"Szkielety" są jedną z tych historii, których lubię słuchać wielokrotnie. Głosi ona, że mieszczuch intelektualista wyjeżdża na wieś, a tam spotyka walniętych mieszkańców i musi z nimi walczyć. W tym wypadku nie warto jednak ufać uwielbionemu motywowi, bo zabrał się za niego sam David DeCoteau, tandeciarz jakich wiele w krainie kina grozy. Dysponując świetną obsadą nie zrobił nic by uczynić opowieść strawną.

Wszystko jest chłodno wykalkulowane i ma przenosić na twarz widza określoną reakcję. Jednak "Szkielety" nie potrafią nawet dobrze szantażować widza, czemu dowodzi już pierwsza scena, gdy bez emocji przyjmujemy wyznania maltretowanej kobiety. Wrażenie nijakości przynoszą następne zwroty akcji, a to przewidywalne, a to znów oryginalne, ale koszmarnie głupie. Reżyser nie może znaleźć złotego środka między b-klasowym kryminałem, a horrorem polegając na obu polach.

Pomysły tu były. Kilka scen, gdyby je wyreżyserował Ken Russell jak pierwotnie planowano, mogłoby błyszczeć w tym filmie. Weźmy za przykład monolog sprzedawcy w sklepie z bronią, czy atak osiłków z siekierami oraz piłą mechaniczną. Dla takich momentów i dla aktorów można rzucić okiem na opisywane dzieło. Jeśli jednak macie ciekawszy wybór filmowy, lepiej nie wyciągajcie "Szkieletów" z szafki ;)