Vivien Leigh to niekwestionowana gwiazda tego filmu. Naturalnie, tuż za Marlonem Brando w obcisłym podkoszulku, który wzbudził niegdyś wśród niewiast tyle emocji, a panów zmusił do masowego powielania genialnego w swej prostocie pomysłu.

Ale wracając do pani Leigh. Stworzyła ona w "Tramwaju" głęboką psychologicznie, pełnowymiarową postać ogarniętej obsesją miłości kobiety, która w swym pożądaniu lawiruje na granicy szaleństwa. Nie cofa się nawet przed romansem ze swoim niepełnoletnim uczniem, za co zostaje wyrzucona z posady nauczycielki. Ten szał uniesień kończy się dla niej tragicznie, oto sama nie dostrzega nawet, gdy ostatecznie sięga dna i musi trafić do szpitala dla obłąkanych. O wszystkim zawczasu dowiaduje się jej szwagier Stan (świetny Brando), ale nie potrafi przekonać żony, która do końca broni i naiwnie tłumaczy siostrę.

To film o tym, jak niszczące mogą okazać się uczucia, nad którymi w pewnym momencie traci się kontrolę. Człowiek zaczyna tworzyć świat iluzji, który odtąd ma zastąpić rzeczywistość zbyt okrutną, by móc stawić jej czoła, to zaś prowadzi najczęściej do zguby, jako że ze świata iluzji nie ma już w zasadzie powrotu. Trudno bowiem o coś gorszego, niż gdy zaczyna się wierzyć we własne kłamstwa...