Sposób na teściową/film/Spos%C3%B3b+na+te%C5%9Bciow%C4%85-2005-1073112005
pressbook
Inne
SPOSÓB NA TEŚCIOWĄ
Teściowie… Przyjaciele czy wrogowie? Daleka rodzina, czy jedynie znajomi? Ktoś, kto służy pomocą przez całe życie, czy też śmiertelnie niebezpieczny nieprzyjaciel? Ukochani, czy jednak nieznośni. Cóż, wiecie już chyba o co chodzi. Chyba niewiele jest osób bardziej znienawidzonych, niż te, którym można nadać miano „potworna teściowa”. New Line Cinema przedstawia film Roberta Luketica, Sposób na teściową, komedię, w której występują Jennifer Lopez, Jane Fonda, Michael Vartan i Wanda Sykes. Film wyprodukowały firmy Benderspink i Spring Creek. Po latach poszukiwania pana Właściwego, Charlotte ‘Charlie’ Cantilini (Lopez) w końcu znajduje mężczyznę swoich marzeń, Kevina Fieldsa (Vartan). Odkrywa jednocześnie, że jego matka, Viola (Fonda), to kobieta żywcem przeniesiona z najbardziej koszmarnych snów. Zwolniono ją niedawno z pracy, była znaną dziennikarką telewizyjną. Obawiając się, że straci syna tak, jak straciła swoją pracę, Viola jest zdecydowana odstraszyć narzeczoną Kevina, zamieniając się w najgorszą teściową na świecie. Podczas gdy asystentka Violi, Ruby (Sykes), robi co w jej mocy, by wprowadzić w życie szalone plany swojej szefowej, Charlie decyduje się przyjąć wezwanie. Rozpoczyna się bezpardonowa walka, w której panie określą, która z nich obejmie dominującą pozycję. Reżyserem filmu jest Robert Luketic (Legalna blondynka), producentami Sposobu na teściową są Paula Weinstein, Chris Bender i JC Spink. Scenariusz napisała Anya Kochoff, producentem wykonawczym filmu jest Michael Flynn. W skład zespołu produkcyjnego weszli nagrodzony Oskarem autor zdjęć Russell Carpenter, montażyści Scott Hill i Kevin Tent, projektantka kostiumów Kym Barrett, kierowniczka produkcji Missy Stewart i reżyserka castingu Ronna Kress. Firma New Line Cinema wprowadziła film Sposób na teściową (kategoria PG-13 ze względu na “odniesienia do seksu i język”) na ekrany amerykańskich kin 13 maja 2005 roku.
O PRODUKCJI
Inspiracją dla scenariusza filmu Sposób na teściową napisanego przez Anyę Kochoff –debiutującą w filmie fabularnym – były lata rozmów pomiędzy autorką i jej koleżankami. Świeżo poślubione małżeństwa dzieliły się opowieściami na temat swoich rodzinnych perypetii, a Kochoff odkryła w nich prawdziwą skarbnicę zabawnych, a czasami łamiących serce anegdot. Po blisko roku spędzonym na wymyślaniu szczegółów fabuły, Kochoff w ciągu zaledwie miesiąca napisała w końcu pierwszą wersję scenariusza. W trakcie pisania autorka zdała sobie sprawę, że opowiadając o rodzinnych niesnaskach widzowie sympatyzują z matką. A ona chciała opowiedzieć tę historię z punktu widzenia dziewczyny. - Chciałam, żeby widzowie przekonali się, jak wygląda taka „przybrana matka”, „przybrana rodzina” – wyjaśnia Kochoff. – Chciałam, żeby ludzie docenili, jak trudno jest czasami kobiecie wyjść za mąż za ukochanego syneczka swojej przyszłej teściowej. - Jest takie stare powiedzenie, że kiedy wychodzi się za mąż, dostaje się też rodzinę męża. Nigdy nie przypuszczałam, jak bardzo jest prawdziwe, dopóki sama nie wyszłam za mąż. Wystarczająco trudne jest radzenie sobie z problemami własnej rodziny, a tu na karku ma się nagle kłopoty całej nowej rodzinki – kontynuuje scenarzystka. – O tym właśnie mówi ten film. O wielkim zauroczeniu wymarzonym mężczyzną, o nagłym zrozumieniu, że wraz z nim zjawia się cały szereg problemów - bo nawet idealna miłość wiążę się z kłopotami. Scenariusz filmu mówi o radzeniu sobie z tymi problemami. To opowieść o narzeczonej, skazanej - wydawałoby się - na przegraną. Opowieść zainteresowała producentów Chrisa Bendera i JC Spinka, którzy od chwili, w której przeczytali scenariusz, wiedzieli, że chcą nakręcić na jego podstawie film. - Zainteresował mnie już sam tytuł – mówi Spink. – Niektóre z najlepszych filmów to te, z których tytułu wynika, czego można się po nich spodziewać. Oczywiście, działa to najlepiej wtedy, gdy widzowie mogą się silnie zidentyfikować z tematem filmu, tak jak w Poznaj mojego tatę. Już sam tytuł wskazuje, czego możemy się spodziewać i chyba wszyscy z nas przechodzili przez coś podobnego. Podobnie rzecz wygląda w przypadku Sposobu na teściową – już sam tytuł wiele nam mówi, a na dodatek fabuła jest zabawna i interesująca. - Kiedy znajdzie się dobry scenariusz, ma się takie samo uczucie, jak w szkole, kiedy w środku jakiejś fascynującej lektury człowiek stwierdza z zaskoczeniem – Rany, przecież to moja lektura, nie żaden komiks czy gazeta. Tak samo jest ze scenariuszami – kiedy zapomina się, że czyta się go zawodowo, to znaczy, że jest naprawdę dobry. Kiedy producenci przedstawili projekt w firmie New Line Cinema, studio zwróciło się z nim do byłej producentki, a obecnie agentki - Pauli Weinstein – chcąc uzyskać od niej opinię na temat scenariusza i nakłonić ją do przyjęcia stanowiska w powstającym zespole. Weinstein z radością przyjęła propozycję. - Kiedy mówisz - Sposób na teściową - ludzie zaczynają się przekrzykiwać – Ja, ja mam niezłą historię! – mówi Weinstein. – Nie ma znaczenie, czy mówi się o teściowej, czy o synowej – to w końcu ta sama historia, zmienia się jedynie punkt widzenia. Prezes New Line Cinema i przewodniczący rady nadzorczej, Bob Shaye, był przekonany, że przyjaciółka i dawna klientka Weinstein, Jane Fonda (która poznała ze sobą Weinstein i Shaye’a), będzie zainteresowana scenariuszem na tyle, by wrócić na duży ekran. Fonda otrzymywała w ostatnich latach liczne propozycje i scenariusze, lecz zawsze była zbyt zajęta, by zastanawiać się nad powrotem do Hollywood. Trudno powiedzieć, czy los tak chciał, czy może akurat planety były w odpowiedniej koniunkcji, niemniej jednak akurat teraz Fonda miała dość wolnego czasu, by ponownie spróbować aktorstwa. W tym samym czasie, gdy producenci posłali Fondzie pierwszą wersję scenariusza, próbowali zainteresować projektem Jennifer Lopez, która zgodziła się wziąć udział w realizacji filmu na początku maja 2003 roku. Aktorka weszła w skład głównej ekipy i brała udział w procesie preprodukcji i produkcji filmu. - Trudno jest znaleźć romantyczną komedię nie powielającą utartych schematów – mówi Lopez, znana z występów w filmach tego gatunku. – Widzowie znają zakończenie, chodzi więc o to, jak pokaże się perypetie po drodze. Ten scenariusz opowiada o wyzwolonej, pewnej siebie dziewczynie, która nigdy wcześniej nie wiązała się z nikim i niczym, ponieważ bała się odpowiedzialności. W filmie widzimy jednak także pokolenie Violi. Kobiety takie jak ona były skupione na swoich celach, miały silną motywację. Rzeczy miały się dziać w określonym porządku, w określonym czasie. Efekt komiczny wypływa z obserwacji zderzenia tych dwóch pokoleń w sytuacji, w której zostają postawione po przeciwnych stronach barykady. Prowadzi to do wielu śmiesznych sytuacji, zwłaszcza gdy matka sprzeciwia się wyborowi syna, a wszystko wymyka się spod kontroli. Choć w tytule występuje teściowa, fabuła opowiada głównie o przyszłej synowej. - Kluczem do całej opowieści jest Charlie – wyjaśnia scenarzystka Anya Kochoff. – Ta postać musi budzić sympatię, Jennifer idealnie pasuje do tej roli, to słodka, piękna dziewczyna, bardzo niewinna i zakochana w Kevinie. - Charlie to kobieta z roku 2005 - mówi dalej pisarka. – Nie jest pewna, czego chce od życia, a już ostatnią rzeczą, o jakiej myśli, jest małżeństwo. Kiedy jakiś jej związek przeradza się w coś poważniejszego lub komplikuje się, po prostu odchodzi. Musi więc, na początek, zaprzestać uciekania przed odpowiedzialnością, musi nauczyć się radzić sobie z problemami. Stwierdza, że tym razem ma duże szanse, ponieważ naprawdę kocha tego faceta. Nie chce ustąpić Violi, zamierza pobić ją jej własną bronią. Dla mnie właśnie to było najbardziej zabawne. Lopez była zachwycona, gdy dowiedziała się, że jej ekranową przeciwniczką będzie Jane Fonda. - Kiedy padło jej nazwisko, nie potrafiłam już sobie wyobrazić w tej roli nikogo innego – doskonale, że przyjęła tę propozycję – mówi Lopez. – Byłam bardzo podniecona możliwością współpracy z aktorką jej kalibru, mającą status prawdziwej legendy. Pomiędzy dwoma aktorkami od razu nawiązała się nić porozumienia. - Naprawdę się polubiłyśmy – mówi Lopez. – Mamy dla siebie wiele szacunku. W przypadku Jane nie ma mowy o pracy na pół gwizdka. Zawsze daje z siebie wszystko. Za każdym razem, w każdej wypowiadanej kwestii, w każdej scenie. Podziwiam sposób, w jaki się zachowuje, jej przygotowanie, jej zapał do pracy, a wszystko to po tak licznych latach kariery zawodowej. Zjawia się na planie, ryzykuje i nie przejmuje się tym, co myślą inni – taka jest Jane Fonda. Jest ucieleśnieniem tego, o czym marzy każdy początkujący aktor. Jest sobą i jednocześnie jest gwiazdą. Dzięki temu, że ją poznałam, lubię ją jeszcze bardziej. Fonda była równie zachwycona swoją partnerką. - O Jennifer Lopez powiem jedno – ta kobieta ma wielki talent – mówi Fonda. – Naprawdę zna się na rzeczy. Przypuszczam, że pewnego dnia zajmie się reżyserią, doskonale wie, jak powinna wyglądać dana scena, nie boi się próbować czegoś nowego, Jest naprawdę mądra. - Jennifer była dla mnie wielką pomocą, zwłaszcza w scenach, które wymagały sprawności fizycznej – mówi Fonda. – Jest wspaniała. Doskonale układała nam się współpraca, choć muszę powiedzieć, że byłam zazdrosna, kiedy (reżyser) Robert Luketic ustawił jej zdjęcie jako tapetę na ekranie swojego komputera! Producenci było niezmiernie zadowoleni, nie tylko z powodu doskonałych relacji pomiędzy Fondą i Lopez, lecz