Super Dark Times to debiut pełnometrażowy Kevina Phillipsa i można już na wstępie napisać, ze jest z najwyższej półki.
Reżyserka, zdjęcia czy edycja obrazu stanowią o wizualnym splendorze i powolnie narastającym klimacie. Takiego debiutu mogą pozazdrościć nawet najstarsi, filmowi wyjadacze.
Niech was nie zmyli obyczajowy początek rodem ze Stand By Me. Film jest mixem gatunkowym z wyraźnym zarysem współczesnego czarnego kina o utracie młodzieńczej niewinności.

Prolog to ukazanie styranego, zakrwawionego zwierzęcia. Jego los jest przesadzony po tym jak zdecydował się urządzić demolkę w szkole, przebijając się przez jedno z okien w budynku. Ta scena jest symboliczna dla późniejszych wydarzeń.
Po tym akcie możemy zaobserwować typowy dla siebie, amerykański obraz szkolnej, 4-osobowej brygady młodzieży, luźno przeglądając ich konwersacje czy relacje miedzy nimi. Dodając do tego nieco wulgarnych tekstów stanowi to całkiem przyjemny akt, który również mógłby być osobnym filmem o zupełnie innej tematyce.
Jednakże po pewnym incydencie, wszystko zmierza ku upadkowi. Dotychczasowe przyjaźnie zostają zerwane, a ton filmowy nabiera kompletnie innych, ciemniejszych barw.
Z lekkiej obyczajówki przechodzimy do dreszczowca z jedną przodującą postacią, nie zapominając także o pozostałych osobach.
Zach nie jest typem twardziela, wykreowanym przez czarno-kinowy gatunek, lecz zwyczajnym nastolatkiem z traumą powypadkową oraz nasilającym się psychodelicznym koszmarem sennym. Co najwyżej jego zdolności badawcze oraz kontuzja ręki, mogą określać go jako nowoczesny namiestnik bohaterów z filmów detektywistycznych lat 40/50.
W historii nie brakuje Femme fatale, wokół której akcja będzie się również odbywać.
Na najwyższe pochwały zasługuje Charlie Tahan. Jego kreacja Josha jest świetnym zobrazowaniem luźnego, intelektualnego nerdo-młodziaka, który swój kryzys eksploatuje z dużą dozą warsztatowego aktorstwa.

Wizualnie film prezentuje się więcej niż dobrze. Reżyser zadbał o to, aby klimat każdego ze zróżnicowanych fragmentów gatunkowych, pozostał w jednym kawałku.
Sny maja gęstą atmosferę na kształt kina grozy, familijny aspekt został przyjemnie sprezentowany, zaś detektywistyczny element fabularny jest okraszony niespiesznym, progresyjnym tempem, aż do punktu kulminacyjnego. Scena "zanikania" jednej osoby w otchłań czerni, pod koniec filmu, jest jedną z najlepszych rzeczy jakie widziałem.
Muzyka wspaniale wkomponowuje się w obraz. Nawet w statycznych momentach, dźwięk nie daje nam zapominać o sobie, tworząc duszny wygląd całokształtu.
Zdjęcia są wręcz wyborne. Oniryzm to coś wyjątkowego, będąc luźno powiązany z obrazem "Nocna mara" czy nawet filmem "Antychryst"

Ostatecznie, Super Dark Times jest kolejnym, świetnym i stylowym przedstawicielem młodzieżowego kina noir naszych czasów.
Jeżeli ktoś poszukuje podobnej pozycji to serdecznie polecam "Brick".