W zasadzie powinienem napisać tu jedynie: "Bez komentarza.". Kompletnie nie wiem, jak ocenić ten film. Oglądałem go pierwszy raz kilka lat temu i wówczas byłem rozczarowany. Kiedy się zarejestrowałem na filmwebie, dałem dziełu Kazana pięć gwiazdek, od których jakiś czas potem odjąłem jedną. Wczorajszy seans był z kolei zupełnie inny. Już się nie nakręcałem sławnym tytułem, wiedziałem bowiem mniej więcej czego się spodziewać. I nie dość, że nie było rozczarowania jak przy pierwszym oglądaniu, to jeszcze było miłe zaskoczenie w wielu momentach. Rozważałem kliknięcie w gwiazdki od 4 do 7, czyli dość spory przedział. Ostatecznie, po wielu wewnętrznych bojach z samym sobą, podwyższam z czwórki na szóstkę.

Irytujące były pełne patosu dialogi i monologi (np. "Witaj, księżycu"). Nieznośna była przesadna gestykulacja i teatralna mimika. Nie jest zresztą żadnym odkryciem, że "ten film to w dużej mierze przedstawienie teatralne" (z recenzji).

Zalet dostrzegłem nieco więcej. Po pierwsze, znakomita rola Marlona Brando. Po drugie, ciekawe główne postaci. Stanley (wybuchowy i prostacki z jednej strony, z drugiej - kochający i szczery), Blanche (próżna, rozhisteryzowana, złożona postać, której ciężko przypiąć konkretną etykietkę i której zachowanie trudno jest przewidzieć). Po trzecie, duszna i trochę klaustrofobiczna atmosfera.