także z obecności na planie legendarnej gwiazdy. - Viola to ktoś, kto wydaje się znajomy wielu osobom, to ktoś, z kim wiele osób może się utożsamić – mówi producent JC Spink. – Wiedzieliśmy, że w tej roli chcemy kogoś bardzo znanego, a Jane Fonda jest jedną z najlepszych aktorek naszych czasów. Ona z pewnością da sobie radę w tej roli, jednocześnie jest to ten rodzaj aktorki, której widzowie nie spodziewają się zobaczyć w filmie. Widywaliśmy ją w wiadomościach, ale od bardzo dawna nie zagrała w filmie. Co ciekawe, Jane nigdy wcześniej nie zagrała złej postaci, doszliśmy jednak do wniosku, że tym bardziej nadaje się do zagrania postaci Violi. Z opinią producenta zgadza się scenarzystka Anya Kochoff, dodaje też: Fonda uzupełniła rolę swoimi doświadczeniami. Viola jest jak jej stara przyjaciółka. Sama aktorka nie potrafi dokładnie wyjaśnić powodów, dla których powróciła na ekran filmowy. - Nie potrafię tego wyjaśnić, byłam po prostu gotowa, w atmosferze musiały pojawić się jakieś odpowiednie wibracje, ponieważ ludzie po prostu zaczęli dzwonić do mojego agenta – mówi aktorka. – Jestem inną osobą, niż jeszcze 15 lat temu, byłam ciekawa, jak będę odbierana na ekranie, jak te lata wpłyną na moją grę. Do niedawna wcale nie chciałam wracać do filmu, nawet o tym nie myślałam. Wkrótce po podpisaniu kontraktów przez obie gwiazdy, do zespołu produkcyjnego dołączył reżyser Robert Luketic. Luketic znany jest z tego, że potrafi wspaniale zjednoczyć wszystkich pracujących nad projektem. Okazało się to prawdą także w przypadku pracy na planie Sposobu na teściową. - Mam wrażenie, że podczas realizacji wszystkich swoich filmów Robert doskonale się bawił – widać to na ekranie – mówi Spink. – Choć ten film jest o sporze pomiędzy teściową i synową, jest śmieszny – to przecież komedia, zdarzają się też jednak chwile spokojniejsze, nieco bardziej refleksyjne. Chcieliśmy, by reżyserią zajął się ktoś, kto lubi komedię. Robert idealnie odpowiadał naszym oczekiwaniom, zwłaszcza, że okazał się wybitnie uzdolniony, jeśli chodzi o realizację komedii. Jego filmy wydają się być pozbawione sztuczności, wyglądają tak, jakby nakręcono je bez wysiłku. Mam wrażenie, że Luketic nie zdaje sobie sprawy, jak frustrująca i trudna dla innych reżyserów jest praca na planie komedii. W jego przypadku wszystko przychodzi naturalnie. Luketic okazał się niezastąpionym reżyserem nie tylko ze względu na dogłębną znajomość komedii jako gatunku filmowego. Producenci docenili także zapał, z jakim przystąpił do pracy, i zespołowego ducha, jakiego tchnął w przedsięwzięcie. - Największym darem Roberta jest jego umiejętność pracy w zespole – mówi producent Chris Bender. – Prowadził zespół, ale nigdy nie było nawet jednej chwili, w której próbował kontrolować produkcję lub zniechęcał ludzi do wyrażania własnego zdania, omawiania nowych pomysłów. Ma duży szacunek do pracy wszystkich członków zespołu, docenia ich rolę i rozumie ich punkt widzenia. Słucha ich uwag, wciela je w życie. Chyba dlatego praca na planie zapisała się tak dobrze w pamięci całej ekipy. Można by się spodziewać, że młody reżyser, dla którego Sposób na teściową był dopiero trzecim filmem, będzie nieco stremowany obecnością dwóch wielkich gwiazd. Po Luketicu nie było widać najmniejszych oznak tremy. Był za to widocznie zadowolony z pracy z oboma aktorkami, z którymi znalazł wspólny język już podczas pierwszego spotkania. - Robert nie był w najmniejszym stopniu onieśmielony – przypomina sobie Bender. Luketic otrzymał kopię scenariusza jeszcze zanim gwiazdy podpisały umowy. Nie przestawał zastanawiać się nad licznymi możliwościami interpretacji scenariusza. Jak sam mówi – Wielkie wrażenie zrobiła na mnie możliwość współpracy z silnymi osobowościami aktorskimi, zarówno na planie, jak i poza nim. Pierwsze spotkanie reżysera i Jennifer Lopez miało miejsce w jej domu. Luketic do dziś mówi, jak bardzo uderzyła go uroda aktorki, a także jak pięknie pachniała. – Byłem oczarowany. To było wspaniałe spotkanie, ale mimo to do dziś nie wiem, jak nazywały się te upojne perfumy – żartuje. - Jennifer ma niesamowitą osobowość, zresztą widać to we wszystkim, czym się zajmuje, mało kto zdaje sobie jednak sprawę, jak słodka to kobieta. W trakcie produkcji bardzo się polubiliśmy. Nieco później Luketic spotkał się na obiedzie z Jane Fondą. Druga gwiazda pozostawiła na nim równie silne wrażenie: - Jane była zainteresowana, nie podpisała jednak jeszcze umowy. Było jednak widać, że odpowiada jej możliwość pracy z Jennifer – mówi Luketic. – Chciała spotkać się z chłopakiem, który miał ją reżyserować, włożyłem więc moją najlepszą koszulę i poszedłem do tej restauracji. Kiedy weszła Jane Fonda, nagle stwierdziłem, że siedzę obok Barbarelli i Brie Daniels i wszystkich pozostałych granych przez nią bohaterek filmów. Przez cały czas gapiłem się na nią. Nie tylko świetnie wygląda, jest także fascynującą kobietą. Pierwsze wrażenia Fondy na temat Luketica były nieco odmienne. – Na początku pomyślałam sobie, że Robert mógłby być moim synem – mówi Fonda. – Nigdy wcześniej nie pracowałam z reżyserem, który mógłby być moim synem – nosi bransoletki, jeździ na skuterze, przez cały dzień siedzi przed komputerem, śmieje się podczas każdego ujęcia. Jest jak dzieciak. Ale kiedy spotkali się na planie, Luketic błyskawicznie zdobył sobie sympatię jej i wszystkich pozostałych członków zespołu. - Zakochałam się w Robercie Luketicu po raz pięćdziesiąty w trakcie pierwszego dnia prób kamerowych Jane – mówi producentka Paula Weinstein. – Obecni było wszyscy kluczowi pracownicy. Jane wkroczyła na plan, zaczęliśmy kręcić pierwsze ujęcie. Robert krzyknął „Cięcie. Witamy ponownie na planie, pani Fonda”. Wszyscy na planie zaczęli bić brawo. Wspaniale z jego strony, że podkreślił w ten sposób jej powrót, cudownie wyszło też, że otrzymała oklaski od ekipy. Zarówno Fonda, jak i Lopez podkreślają, że proces realizacji zdjęć był niemal bezkonfliktowy i szybki głównie dzięki umiejętnościom kierowania zespołem, jakie posiada Luketic, a także jego bezstresowemu podejściu do pracy. Obie gwiazdy twierdzą też, że nieoceniona okazał się jego chęć do wysłuchiwania uwag, sugestii i krytyki. Luketic nigdy jednak nie był onieśmielony towarzystwem gwiazd, z jakimi pracował. - Robert jest taki pewny siebie, ponieważ jest dobry w tym, co robi – mówi Lopez. – Taka osoba nie czuje się onieśmielona dokonaniami innych. Od naszego pierwszego spotkania wiedziałam, że to ktoś, z kim można się porozumieć, widziałam, że zastanawia się nad moimi pomysłami. Potem wystarczyło, że dawał mi niewielkie wskazówki, a ja włączałam je do swojej gry na planie. Na reżyserze największe wrażenie zrobiła sprawność, z jaką obie aktorki wcieliły się w swoje role, łatwość, z jaką porzuciły pozę gwiazd, narzuconą im przez media. - Zarówno Jennifer, jak i Jane stworzyły naprawdę solidne kreacje, oglądając je na ekranie zapomina się o gwiazdach – mówi reżyser. – A jeśli chodzi o ich życie poza planem… Każdy, kto ma własne zdanie, budzi skrajne opinie, jest obiektem dyskusji i zainteresowania. To fundamentalna właściwość gwiazd. Luketic zachęcał każdego aktora związanego z realizacją filmu do dodania do niego swoich trzech groszy, nikt nie wniósł jednak tyle, co utalentowana aktorka i komediantka Wanda Sykes. Niemal codziennie Sykes zjawiała się na planie z jakimś nowym żartem, który do łez rozśmieszał resztę ekipy. To jej talent do rozśmieszania ludzi skłonił Luketica do żartobliwego nazwania ją „komiczną muzą tego filmu”. Aktorka znana była także jako „niepowstrzymana Wanda Sykes”. - Wanda przeszła nasze wszystkie oczekiwania – mówi producent Chris Bender. – Po raz pierwszy wspomniał o niej Toby Emmerich (prezes do spraw produkcji New Line). Wszyscy widzieliśmy ją w programie Curb Your Enthusiasm, podobała się nam. Potem niektórzy z nas widzieli ją na scenie w jej własnym programie, niemniej jednak nikt nie był przygotowany na to, co Wanda zrobi z rolą Ruby. Ta postać dosłownie ożyła. - Wanda stworzyła niesamowitą parę z Jane – dodaje Bender. – Ich przyjaźń nie tylko daje widzowi możliwość zorientowania się w charakterze Violi – jest to także odrębny wątek komediowy w filmie. Po wybraniu aktorek ekipie brakowało jeszcze tylko jednego - właściwego aktora, który wcieliłby się w postać Kevina Fieldsa. - Cały problem z Kevinem polega na tym, że to idealny facet – mówi Anya Kochoff. – Wspaniały mężczyzna i doskonała partia. Dobrze wygląda, jest zabawny, robi karierę, jest świetnym lekarzem. Posiada wszystkie te cechy, których większość kobiet szuka w mężczyznach, rozglądając się za mężem. Jego jedyną wadą jest matka. Producenci znaleźli mężczyznę idealnie odpowiadającego opisowi ze scenariusza w osobie Michaela Vartana. Lopez zgadza się, że Vartan idealnie nadaje się do tej roli. – Związek Charlie i Kevina jest motywem przewodnim całego filmu. Facet, który ma dać sobie radę z dwoma nie cierpiącymi się kobietami, musi być silny. Michael był pod tym względem idealny. Vartan z radością przyjął oferowaną mu rolę, palił się zwłaszcza do zagrania ulubionej sceny całej ekipy, przedstawiającej fantazję Violi. - Gram prostego faceta, nie mam więc wiele możliwości do pokazania talentu komediowego – mówi aktor. Ale jest taka scena, w której Kevin oświadcza się Charlie tuż pod nosem swojej matki. Viola wyobraża sobie wówczas, że rozmazuje tort na twarzy Charlie. W tej scenie mogłem sobie pozwolić na naprawdę wiele, na niemal wszystko, co przyszło mi do głowy. Pewnie moje najlepsze momenty znajdą się w scenach usuniętych.
