Film jest świetnie zrobiony bez dwóch zdań, ale… wg banalnego amerykańskiego schematu, z idiotyczną fabułą i niestety irytującym wyglądem głównych bohaterów. Banalny amerykański schemat można przeboleć, w końcu przywykliśmy do tego i wiemy czego się spodziewać, wiadomo, filmy robi się według sprawdzonego algorytmu, pod publiczność, marketing, te sprawy. Gorzej z fabułą, bez wdawania się w szczegóły, Amerykańce wysyłają chmarę pocisków Tomahawk żeby zbombardować pas startowy na lotnisku, no tak co dwa metry jeden pocisk wali w asfalt i wszystko po to by wrogie myśliwce nie mogły wystartować. Celu nie można zbombardować, nasłać dornów etc, muszą zaatakować myśliwce, które muszą się czołgać po ziemi, bo na szczytach gór jest kilka rakietowych wyrzutni przeciwlotniczych. Nikt nie wpadł na pomysł, by kilka Tomahawków posłać na te wyrzutnie. Nie, wszystkie muszą przywalić w asfalt. A na końcu Maverick kradnie myśliwiec i startuje z tego rozwalonego pasa na który spadło jakieś 50 pocisków manewrujących Tomahawk… Ok… ja rozumiem, że w operze ważna jest muzyka i piękne scenografie, a libretto może i najczęściej jest kretyńskie. I nikomu to nie przeszkadza. Sam zresztą kocham operę. Tu niestety muzyka nie jest najważniejsza, a dzieło stworzone przez Lady Gaga wespół z Lorne Balfe do najwybitniejszych zaliczyć nie można. No i wygląd aktorów. Może Tom Cruise nie wygląda aż tak tragicznie jak Sandra Bullock w Zaginionym Mieście, której oglądanie wiąże się ze stresem, bo widz (np. ja) cały czas się boi czy ta naciągnięta skóra nie trzaśnie. Nie mówiąc o tym, że aktorka już nie może używać mimiki do wyrażania uczuć, tylko gada jak plastikowy model mumii. I tak trochę niestety wyglądała Jennifer Connelly, heh, a tak pięknie wyglądała w 2014 u boku Russella Crowe...