Kłębią się we mnie różne emocje i wciąż zastanawiam się nad oceną dla tego filmu...
Sięgając po wypowiedzi innych Filmwebowców, nie spodziewałam się, że znajdę opinie w stylu "film wypruty z emocji, główny bohater się nie marszczy, więc nie mogła/em wczuć się w klimat ludobójstwa". Nosz kurcze! W takim razie, polecam "Zjawę", tam bohater Leo pracuje twarzą bardziej.
Ja obejrzałam film w dwu rzutach, po pierwszych 30 minutach odstawiłam go na dzień kolejny - za każdym razem byłam przygnieciona ciasnotą tragedii. I wcale nie uważam siebie za osobę mega wrażliwą. Gdyby kręcono „Syna Szawła” w standardowy sposób, podejrzewam, że nie przebrnęłabym przez niego. Pozorny brak emocjonalności głównego bohatera, pokazany kamerą „z ramienia” jest schronem dla widza, który okrucieństwa obozu nie doświadczył.
Wiele w tym filmie mi się nie podobało, szczególnie to łażenie bezkarne. Przykro mi też, że polski Mietek robi równie nieludzkie wrażenie co organizatorzy Auschwitz.
Wydaje mi się, że jest to film o obłędzie. Wydaje mi się też, że chłopiec nie był synem Szawła a stał się tęsknotą za świętością w obliczu codziennego długotrwałego nasiąkania czymś gorszym niż śmierć. Świętością ukrytą w słowach modlitwy pogrzebowej i w ustach rabina. Może Szaweł nawet chciał umrzeć za próbę pogrzebania ciała, czyli za coś właściwie niemożliwego w takich okolicznościach, bo śmierć jako Sonderkommando byłaby zbyt prosta i zbyt obrzydliwa.