Miłość: Bohaterowie
Jennifer Lopez ma duże doświadczenie w komediach romantycznych, w Sposobie na teściową zgodziła się wystąpić ze względu na postać, którą przyszło jej zagrać. - Charlie jest naprawdę słodka. To jedna z tych osób, które są tak słodkie i urocze, że wydaje się to aż nieprawdopodobne – mówi Lopez. – Wszystkim dobrze życzy, pragnie jedynie mieć spokój, kiedy nagle spotyka Kevina i wszystko się komplikuje. Lopez zaciekawiła także przeszłość granej przez nią postaci. – Przez większość swojego życia Charlie była samotna. Jej rodzice umarli, gdy była mała, przyzwyczaiła się więc do kierowania swoim życiem. To właśnie dlatego obawia się odpowiedzialności, nie chce się wiązać. Kiedy ktoś zostanie zraniony w miłości, niezależnie od tego, czy chodzi o rodzinę czy o związek z kimś innym, nie chce się narażać na powtórne przeżywanie odrzucenia. Charlie lubi zmiany, jest widziana jako osoba lubiąca zabawę, nie przywiązuje specjalnej wagi do kariery i całego tego bagażu, jak dzieci, idealny dom, pozycja społeczna. Charlie jest inna. Pomimo celowego braku trwalszych kontaktów osobistych, Charlie ma swoistą rodzinę – to jej przyjaciele. Lopez zresztą także może liczyć na swoich przyjaciół, o czym przekonała się zaraz po przeprowadzce z Nowego Jorku do Los Angeles. - Los Angeles w mało czym przypomina Nowy Jork, gdzie przez cały czas spotyka się tych samych ludzi, a porozmawiać z kimś można na przystanku czy na ulicy – mówi aktorka. W Los Angeles trudno nawiązuje się nowe przyjaźnie. Kiedy przeprowadziłam się tutaj, stwierdziłam, tak jak Charlie, że ludzie żyją w małych, zamkniętych kręgach, będących namiastkami rodziny. Ludzie znają się w nich z sąsiedztwa bądź z pracy. I taką właśnie, swoistą rodzinę, ma też Charlie. Remy praktycznie mieszka u Charlie, a Morgan – przyjaciółka - też mieszka w pobliżu. - Żadne z nich nie ułożyło sobie jednak życia – kontynuuje Lopez. – Zbliżają się do 30 i wspierają w swoich działaniach. Morgan próbuje swoich sił w cateringu, Charlie zajmuje się projektowaniem ubrań, nie wkłada w to jednak zbyt wiele wysiłku. Remy… Cóż, zdecydowaliśmy, że Remy utrzymuje się ze spadku. Nie ma pracy jako takiej, to taka mała tajemnica. Ale teraz, kiedy odeszli rodzice Charlie, to oni są jej rodziną. Charlie i Viola początkowo wydają się całkowicie odmiennymi osobami, jednak tak naprawdę są do siebie znacznie bardziej podobne, niż można by początkowo przypuszczać. - Obie są bardzo sprytne – mówi producentka Paula Weinstein. – Obie wiedzą czego chcą i zdecydowane są podjąć walkę. Obie mają wielkie plany związane z Kevinem, który łączy je ze sobą. Obie mają dusze wojowniczek i nie zamierzają się poddać. Scenarzystka Anya Kochoff dodaje: - Te dwie postacie są do siebie dość podobne, choć – oczywiście – żadna z nich się do tego nie przyzna. Charlie to młoda kobieta, która wydaje się wciąż szukać swojego miejsca w życiu, nie potrafi się skupić na żadnym celu. Nagle okazuje się, że jej głównym wyzwaniem staje się walka z Violą. - W grę wchodzą kompleksy Charlie – mówi Lopez. – Chce tylko, by matka Kevina ją polubiła, pójdzie na wiele ustępstw, byle tylko zyskać jej akceptację. Ale potem zaczyna się wahać, zastanawiać, czy naprawdę pasuje do Kevina. Zaczyna myśleć, że być może wszystko co się dzieje, wynika z jej winy. W końcu jednak odsuwa wątpliwości na bok, bo bardzo kocha Kevina. Nie przestaje jednak szukać jakiegoś porozumienia z Violą. - Charlie ufa Kevinowi – mówi Lopez. – To niezwykle istotny aspekt filmu. Wie że ona i Kevin kochają się głęboką miłością i że chcą być razem. To ta miłość daje jej siłę, by poradzić sobie z całą sytuacją i doprowadzić do pojednania z matką swojego mężczyzny. Nie tylko Lopez polubiła swoją postać. Fonda również z upodobaniem przeistaczała się w Violę, osobę tak różną od tych, jakie grała w swoich wcześniejszych filmach. - Nigdy wcześniej nie grałam kogoś takiego jak Viola – mówi Fonda. – Bardzo się cieszę, że po 15 latach moja rola nie jest poważna czy tragiczna, że jest taka komediowa. Równie doskonale nie bawiłam się nigdy wcześniej, podczas realizacji żadnego z ponad 50 filmów, w jakich wcześniej zagrałam. Nie spodziewałam się tego. Fondzie bardzo przypadł do gustu pomysł, by Viola była osobą w typie Barbary Walters. - Viola jest znaną osobistością telewizyjną, poważną dziennikarką, przeprowadzającą wywiady z przywódcami państw, ale kierownictwo sieci chce czegoś modnego i nowego, a ona nie jest ani nowa, ani modna – mówi Fonda. – Uznają, że jest za stara, wyrzucają ją więc z pracy i przechodzi załamanie. A potem wychodzi ze swojej samotni i dowiaduje się, że straci także i syna. Perypetie z karierą Violi wprowadzają napięcie do filmu. - Syn Violi decyduje się ożenić w chwili, w której jego matka straciła niemal wszystko, co było dla niej ważne – mówi Paula Weinstein. – Pozostał jej jedynie Kevin; pozostało jej jedynie macierzyństwo. Bardzo boi się utraty swojego syna. W rezultacie pojawia się konflikt, w którym Fonda określona jest jako „przeciwnik, ale nie jednoznacznie negatywny” – jak ujął to Robert Luketic. - Viola jest bardzo skryta, jej zachowanie, to przez co przechodzi, przysparza jej sympatii wśród widzów – kontynuuje reżyser. – Kiedy widzimy ją po raz pierwszy, przechodzi trudny okres, wszystko wali się jej na głowę. Niezależnie jednak od przyczyn, zabawa zaczyna się od chwili, w której Viola stwierdza, że niezależnie od tego jak bardzo Kevin i Charlie wydają się być w sobie zakochani, to ona wie najlepiej, co jest dobre dla jej syna. Charlie nie mieści się w tej wizji. - Choć dla zachowania Violi nie można znaleźć żadnego usprawiedliwienia, jest tak śmieszna, że wybaczamy to jej – mówi Fonda. – Śledzimy jej działanie dlatego, że zachowuje się irracjonalnie. Jest niczym wulkan, niczym piesek sikający co chwila, by zaznaczyć swój teren. Nic na to nie poradzi. Jest jaka jest i nie potrafi tego zmienić. Za to ją kocham. Fonda przygotowując się do roli czerpała motywację z obserwacji licznych osób, w tym znanej aktorki z lat 30. Mae West, Teda Turnera i własnego wnuka, Malcolma, by wymienić tylko te osoby, które wniosły największy wkład w rolę. - Viola jest dramatyczna i pełna przesady, jest jednak także odważna i broni swoich racji – mówi Fonda. – Nie mogłaby zajść w swoim zawodzie tak daleko, jak zaszła, gdyby nie posiadała tych cech. Ponieważ obie kobiece role główne są tak mocno zarysowane, ważne było, by pomiędzy nimi nie zgubiła się postać Kevina. - Nie chcieliśmy, by widzowie zapomnieli o Kevinie, chcieliśmy, by szanowali go, rozumieli w jak trudnej znalazł się sytuacji, rozdarty pomiędzy dwoma kochanymi przez niego kobietami – mówi producent Chris Bender. – Nie może opowiedzieć się po żadnej ze stron, niezależnie od nacisków musi zachowywać się dyplomatycznie. Musieliśmy to pokazać z należytą delikatnością. Bender mówi, że on i pozostali producenci spędzili sporo czasu obserwując Vartana i bawiąc się w psychologów, zastanawiając się nad możliwym charakterem Kevina. - Musieliśmy znaleźć coś, do dałoby Kevinowi jakąś niewielką przewagę, obserwowaliśmy więc Michaela, mając nadzieję, że podsunie nam jakieś pomysły. Okazało się, że do roli doskonale pasuje naturalny, ironiczny sarkazm, jakim cechuje się Michael. I tak maniery aktora trafiły do scenariusza jako zachowanie Kevina – mówi Bender. – Nie jest prosto pokazać na ekranie godnego, uczciwego człowieka bez popadania w przesadę. Okazało się jednak, że sarkazm nadał tej postaci realność, sprawił, że nabrała wyrazistości. Nie wydawał się już zbyt emocjonalny lub wrażliwy, co uważaliśmy wcześniej za niezbyt prawdziwe. Kiedy napięcie sięgnęło w końcu zenitu, a Kevin zostaje zmuszony do jednoznacznego zajęcia stanowiska, wtedy możemy się przekonać, kim naprawdę jest. Pomimo oczywistej inteligencji i odporności na stres, co jest typowe dla dobrego chirurga, Kevin przez dłuższy czas nie ma zielonego pojęcia o napięciu pomiędzy jego wybranką i matką. - Kevin jest taki, jak wielu facetów – wierzy w to, co się im mówi – żartuje Paula Weinstein. – Ponieważ obie panie w jego towarzystwie grają, że wszystko jest w porządku, po prostu ignoruje wszystkie objawy nadciągającej katastrofy. Nawet kiedy Charlie mówi mu, że jego matka jest szalona, dla Kevina to tylko kolejna trudna chwila, która minie. Fonda wyjaśnia tę sytuację bez uciekania się do teorii odmienności płci: - O rany, każdy zna powiedzenie, że miłość oślepia. Dodaje Weinstein: - Żyjemy w świecie, w którym ludzie skrywają swoje prawdziwe uczucia lub działają z najniższych pobudek. Te kobiety nigdy nie zachowują się tak, jak to sobie czasami wyobrażają, choć Violi niewiele do tego brakuje. Prawdziwe cele i motywacje Violi ujawnia jednak – w głównej mierze – postać Ruby. - Ruby jest osobą, dzięki której widzowie mogą zobaczyć inną Violę - mówi Chris Bender. – To ona jest kluczem do odpowiedzi na pytanie, dlaczego Viola jest taka, jaka jest. To dzięki Ruby rozumiemy, że Viola czuje się odrzucona, samotna i jest przestraszona. Ruby w tajemnicy doradza także Charlie. - Charlie idzie poradzić się Ruby z oczywistych przyczyn – mówi Lopez. - Ruby jest nie tylko asystentką Violi, to także jej najlepsza przyjaciółka. To ona radzi Charlie, by przeciwstawiła się Violi, to ona rzuca nieco światła na jej zachowanie. Luketic uważa, że Ruby jest swoistą młodszą siostrą Violi. – Ma wspaniałe wyczucie, które prowadzi ją przez cały film, jest jednak rozrywana przez przeciwstawne zobowiązania i pragnienia. Cala zabawa polega na obserwowaniu tego konfliktu.
