aż tak nie zapadł mi w pamięć. Uważam jednak że "Tramwaj..." to jeden z najlepiej zagranych filmów w historii i Oscary należały się całej czwórce głównych aktorów.