II wojna światowa. Na jednej z filipińskich wysp stacjonuje oddział amerykańskich żołnierzy. Tytułowy batalion dostaje misję do wykonania. Ich zadaniem będzie zniszczenie posterunku opanowanego przez Japończyków. Film ma naprawdę mocny początek. W jeden z pierwszych scen ginie jeden z japońskich żołnierzy spalony przez miotacz ognia. Po takim wejściu liczyłem na naprawdę bezkompromisowe, surowe kino wojenne. Jako, że jest to jeden z wczesnych filmów wytwórni AIP byłem przygotowany na marne aktorstwo czy na braki budżetowe. Nie byłem jednak przygotowany, że film wojenne nawet z 1958 roku tak mocno będzie unikał wojny. Zanim nasi bohaterowie wyruszą na swoją samobójczą misję dostają oni coś w rodzaju 3 dniowej przepustki. Nasi wojacy no owej przepustce będę przez około 40 minut filmu, a widz będzie zmuszony wysłuchiwać nudnych dialogów i oglądać masę niepotrzebnych scen, w tym kompletnie niezajmujący wątek romansowy oraz w zamyśle komiczny, a tak naprawdę mocno irytujący wątek ślubu jednego z żołnierzy. Pierwsza godzina jest naprawdę trudna do przebrnięcia. Pod koniec film trafia już na odpowiednie tory. Jest sporo akcji i trochę dramatyzmu. Należy jeszcze nadmienić w tym momencie, że poza ostatecznym atakiem na posterunek Japończyków wszystkie wcześniejsze sceny batalistyczne to po prostu "drugowojenne" filmy archiwalne. Na minus wspomniane także aktorstwo oraz zdjęcia. Większość osób zrazi również uboga scenografia(kilka palm i budyneczków ustawionych w studio) jednak mnie akurat prawie zawsze podoba się ten typ ubogiej studyjnej dekoracji. Gdyby reżyser pozbył się wielu niepotrzebnych wątków mógłby powstać porządny film o "grupce żołnierzy na wojennej misji". Tak się jednak nie stało. Jeśli komuś uda się przebrnąć pierwszą godzinę sama końcówka dostarczy odrobinę frajdy. I aż dziw bierze, że 2 lata wcześniej powstał świetny "Atak!" Aldrich'a, a za 2 lata powstaną "Działa Navarony", które wyznaczą kierunek w jakim podąży kino wojenne na co najmniej dekadę. Niestety obraz archaiczny już w chwili premiery.