Życie na planie
edy nadeszła pora na zdjęcia, ekipa Sposobu na teściową nie mogła wybrać piękniejszego miejsca na realizację pierwszej sceny, niż historyczne wnętrza Huntington Gardens & Museum. W tej scenie Viola zaprasza Charlie na lunch do ekskluzywnego klubu, do którego należy. Charlie uważa, że chodzi jej o ocenienie potencjalnej synowej. Scenarzystka Anya Kochoff określa to inaczej: - To początek walki o terytorium. W trakcie realizacji zdjęć scenarzystka nie mogła wyjść z podziwu, jak doskonale obie aktorki radziły sobie ze swoimi kwestiami - scena ciągnęła się przez pięć stron scenariusza. Dla Kochoff możliwość przyglądania się produkcji filmu realizowanego na podstawie scenariusza jej autorstwa była spełnieniem marzeń. - Było to dla mnie głęboko satysfakcjonujące, pisząc większość czasu spędzam sama w pokoju – mówi Kochoff. – Kiedy przyglądałam się, jak aktorki ożywiają te postaci, istniejące dotychczas jedynie na kartkach papieru, jak kręcą oczami, stroją miny, robią coś, o czym nawet nie wspomniałam… To było dla mnie coś cudownego. To było o wiele lepsze niż w moich wyobrażeniach. Jennifer i Jane znacznie ulepszyły moją opowieść. Po rozpoczęciu zdjęć Kochoff radziła się aktorów, gdy pojawiała się konieczność zrozumienia charakterów granych przez nich postaci. Lopez zawsze była gotowa na wysłuchanie uwag na temat realizowanych scen, ku zadowoleniu filmowców miała jednak jasną wizję tego, jak Charlie może, a jak nie może się zachować w danej sytuacji. - Znała tę postać lepiej ode mnie – stwierdza Kochoff. Fonda znacznie mniej chętnie uzewnętrzniała swoje myśli. Początkowo była ciekawa, czy współpraca z Lopez nie zamieni się w swoisty wyścig znakomitości, czy aktorka, jedna z najjaśniejszych nowych gwiazd Hollywood, nie poczuje się onieśmielona osobą zdobywczyni Oskara. Na szczęście okazało się, że nie było powodów do podobnych obaw. - Jest czas na każdą porę roku – mówi Fonda, parafrazując słowa starej piosenki. – Ja jestem jesienią, a teraz nastała pora Jennifer, uważam że nie ma w tym niczego złego. Jennifer ma wielki talent, jest szybka i mądra. Nie obawia się próbować nowych rzeczy. Z pewnością zna się na tym, co robi. Fonda z zadowoleniem przyjęła też możliwość gry postacią nieco drugoplanową, wspierania swoją grą postaci pierwszoplanowej. – To ulga – mówi. Zawsze lubiłam grać role charakterystyczne, drugoplanowe… Zwłaszcza, gdy są tak dobre, jak ta. Choć w filmie występują akcenty romantyczne, wiele sytuacji komediowych czerpie inspirację z tradycji amerykańskiej komedii slapstickowej. - Lubię fizyczny aspekt pracy na planie – mówi Lopez. – Sceny wymagające aktywności fizycznej, wymieszane z akcentami komediowymi, są dla mnie najbardziej zabawne. Wymagają, oczywiście, przygotowania, a kolejne powtórki są męczące, ale reakcja ekipy zgromadzonej na planie jest wystarczającym zadośćuczynieniem. Najlepiej jest, kiedy członkowie ekipy naprawdę się śmieją. To są doświadczeni filmowcy, wiele już widzieli – mówi aktorka. - Kiedy się śmieją, oznacza to, że dana scena była naprawdę dobra, że trafia do ludzi. Jedną z najtrudniejszych rzeczy przy kręceniu komedii jest powstrzymywanie się od śmiechu, bo mogłoby to zniszczyć ujęcie. Ale o tym więcej powiedzieć może jednak Robert. Prawdę mówiąc, po wielu dobrych ujęciach reżyser Robert Luketic wybuchał głośnym, zaraźliwym śmiechem. - Lubię w nim to, kiedy biegnie roześmiany ze swojego miejsca wśród monitorów i uśmiecha się od ucha do ucha – mówi Lopez. – Wiele razy chciałam go za to zabić! Zaczynał śmiać się w środku ujęcia, mówiłam mu wtedy, że nie może śmiać się, kiedy nagrywamy dźwięk – nie uczyli cię tego w szkole reżyserii? Ale kiedy się śmiał, wiedziałam, że wszystko poszło znakomicie. Kiedy się nie uśmiechał, no cóż, wtedy musieliśmy jeszcze popracować nad daną sceną! Luketic wymyślił określenie „ujęcie Wandy”, którym nazwał ostatnie ujęcie danej sceny, w którym prosił aktorów o „zrobienia tego, co im przychodzi do głowy, o wyluzowanie, o rozluźnienie gorsetu”. Chodziło mu o zaobserwowanie podświadomych reakcji aktorów, którzy wciąż pozostawali w rolach, przypisanych im przez scenariusz. - W przypadku najlepszych komików, takich jak Wanda, ujęcia tego rodzaju pokazują ich prawdziwą klasę, wszystko co wtedy kręcimy, jest - po prostu - genialne – mówi Luketic. – Zwłaszcza Wanda celowała w podkreślaniu sceny jakąś wypowiedzią, będącą prawdziwą perełką humoru. Luketic z radością widział podobne zachowania także u innych członków obsady. - Był niezwykle otwarty na wszelkie sugestie, jakie miałam czy to ja, czy Jennifer – mówi Fonda. – Nie miało znaczenia, czy było to w scenariuszu, czy też było to coś całkowicie niespodziewanego. Doskonale reagował na nasze propozycje, udzielał nam też wskazówek. Wyjaśniał nam, co chce uzyskać, jakiego rodzaju gry od nas oczekuje i dlaczego. Kiedy akurat nie omawiała jakieś sceny z Luketicem, Fonda spędzała większość czasu na planie otoczona rodziną. Niemal bez przerwy odwiedzał ją ktoś z licznych krewnych lub przyjaciół, począwszy od syna, aktora Troy’a Garrity’ego (Barbershop), poprzez córkę Vanessę Vadim wraz z wnuczką, aż do macochy, Shirley. Fonda każdego swojego gościa przedstawiała pozostałym aktorom i ekipie. Fonda dokładnie pamięta wizytę syna, uważa, że pomógł jej rozwinąć jej rolę. - Troy dał mi wiele cennych rad, podsunął kilka doskonałych pomysłów – mówi aktorka. Pomimo częstych wizyt rodziny na planie, Fonda znalazła czas na nawiązanie doskonałych stosunków z pozostałymi aktorami i członkami ekipy filmowej. - Jane osobiście poznała wszystkich pracujących na planie – mówi Weinstein. – Gdy ludzie poznali ją bliżej, atmosfera wokół aktorki zmieniła się z nerwowej na bardzo spokojną i ciepłą. Aktorka pomiędzy ujęciami rzadko korzystała ze swojej przyczepy, zarówno aktorzy jak i filmowcy stwierdzili, że chętnie rozmawia i sprawia jej to widoczną przyjemność. W trakcie produkcji Fonda spędzała także czas pracując nad wieloma projektami dobroczynnymi i zapisując swoje wspomnienia, które ukazały się w kwietniu bieżącego roku pod tytułem My Life So Far, wydane nakładem Random House Publishing. Aktorka zmieniła jednak pewien aspekt swojej pracy na planie – nie oglądała żadnych ujęć wykonanych w trakcie dnia pracy. - Kiedy produkowałam film On Golden Pond z udziałem Bruce’a Gilberta, zastanawiałam się, dlaczego Katherine Hepburn nigdy nie ogląda gotowych ujęć – mówi Fonda.. - Katherine powiedziała mi wtedy: Jane, odkąd zdałam sobie sprawę, że więcej uwagi zwracam na moje zmarszczki, niż na film, przestałam je oglądać. Miała rację – to pierwszy raz w mojej karierze, kiedy nie oglądam nakręconego materiału. Fonda przyznaje, że wystąpi w kolejnym filmie, jeśli pojawi się jakaś ciekawa propozycja, nie zamierza jednak ponownie zająć się wyłącznie aktorstwem. – Miałam już swoją karierę – mówi. – Od czasu do czasu mogę być zainteresowana zrobieniem jakiegoś filmu, nie widzę się jednak ponownie w roli osoby zajmującej się karierą filmową. Fonda i Sykes stworzyły razem tak dobraną parę ekranową, że na planie zaczęły się szerzyć pogłoski o możliwym sequelu, zatytułowanym przez Fondę roboczo Viola and Ruby Do Rome. - Obie te postaci są wspaniałe, ich wzajemne relacje są takie fajne – mówi Fonda. – Szaleję za nią, prawdę mówiąc szaleję zarówno za Ruby, jak i Wandą. Dobrze się nam pracowało, zawsze, nawet jeśli nie było tego w scenariuszu, mogłam wszystko zwalić na Ruby i obserwować jej zabawną reakcję. W trakcie produkcji Jennifer wielokrotnie gościła na planie dzieci ze szpitala dziecięcego w Los Angeles (które przyznały jej ostatnio nagrodę Humanitarian Award) i z fundacji Make-A-Wish.
