Wiele osób mówiąc o "Tramwaju zwanym pożądaniem" porównując grę Vivien Leight i Marlona Brando zarzuca angielce sztuczność, wynikającą z jej aktorskiego warsztatu. Moim zdaniem jej Blanche DuBois miała właśnie taka być. Jest postacią niesamowicie rozchwianą emocjonalnie, która nieustannie gra różne role maskując swoją chorobę. Przed Stellą gra dawną znaną jej siostrę, przed Mitch i większością mężczyzn dobrze ułożoną damę, a przed Stanleyem hamuje swój gniew. Podobnie jak grany przez Oscarowego Caseya Afflecka Lee Chandler z "Manchester by the Sea" tłumi wszystkie swoje emocje wewnątrz, a ludźmi pokazuje przepełnioną stycznością z poprzedniej epoki maskę damy. Vivien Leight pokazuje swoją wielkość w scenach, w których Blanche daje upust swoim emocjom. Wtedy błyskawicznie przeistacza się z słodkiej damulki w rozchwiana bestię. Leight świetnie balansuje między tymi dwoma emocjonalnymi stanami. Wisienką na torcie są zmiany w modulacji jej głosu towarzyszące transformacjom. Znany w "przeminęło z wiatrem" aksamitny kokieci głosik przeistacza się w chropowaty głos zapijaczonej palaczki.