Świetna analiza. Czuję podobnie, także milcząco, otwierałem szeroko oczy ze zdumienia. W tym obrazie jest znacznie więcej tragizmu niż choćby w Katyniu Wajdy. Zapamiętam ten film do końca życia.

I jeszcze jeden element zapadający w pamięć: natrętne, ćmiące w oddali głosy obłąkanych...

Oglądałem film w słuchawkach. Odgłosy szaleńców robią wówczas niesamowite wrażenie. Gratulacje za uważne oglądanie (słuchanie).

Te głosy były niesamowite!

Bardzo ładnie to napisałeś. Film nie przekombinowany, nie za długi, z głębokim drugim dnem. Znakomita scena miłosna (choć to nieodpowiednie słowo) , będąca wyrazem rozpaczy świadomej ostateczności lekarki.

tak...ale może warto sięgnąc też po pierwowzór powieściowy ? Stanisław Lem...tym razem jako realista...gorąco polecam, podobnie jak resztę Jego twórczości...

Nie oglądałam filmu. Zaczęłam, ale 13 - calowy telewizor z anteną, jaki miałam w okresie, kiedy wyświetlali Szpital przemienienia w telewizji, nie poradził sobie z odbiorem. Czytałam książkę. Sytuacje w szpitalu psychiatrycznym to jeszcze większy majstersztyk niż "Atlas" w IV cz. Dziadów. Książka świetna, zwłaszcza postać inteligentnego enigmatycznego samotnego "lekarza", ale zanim zaczęłam czytać, myślałam, że zawarty w niej będzie przebieg szeroko zakrojonej akcji nazistów pod nazwą T 4. Lem był jednak bardziej subtelny, ukazując zaczątek tego, kiedy dopiero przejmowanie szpitali się rozpoczyna. To by jednak potęgowało obraz okrucieństwa i nie pozostawiało otwartości zakończenia w obliczu dziejów historycznych.

Jeden z najlepszych produktów polskiej kinematografii. Niesłusznie niedoceniany.

Tak, odbiera mowę, ma niezwykły ciężar przez ukazanie tragicznych faktów. Ale też nie ogranicza się do tego. Ma wiele wymiarów i każdy z nich jest istotny: psychologiczny, medyczny, historyczny - a w każdym z nich ukazuje się - i otrzymuje rozstrzygnięcie! - wymiar moralny; pytanie o godność człowieka, postawę lekarza, możliwość kompromisów. To właściwie wiele problemów moralnych, postawionych z ogromnym autentyzmem w każdym z tych wymiarów, a w zakończeniu filmu łączących się w jeden. Rozstrzygnięty.

To niezwykłe piękno tego obrazu.

Jeden z najlepszych polskich filmów. Niezwykle przejmujący. Końcowa sekwencja: porażająca; niezwykle trudna do oglądania. Nic więcej napisać nie sposób, nic więcej napisać nie trzeba...

Może jeszcze tylko znakomite dialogi.