Wygląd Sposobu na teściową
Jako doświadczona aktorka, Jennifer Lopez doskonale zna się na niuansach realizacji filmu, na wszystkim, co związane jest z wyborem lokacji, a co może okazać się kluczowe dla sukcesu filmu. - Ma to znaczenie zwłaszcza w przypadku komedii. Ten rodzaj filmu jest szczególnie czuły na sposób ustawienia planu i sceny, na wykorzystanie wszelkich możliwych sposobów podkreślenia efektu komicznego. W tego rodzaju filmach wszystko jest ważne – mówi aktorka. Z tej samej przyczyny reżyser Robert Luketic zdecydował się zatrudnić na planie nagrodzonego Oskarem (Titanic) operatora Russella Carpentera. - Chciałem, by za kamerą stanął ktoś, kto wydobędzie piękno kobiet, kto jednocześnie będzie artystą – mówi Luketic. – Zdjęcia Russella są niesamowicie zróżnicowane. Oglądając jego filmy uderzyła mnie poezja każdej sceny. Każda jest niczym obraz, a mimo to każdy film ma własny ton, własną strukturę. Szukałem właśnie kogoś, kto posiada takie umiejętności, kto potrafi wykorzystać to samo światło, by raz pokazać scenę formalną, a za drugim razem wydobyć z niej jakiś bardziej miękki, wyciszony ton. W każdym filmie, do którego zdjęcia robił Carpenter, widziałem jego umiejętność budowy nastroju, każdy też był bardzo przyjemny z czysto estetycznego punktu widzenia. Gdybym mógł wynająć go do kręcenia każdego kolejnego filmu w mojej karierze, zrobiłbym to. Dla Carpentera realizacja Sposobu na teściową była zmianą tonu, odejściem od wysokobudżetowego kina akcji, w jakim się specjalizuje. Operator czuł jednak potrzebę zmiany, szukał projektu, w którym będzie miał okazję skupienia się na aktorach i fabule. - To całkowita zmiana stylu – mówi Carpenter. – Coraz częściej łapię się na tym, że jestem człowiekiem starej szkoły, że podobają mi się filmy, w których na pierwszym planie są aktorzy, w których znajdują się zbliżenia. Nie mogłem przegapić okazji pracy z Jennifer Lopez i Jane Fondą. Nawet pracując z dwoma najpiękniejszymi kobietami świata, Carpenter zauważa, że nie mógł pozwolić sobie na odstępstwo od normalnego reżimu pracy. Jak sam mówi, jego zadaniem jest wydobycie najlepszych cech każdego aktora, poprzez podkreślenia indywidualnych cech i niuansów gry aktorskiej. - W głowie operatora tkwi jakiś duszek, który mówi mu – Nakręć wszystko tak, by aktorzy wyglądali najlepiej, jak to możliwe – mówi operator. – Kiedy jednak Jane Fonda zobaczyła materiał nakręcony podczas pierwszych prób kamerowych, powiedziała, że wolałaby nie przesadzać z tą całą kosmetyką obrazu i filtrami. Stwierdziła, że chce wyglądać na swój wiek, a nie na 25 lat. Powiedziała: - Chce wyglądać jak kobieta w moim wieku, dumna z tego, kim jest. Dzięki temu udało mi się nie przesadzić z tym upiększaniem. - Praca z kimś takim jak Jane, która jest osobą całkowicie pozbawioną próżności, a jednocześnie bardzo doświadczoną, jest czymś niezmiernie przyjemnym. Ma to coś, co określam „inteligencją dziecka”. Nie boi się pytać lub sugerować. Zawsze uważa, że zaczyna od początku, co pokazuje, jak bardzo jest utalentowana, jaki ma cudowny charakter. Luketic i Carpenter najpierw oświetlali aktorów, a potem zajmowali się oświetlaniem otaczających ich przedmiotów i wnętrz. Świadomie starali się nie robić zbyt wielu zbliżeń, robić w miarę szerokie ujęcia, w których widzowie mogą zobaczyć ubrania noszone przez postaci i ich otoczenie.. - Chcieliśmy, by ujęcia były na tyle szerokie, by widzowie zobaczyli, że to w pewnym sensie film kostiumowy – mówi Carpenter. – Zrobiliśmy tak ze względu na prawdziwe dzieła sztuki, stworzone przez naszą genialną projektantkę kostiumów, Kym Barrett. Zarówno kostiumy Charlie, jak i Violi, miały ściśle określoną paletę barw. Ubrania, w których występuje Charlie, mają stonowaną paletę pasteli i różów, widać w nich kolor cytrynowy, pomarańczowy, mają kolorystykę, dla której inspiracją były Karaiby. Kostiumy Violi są zazwyczaj białe, szare lub kremowe i czarne. W przypadku Kevina Carpenter optował za narzuceniem mu nieco swobodniejszego wyglądu, który miał podkreślać jego uśmiech – który tak bardzo oczarował Charlie. Poszczególne kolory zostały określone dość wcześnie, przez Luketica i kierowniczkę produkcji Missy Stewart, konsultujących się z projektantką kostiumów Kym Barrett, która miała około sześciu tygodni na zaprojektowanie i wykonanie strojów dla aktorów przed rozpoczęciem zdjęć. Kierowniczka produkcji Missy Stewart i kierowani przez nią ludzie, w tym kierownik artystyczny Jim Truesdale i dekoratorka planu Susan Eschelbach, samodzielnie wymyślili historie wszystkich postaci, pozwalające na określenie stylu wyglądu ich ulubionych miejsc i mieszkań. - Missy i jej pracownicy zbudowali dla nas wspaniałe plany, bardzo szczegółowe, zdecydowanie wzmacniające efekt realności postaci filmowych, ułatwiające widzom zidentyfikowanie się z nimi – mówi Luketic. – Powstały nawet takie plany, które nigdy nie znalazły się na filmie. Wnętrza były wypełnione drobiazgami, mówiącymi nam coś o ich właścicielach. W ten sam sposób potraktowano nie tylko główne postaci, ale większość osób pokazanych w filmie. Uwielbiam tego rodzaju oddanie swojej pracy. Dzięki temu mieszkania bohaterów filmu wyglądają na prawdziwe. Stewart i Luketic współpracowali ze sobą w trakcie realizacji wszystkich dotychczasowych filmów reżysera, ale tym razem po raz pierwszy mieli okazję kręcić film w Los Angeles. Z tego powodu Stewart chciała pokazać w filmie wspaniałą panoramę miasta. - Chciałam, żeby ten film był swoistym hołdem oddanym architekturze Los Angeles - mówi. – Dlatego do naszego filmu wybrałam najpiękniejsze miejsca. Chciałam, żeby Viola mieszkała w domu zaprojektowanym przez Wallace’a Neffa, przeszukaliśmy więc całą Pasadenę i Beverly Hills, by w końcu znaleźć odpowiedni dom. Udało nam się niemal w ostatniej chwili, ale ten budynek jest po prostu cudowny, otoczony różanym ogrodem. To przykład wspaniałej architektury, szczególną uwagę zwraca owalny w przedpokój. - Wybierając ten dom myślałam o postaci z filmu, dla której był przeznaczony – mówi Stewart. - Viola jest śmiała, bezczelna i mądra, chciałam więc, żeby dom odzwierciedlał te cechy. Kierowniczka planu mówi także o pięknym domu Kevina - Kevin jest lekarzem, ma dość wysublimowany gust. Prawdopodobnie przeprowadził się do tego domu tuż przed rozpoczęciem akcji filmu. Ponieważ jest synem Violi, wiele podróżował, poznał wiele kultur. Spotkał także pewnie wielu ludzi, z którymi jego matka przeprowadzała wywiady. Zdecydowaliśmy więc, że zamieszka w tym domu, gdyż będzie dla niego najbardziej odpowiedni. Podobnie jak w przypadku domu jego matki, i tym razem jest to mój mały, prywatny hołd złożony wspaniałej architekturze Kalifornii, widać w nim pewne wpływy azjatyckie. Autorami projektu domu są bracia Hinemman, szczególną cechą ich projektów są silne linie horyzontalne i wykorzystanie w wystroju różnych gatunków drewna. Stewart i jej pracownicy znaleźli mieszkanie odpowiednie dla Charlie w samym sercu Hollywood, choć w filmie mieszka ona w Venice Beach. Zespół apartamentów, w których ekipa kręciła