Ten film to urocze połączenie horroru i kina familijnego - dziwne, ale prawdziwe. Dwóch małoletnich braci po przeprowadzce do nowego domu odkrywa w piwnicy pod drewnianą klapą tajemniczą Dziurę. Ale nie jest to zwykła dziura - to Dziura Terapeutyczna. Z Dziury zaczynają wychodzić rozmaite stwory. Są to specjalnie przeszkolone Dedykowane Stwory Terapeutyczne (ciekawe, czy mają certyfikat terapeuty). Każdy stwór jest dokładnie tym, czego boi się dany bohater filmu, a przy tym jest praktycznie niegroźny, ponieważ z jednym egzemplarzem może poradzić sobie nawet dziewięciolatek, jak pokazuje jedna ze scen. I tak: jeden dzieciak boi się klaunów, jego seksowna nastoletnia kumpela - ducha swojej koleżanki, która zginęła w dzieciństwie, itd.

Bohaterowie są naprawdę odporni psychicznie - otóż postraszeni przez jakieś dwie minuty już w trzeciej minucie odnajdują w sobie odwagę, żeby stoczyć udaną walkę ze stworem, względnie stwór sam sobie idzie, gdy tylko usłyszy, że bohater już się go nie boi (jeszcze tylko brakuje, żeby zostawiał swoją wizytówkę, w razie gdyby problem się powtórzył). Kulminacyjnym momentem filmu jest starcie głównego bohatera (który deklaruje, że nie boi się niczego) z upiorem własnego ojca (a jednak! - tu poruszony jest niewątpliwie ważny problem przemocy domowej. Na szczęście bohater wychodzi ze starcia zwycięsko! I potrzebuje na to około pięciu minut).

W gruncie rzeczy jest to krzepiący, ciepły film. W sumie też chyba chcę taką dziurę w piwnicy. Na pewno wyszłaby z niej komisja z egzaminu magisterskiego i mogłabym z nią przećwiczyć to i owo. Można by ją też wynajmować instytutom naukowym do zwalczania fobii u szczególnie kłopotliwych pacjentów, bo, jak pokazał film, jest superskuteczna! Dwie minuty i po strachu.

Dawno nie widziałam tak dziwnego horroru. Jeszcze brakuje sceny końcowej, w której każdy bohater powiedziałby, czego się nauczył, a potem wszyscy powinni się roześmiać beztrosko do wtóru wesołej melodii.

A pomysł z "dedykowanymi" strachami oczywiście ściągnięty z "To" Kinga.