zdjęcia do filmu, przechodził akurat generalny remont. Kompleks budynków jest typowy dla tej okolicy Los Angeles, mieszkania mają przestronne pokoje, drewniane podłogi i ręcznie malowane kafelki w łazienkach. - Miałam kilka naprawdę surrealistycznych momentów – przyznaje scenarzystka Anya Kochoff. – Na przykład wtedy, gdy weszłam do domu Kevina i oglądałam jego meble, kanapę, śmieszny stół. Lub wtedy, gdy przyglądałam się mieszkaniu Charlie czy domowi Violi. Widziałam je dokładnie takie, jakie próbowałam opisać w scenariuszu, jak je sobie wyobrażałam, to było niezwykłe uczucie. Gdybym musiała zastanawiać się, co i w jaki sposób ekipa zmieniła w tych wnętrzach, by dopasować je do potrzeb filmu, chybaby zwariowała. Projektantka kostiumów Kym Barrett pracuje często na planie filmów fantastycznych. Podobnie jak w przypadku Russella Carpentera, Sposób na teściową był dla niej oderwaniem od realizacji filmów o superbohaterach, nad jakimi ostatnio pracowała. - Wydaje mi się, że pracuję nad filmami tego rodzaju głównie dlatego, że zajmuję się ubraniami – mówi projektantka. – Producenci tego filmu doceniają jednak znaczenie, jakie dla bohaterów filmów ma ich ubranie. Wiedzą, że ważne jest, by kostium był dopasowany do roli, do konkretnej osoby grającej określoną postać. Ludziom często wydaje się, że przy realizacji takich filmów, zwłaszcza komedii, wystarczy, po prostu, wybrać się do sklepu. Ale dzięki temu, że nasze ubrania są zaprojektowane i wykonane przez nas osobiście, możemy idealnie dopasować je do scenariusza, do osobowości noszącej je osoby. Co więcej, często jest to także znacznie tańsze. W przypadku tego filmu akcja jest na tyle surrealistyczna, że warto było wykonać kostiumy, dodatki i biżuterię nieco niezwykłe w stylu. - Lubię proces dorastania postaci – kontynuuje Barrett. – Kiedy zaczyna się od jakiegoś pomysłu, który przekształca się w kolejny. Właśnie dlatego ten rodzaj projektowania różni się od tworzenia nowych kolekcji dla domów mody – tam tworzy się wygląd dopasowany do pokolenia odbiorców lub pory roku. W moim przypadku tworzę ubrania przeznaczone dla określonej osoby. Bohaterowie zmieniają się w trakcie trwania filmu, zmienia się więc także wygląd i styl ich ubrań. Kostiumy są dużą pomocą dla aktorów, a czasami, tak jak w przypadku tego filmu, są także akcesoriami wykorzystanymi bezpośrednio w scenariuszu – Viola i Charlie używają ubrań w charakterze broni. Charlie jest początkującą projektantką, ma doskonały smak i świetne wyczucie koloru, potrafi błyskawicznie uszyć coś nowego. Viola ma natomiast szafę pełną ubrań znanych projektantów, zawsze wygląda odpowiednio do okazji. - Viola walczy o uwagę swojego syna – mówi Barrett. – Robi wszystko, by wyglądać ładniej, młodziej, bardziej stylowo. Pokazuje się. Udaje też niewiniątko, bawi się w grę „nie robię przecież nic złego”. Chciałam pokazać tę stronę jej natury. - Viola jest jedną z tych osób, które są tak sławne i znane, że tworzą same swoją osobowość. W pewnym sensie, nawet dla samej siebie jest mitem, czymś stosunkowo odległym. W jej zachowaniu można dostrzec pozowanie na Garbo. Fonda również dostrzega znaczenie garderoby bohaterki filmu. - Viola wie jak wykorzystać swoje mocne strony – mówi Fonda. – Widzi tę istotę, którą zamierza poślubić jej syn i musi wyglądać naprawdę wyjątkowo. Nosi wielki kapelusz, wspaniałą kreację i mnóstwo, ale naprawdę mnóstwo biżuterii. To tak jak z kobietą, która nie czuje się bezpiecznie – zazwyczaj ma zbyt mocny makijaż. W trakcie jednej z kolacji nosi czarną suknię przystrojoną kaliami, kwiatami symbolizującymi śmierć. Ma charakterek! Lopez przytakuje - Viola z pewnością wie, jak należy się ubrać. Nosi kostium na co dzień, czuje się w nim bardzo swobodnie. Ta kobieta jest nieskazitelna nawet wtedy, kiedy kładzie się spać. W przypadku Charlie Barrett musiała nie tylko określić wygląd tej postaci, lecz także określić jej styl projektowania ubrań. - Dali mi naprawdę trudny orzech do zgryzienia, kiedy w trakcie jednego ze spotkań poinformowali mnie, że Charlie w tajemnicy zajmuje się projektowaniem ubrań – mówi Barrett. – Zadecydowałam, że jej styl musi być kwintesencją Los Angeles, z lekkim dodatkiem Hollywood. Jej kreacje muszą pasować do tego, co widać na ulicach, być odzwierciedleniem charakteru jej i Jennifer Lopez. Zaczęłam więc przyglądać się ubraniom, które dobrze na niej wyglądały, a następnie postarałam się wymyślić linię ubrań, dla których inspiracją była postać Charlie. Wydaje mi się, że udało nam się dobrze uchwycić atmosferę Kalifornii, do której dodaliśmy nieco stylu dzieci-kwiatów ze starego Hollywood. Lopez określa ulubiony styl Charlie jako „jasno związany z L.A., bardzo artystyczny, dopasowany ale funkcjonalny. - Kym pomogła nam określić do końca bohaterów – mówi Robert Luketic. – W przypadku Violi czuliśmy, że najwłaściwsze będzie szaleństwo i ekscentryzm. Ma w sobie coś z Bulwaru Zachodzącego Słońca. Kim pracowała także wraz z Jennifer nad stworzeniem tego nowoczesnego, nieco awangardowego stylu Charlie. Nie jest zbyt przestudiowany, jej ubrania nadają się do codziennego noszenia. Mogłaby je nosić każda młoda kobieta, mieszkająca w Venice Beach. Mają w sobie element młodzieżowej radości. Fonda współpracowała wcześniej z najlepszymi, najsławniejszymi projektantami kostiumów w dziejach filmu. Byli wśród nich Edith Head, Orry Kelly i Ann Roth, Pierre Balmain i Paco Rabanne. Jednak w czasach, w których wielu cenionych projektantów zajmuje się niemal wyłącznie wyszukiwaniem gotowych ubrań, nie mając gruntownego wykształcenia w projektowaniu czy w sztuce, aktorka z przyjemnością współpracowała z Barrett. - Najpierw widziałam jej szkice, a potem się z nią spotkałam – młoda blondynka w stylu punk, z postawionymi włosami, w sukience i w wojskowych butach – mówi aktorka. – Jej rysunki były niczym okno na nowy świat, uwielbiałam je. Ubrania Violi mają w sobie ducha lat pięćdziesiątych, mogłaby je nosić Suzy Parker; były idealne. Kocham te ciuchy i uwielbiam Kym. Niemal każdy, nawet najmniejszy szczegół kostiumów Violi został wymyślony i stworzony specjalnie dla potrzeb filmu. - Kym tworzy kostiumy w staroświecki sposób, tak jak tworzono je wtedy, gdy zaczynałam swoją karierę – mówi Fonda. – To była jedna z najbardziej ciekawych rzeczy w ówczesnym Hollywood. Szło się do działu kostiumów wytwórni, pracowało tam 40 szwaczek, stały manekiny – od przeraźliwie chudych do całkiem tęgich, mające figurę niczym Audrey Hepburn czy Marilyn Monroe. Chodziłam tam i pytałam: „Co to jest? A to?” – Właśnie tam powstawały ubrania dla wszystkich aktorek. Barrett zaprojektowała także większość biżuterii, jaką wykorzystano w filmie. Na ekranie wyraźnie widoczne są dwa przedmioty, mające do odegrania pewną rolę – są to krzyżyk i broszka w kształcie hipopotama. - Zrobiła je dla mnie Dana Schneider - mówi Barrett. – Hipopotam był bardzo nietypowym zamówieniem, nie chciałam, żeby był tak brzydki, by nie dało się go nosić. Musiał być jednak dziwny, niemal komiczny. Krzyżyk musiał zaś być przesadnie ozdobny.”
Żyli długo i szczęśliwie
- Na końcu filmu widzimy, że zarówno Viola, jak i Charlie dorosły – mówi Lopez. - Charlie nie potrzebuje już akceptacji Violi, a Viola rozumie w końcu, że nie może i nie powinna kontrolować całego życia swojej synowej. Obie z gracją wkraczają w kolejny etap swojego życia – wszystko dzięki walce, którą ze sobą stoczyły. Sposób na teściową ma uniwersalne przesłanie, dotyczące rozwoju rodziny, opowiada o związanych z tym problemach i o trudnościach, jakie trzeba przezwyciężyć. - Chodzi o pozostawienie rzeczy ich naturalnemu biegowi, o rozwijanie się rodziny. Nie możemy postrzegać odchodzenia dzieci, zakładania przez nie własnych rodzin jako czegoś złego – mówi Lopez. – Sprawia to trudność wielu rodzicom, opiekuńczym w stosunku do swoich dzieci. Taka sytuacja ma także miejsce wtedy, gdy więzi pomiędzy rodzicami i dziećmi są bardzo silne. Z pewnością mi samej przyjdzie przejść kiedyś przez podobne problemy, gdy pojawią się i dorosną moje własne pociechy. Swój udział w filmie Jane Fonda podsumowała w następujący sposób: - Ten film sprawił mi wiele radości. Jest naprawdę dobry, świetnie spisał się reżyser. Doskonale pracowało mi się z Jennifer; cała obsada była fantastyczna. Operator jest prawdziwym geniuszem, mój najlepszy przyjaciel znajdował się wśród producentów, a film kręciliśmy w Los Angeles, gdzie mieszka moja rodzina. Czy mogłabym wymarzyć sobie coś lepszego? Fonda ma także radę dla widzów. - Nie myślcie za dużo, kupcie po prostu torbę popcornu i dobrze się bawcie – mówi. – Zaproście też swoich teściów. A może lepiej jednak nie…
OBSADA
Jennifer Lopez (Charlie) Jennifer Lopez to utalentowana, udzielająca się w licznych dziedzinach sztuki artystka, zajmuje się filmem, muzyką, modą, kosmetyką i dodatkami do ubrań. Jennifer Lynn Lopez urodziła się 24 lipca 1970 w kochającej się portorykańskiej rodzinie w Bronksie. Choć w sąsiedztwie wszyscy się znali, nie było tam zbyt bezpiecznie. Jej ojciec był kierownikiem działu komputerowego, matka uczyła w przedszkolu. Oboje ciężko pracowali, wywarli także wielki wpływ na swoje trzy córki. Priorytetem rodziców Lopez była zawsze rodzina – robili wszystko co w ich mocy, by ochronić je przed brutalnością życia, jakiej nie brakowało na ulicy. Matka Jennifer przekazała swoim córkom zamiłowanie do musicali, dziewczynki wystawiały własne sztuki w salonie mieszkania rodziny. Jennifer uczęszczała na lekcje śpiewu i tańca odkąd ukończyła pięć lat, mając siedem lat wyruszyła w swoje pierwsze tourne – dookoła Nowego Jorku, wraz ze swoją klasą tańca! Dziewczynka już wtedy wiedziała, że chce być artystką, zdecydowała się próbować swoich sił w tańcu. W trakcie liceum Jennifer grała w softball, w tenisa, zajmowała się także gimnastyką artystyczną. Po ukończeniu szkoły w 1987 uczęszczała na zajęcia na Uniwersytecie Miejskim, w nowojorskiej szkole Baruch College. Pracowała także w biurze porad prawnych, a wieczorami kontynuowała naukę tańca, który pozostał jej największym zauroczeniem. Kiedy dowiedziała się o stypendium w szkole tańca na Manhattanie, zrobiła wszystko, by je otrzymać. Półtora roku później otrzymała rolę jednej z „tańczących dziewcząt” w In Living Color. Później miała miejsce seria małych ról, po których wystąpiła w swoim pierwszym filmie fabularnym, w pochodzącym z 1995 obrazie Mi Familia. W tym samym roku wystąpiła w filmie Pociąg z forsą, którego gwiazdami byli Wesley Snipes i Woody Harrelson. Rok później zagrała w filmie Jack, w reżyserii Francisa Forda Coppoli, w którym w roli głównej wystąpił Robin Williams. Wielki przełom nastąpił w roku 1997, gdy otrzymała rolę tytułową w filmie Selena, biograficznym obrazie opowiadającym dzieje życia piosenkarki pop Seleny Quintillana Perez, zabitej przez szalonego fana w 1995. Rolą tą Jennifer zdobyła sobie ogólnokrajowe uznanie. Nagrodzoną ją Złotym Globem, stała się także wówczas najwyżej opłacaną aktorką latynoską w historii kina amerykańskiego. W tym samym roku magazyn People umieścił ją na liście 50 najpiękniejszych ludzi świata. Wystąpiła potem w innych filmach, takich jak Anakonda, Krew i wino i Co z oczu, to z serca, w którym jej partnerem był George Clooney. Przyspieszenia nabrała także kariera muzyczna Jennifer. Jej debiutancki album, zawierający latynoską muzykę pop, zatytułowany On the 6, ukazał się w czerwcu 1999. Płyta w ciągu dwóch tygodni zdobyła podwójną platynę, a piosenka If You Had My Love stała się prawdziwym przebojem. Sukces tego albumu był jednym z przykładów narastającego wpływu muzyki latynoskiej na muzykę pop. Na początku roku 2000 jej występ w teledysku do piosenki Waiting for Tonight został uznany za jeden z najlepszych występów tanecznych roku. W roku 2000 Lopez wystąpiła także na dużym ekranie w thrillerze science fiction Cela, a także w filmie Nigdy więcej. Na początku roku 2001, popularność Jennifer sięgnęła nowych wyżyn, gdy ukazał się jej nowy album noszący tytuł J. Lo. Płyta zadebiutowała na pierwszym miejscu list pop. Mniej więcej w tym samym okresie do kin wszedł nowy film z jej udziałem, komedia romantyczna Powiedz tak. Film ten zajmował pierwsze miejsce na liście box office w tygodniu, w którym wszedł na ekrany. Artystka wystąpiła w tamtym roku w kolejnym filmie, Pokojówka na Manhatannie, a także opublikowała nową płytę This Is Me...Then. Lopez wystąpiła niedawno wraz z Richardem Gerem w filmie Zatańcz ze mną. Artystka bierze obecnie udział w produkcji filmu Bordertown, na planie którego spotyka ponownie reżysera Seleny, Gregory’ego Navę. Produkcją Bordertown zajmuje się firma producentka Jennifer Nuyorican, a także firma El Norte Films. Inne projekty, w których bierze udział Lopez, to film An Unfinished Life z udziałem Roberta Redforda. Aktorka będzie tam grała rolę samotnej matki, którą opiekuje się jej teść. Firma Jennifer Lopez Nuyorican Films wraz ze stacją Flame TV produkuje obecnie serial South Beach dla kanału UPN. Zamówiono sześć odcinków serialu. W marcu bieżącego roku Jennifer wydała swój najnowszy album, noszący tytuł Rebirth. Prawdopodobnie jesienią ukaże się jej album hiszpańskojęzyczny. Lopez jest głęboko zaangażowana w działalność dobroczynną na rzecz Szpitala Dziecięcego w Los Angeles, stara się, by mali pacjenci dysponowali możliwie najlepszą opieką zdrowotną niezależnie od ich pochodzenia społecznego. Pomimo napiętego planu pracy, artystka często odwiedza szpital i koresponduje z jego pacjentami za pośrednictwem poczty elektronicznej. Działalność szpitala wspierana jest także na stronie internetowej artystki, za jej pośrednictwem można dokonać wpłaty na rzecz szpitala. Lopez wielokrotnie przekazywała liczne dary i pieniądze na rzecz szpitala - były to sygnowane jej nazwiskiem biżuteria, okulary przeciwsłoneczne, perfumy, ubrania – a także kilka tysięcy płyt DVD i CD. Za działalność charytatywną otrzymała nagrodę Children’s Humanitarian Award, przyznaną jej przez zarząd szpitala. Jane Fonda (Viola) Po niesamowitym sukcesie, odniesionym jako aktorka filmowa i teatralna, Jane Fonda zajmuje się obecnie głównie działalnością społeczną, w której największy nacisk kładzie obecnie na założoną przez siebie w 1995 roku Kampanię na Rzecz Zapobiegania Ciąży Nastolatek Stanu Georgia (Georgia Campaign for Adolescent Pregnancy Prevention (G-CAPP)). Fonda kieruje ogólnostanowym programem, mającym zmniejszyć niezwykle wysoki procent ciąży wśród nastolatek w tym stanie. Program polega na wspieraniu rozwoju rodziny, podnoszeniu standardu ekonomicznego rodzin, a także na udzielaniu porad prawnych. Fonda jest znana z działalności na rzecz ochrony środowiska, praw człowieka i z kampanii na rzecz zapobiegania dyskryminacji kobiet i dziewcząt. Wśród licznych programów społecznych, w których bierze udział, wyróżnia się Obóz Dziecięcy w Laurel Springs. Ten letni program działa już od piętnastu lat. Obóz ma miejsce na ranczu należącym do aktorki, mieszczącym się w Santa Barbara w Kalifornii. W trakcie obozu jego uczestnicy uczeni są szacunku do innych ludzi, przedstawicieli innych kultur, współdziałania, przekazywane są im także podstawowe wiadomości dotyczące systemu społecznego i ekonomicznego. W roku 2000 pani Fonda odbyła podróż do Nigerii, gdzie zajmowała się produkcją filmu, powstałego w ramach współpracy z International Women's Health Coalition. Film nosi tytuł Generation 2000: Changing Girls' Realities. Fonda jest założycielką Jane Fonda Center for Adolescent Reproductive Health, powstałego przy Emory School of Medicine. Ośrodek ten zajmuje się opracowywaniem metod, dzięki którym dzieci, młodzież i młode rodziny mogą otrzymywać usługi medyczne na lepszym poziomie. Pani Fonda bierze także honorowy udział w posiedzeniach wydziału ginekologii Emory University School of Medicine. W roku 1994 pani Fonda otrzymała tytuł Ambasadora Dobrej Woli, przyznany jej przez ONZ. Fonda urodziła się w Nowym Jorku w roku 1937, jest córką Henry’ego Fonda i Frances Seymour Fondy. Uczęszczała do szkoły Emma Willard School w Troy, w stanie Nowy Jork i do Vassar College. Studiowała pod okiem znanego nauczyciela aktorstwa Lee Strasberga, została członkinią nowojorskiej trupy teatralnej Actors Studio. Za role ekranowe i teatralne otrzymała liczne wyróżnienia i nagrody, w tym dwie nagrody Akademii przyznane jej w kategorii najlepszej aktorki. Były to Oskary za film Klute z 1971 i Coming Home z roku 1978. Aktorka jest także laureatką nagrody Emmy za występ w filmie The Dollmaker. Fonda wystąpiła w dziesiątkach znanych i cenionych filmów, takich jak Chiński syndrom, Coming Home, Nine to Five, Rollover, On Golden Pond, Nazajutrz i The Dollmaker. Fonda zrewolucjonizowała przemysł fitness po opublikowaniu taśmy wideo Jane Fonda’s Workout w roku 1982. Nagrała potem kolejne 23 taśmy z przedstawieniem ćwiczeń, wydała także 13 nagrań audio i pięć książek, poświęconych problematyce fitness – łącznie sprzedano około 16 milionów kopii tych wydawnictw. Pierwsza kaseta z cyklu Jane Fonda’s Workout pozostaje do dziś dnia najlepiej sprzedającą się kasetą wideo wszechczasów. Fonda pisze obecnie swoje pamiętniki, które ukażą się nakładem wydawnictwa Random House w kwietniu 2005. Aktorka interesuje się pisaniem, czytaniem, jazdą konną, wędkarstwem muchowym i jogą. Fonda mieszka w Atlancie razem ze swoją córką Vanessą Vadim i dwoma wnukami. Jej syn, Troy Garity, mieszka w Los Angeles, jest aktorem. Michael Vartan (Kevin Fields) Michael Vartan zwrócił na siebie uwagę widzów rolą Sama Coulsona, nauczyciela, w którym zakochuje się postać grana przez Drew Barrymore w romantycznej komedii Ten pierwszy raz. Aktor występuje w jednym z najbardziej popularnych seriali telewizyjnych jako Agent Vaughn. Jego partnerem jest nagrodzona Złotym Globem, nominowana do nagrody Emmy Jennifer Gamer. Oboje występują w serialu telewizji ABC Alias. Obecnie nadawany jest czwarty sezon tego serialu. Nagrodzono go nagrodą People's Choice Award dla najlepszego nowego serialu. Vartan wystąpił wraz z Robinem Williamsem w psychologicznym thrillerze Zdjęcie w godzinę. Grał tam Willa Yorkina, męża i ojca, którego rodzina jest obsesją postaci graną przez Williamsa, pracującego w miejscowym fotolabie. Premiera filmu odbyła się w roku 2002 podczas festiwalu filmowego w Sundance. Aktor wystąpił także w dwuczęściowym filmie telewizyjnym Mgły Awalonu, adaptacji legendy arturiańskiej, do której zdjęcia kręcono w Pradze. Vartan grał Sir Lancelota, na ekranie towarzyszyli mu Angelica Huston, Julianna Margulies i Joan Allen. Aktor urodził się Paryżu, jego ojciec był Francuzem, matka Amerykanką. Vartan dorastał w niewielkiej normandzkiej wiosce, mając 18 lat przeprowadził się do Los Angeles, gdzie zamieszkał z matką, która zachęcała go do nauki aktorstwa. Po wystąpieniu w dwóch niskobudżetowych filmach francuskich, Vartan zwrócił na siebie uwagę producentów rolą we włoskim epickim filmie Fiorile z 1993 roku, wyreżyserowanym przez Paolo i Vittorio Tavianinich. Vartan, nominowany za rolę w tym filmie do francuskiej nagrody Cezara dla najlepszego nowego aktora, grał dwie postaci, duchy, nawiedzające przez stulecia pewną rodzinę. Krytyk filmowy New York, Mike Medved, tak pisał o jego występie: [Vartan] jest doskonałym aktorem, jest niesamowicie przystojny, nie mogę zrozumieć, dlaczego do tej pory Hollywood go jeszcze nie odkryło. Wkrótce potem Vartan podpisał umowę z nowym agentem i otrzymał rolę w filmie Ślicznotki, w którym zagrał postać małomiasteczkowego rzezimieszka, prześladującego trzy drag queens (Wesley Snipes, Patrick Swayze i John Leguizamo). Zagrał następnie wraz z Davidem Schwimmerem parę przyjaciół w filmie The Pallbearer, komedię o wyprawie trójki przyjaciół z liceum, borykających się ze studiami, małżeństwem i przypadkiem pomylonej tożsamości. Widzieliśmy go także w zrealizowanym przez Sony Pictures Classics filmie The Myth of Fingerprints, w którym zagrała także Julianne Moore, jak również w The Curve z udziałem Keri Russell. Oba filmy miały premiery podczas festiwalu filmowego w Sundance, odpowiednio w 1997 i w 1998 roku. Vartan, kiedy ma chwilę wolnego czasu, stara się uprawiać jedną ze swoich ulubionych dyscyplin sportowych, czyli hokej na lodzie, golf lub tenis. Wanda Sykes (Ruby) Znajomi Wandy Sykes mówią o niej, że jest jedną z najbardziej zabawnych artystek komicznych, Entertainment Weekly zamieścił ją na liście 25 najbardziej śmiesznych osób w Ameryce. Karierę zrobiła dzięki wrodzonemu talentowi komicznemu. Ostatnio występowała w programie telewizyjnym Comedy Central Wanda Does It, gdzie próbowała swoich sił w rozmaitych zawodach. We wrześniu ubiegłego roku na półkach księgarskich pojawiła się jej pierwsza książka, zatytułowana Yeah, I Said It, opublikowana nakładem Simon and Schuster. Yeah, I Said It to kolekcja śmiesznych esejów, poruszających sprawy życia, rodziny i bieżących wydarzeń na świecie. Jesienią 2003 aktorka występowała w show telewizji Fox Wanda at Large, do którego napisała scenariusz, była też jego producentką. Wystąpiła także w specjalnym programie Comedy Central Wanda Sykes: Tongue Untied. Sykes wystąpiła także w filmie telewizyjnym HBO Curb Your Enthusiasm, jej głosem mówi Gladys Murphy z animowanego serialu Comedy Central Crank Yankers. Wanda urodziła się w Portsmouth, w stanie Wirginia, dorastała w Maryland. Ukończyła uniwersytet Hampton. Jej kariera aktorska rozpoczęła się od konkursu Coors Light Super talent Showcase w Waszyngtonie, podczas którego występowała po raz pierwszy przed publicznością. Przez pięć lat brała udział w popularnym programie HBO Chris Rock Show. Jej pracę na scenie, a także talent pisarski doceniono, nominując ją trzykrotnie do nagrody Primetime Gemmy. W roku 1999 otrzymała nagrodę Emmy w uznaniu „nadzwyczajnych osiągnięć scenopisarskich w dziedzinie komedii”. W roku 2001 otrzymała nagrodę American Comedy Award dla najlepszej aktorki komediowej. Rok później uhonorowano ją powtórnie nagrodą Emmy za pracę na planie serialu Inside the NFL. W roku 2003 Wanda otrzymała nagrodę Comedy Central Commie Award dla „najzabawniejszej aktorki telewizyjnej”. Sykes jest autorką scenariusza ceremonii przyznania nagród MTV Music Video Awards z roku 1999, ceremonii MTV Movie Awards, brała udział w opracowywaniu scenariusza do 74. ceremonii przyznania nagród Akademii, napisała scenariusze do programów The Keenen Ivory Wayans Show i Wanda at Large. Aktorka wystąpiła w filmach: Pootie Tang – pogromca zła, Gruby i chudszy 2 i Spadaj na Ziemię. Elaine Stritch (Gertrude) Elaine Stritch urodziła się w Detroit, studiowała w New School w Nowym Jorku pod kierownictwem reżysera Erwina Piscatora. Na początku swojej kariery występowała w komedii muzycznej na Broadway’u, w kabarecie Ethel Merman w programie Call Me Madam, a także, ostatnio, w nominowanej do nagrody Tony roli w sztuce Edwarda Albee A Delicate Balance. Na Broadway’u wystąpiła w przedstawieniach Angel in the Wings, Pal Joey, On Your Toes, Bus Stop, Goldilocks, Sail Away (przedstawienie to wystawiano w Nowym Jorku i w Londynie, ostatnio także w Carnegie Hall podczas uroczystości zorganizowanych z okazji pięćdziesięciolecia pracy twórczej Noela Cowarda), Who's Afraid of Virginia Woolf?, Company i Show Boat. Była gwiazdą sztuk wystawianych na londyńskim West Endzie, między innymi The Gingerbread Lady Neila Simona i Small Craft Warnings Tennessee Williamsa. Wśród jej dokonań scenicznych znajdują się także koncertowe wersja Follies i Company wystawiane w Lincoln Centem, brała także udział w sztuce A. R. Gurney'a Love Letters, w której wystąpili Jason Robards. Pani Stritch zadebiutowała w filmie w roku 1957 w rekamake’u Pożegnania z bronią. Widzowie widzieli ją także w pochodzącym z 1977 roku filmie Alaina Renaisa Providence i w cieszącym się dużą popularnością serialu BBC Two's Company. Wśród innych filmów z jej udziałem znajdują się Kokon: Powrót, Wrzesień Woody’ego Allena, Out to Sea z udziałem Waltera Matthaua i Jacka Lemmona, Krippendorf's Tribe, w którym zagrał Richard Dreyfuss, An Unexpected Life z Stockard Channing i Stephenem Collinsem, Drobne cwaniaczki Woody’ego Allena i Jesień w Nowym Jorku, z udziałem Richarda Gere’a i Winony Ryder. Pani Stritch udziela się także w telewizji. Występowała, między innymi, w serialach i filmach telewizyjnych: BIll Cosby Show, Trzecia planeta od Słońca, Soul Man. Za rolę w serialu An Inconvenient Woman, autorstwa Dominicka Dunne’a, nominowano ją do nagrody Emmy. Tą samą nagrodę otrzymała za rolę w serialu Law & Order. Pani Stritch jest także laureatką nagrody Tony Award za wystawianą na Broadway’u sztukę Elaine Stritch at Liberty, uhonorowano ją także dwoma nagrodami Drama Desk Award. Jej przedstawienie wystawiane było w całym kraju. Aktorka zakończyła niedawno prace na planie telewizyjnego filmu Paradise, który stacja Showtime TV nadała w listopadzie minionego roku. Wkrótce wystąpi w filmie Romance & Cigarettes w reżyserii Johna Turturro. Adam Scott (Remy) Dynamiczny, młody aktor Adam Scott znany jest już w teatrze i w telewizji, w tej chwili zaczyna podbijać także duży ekran, uważany jest za jednego z najbardziej obiecujących młodych aktorów filmowych. Scott pracuje w tej chwili na planie thrillera Revolver, w którym występuje także Sarah Michelle Gellar, film realizowany jest przez firmę Universal Focus. Fabuła opowiada o młodej kobiecie, która osiągnęła sukces zawodowy. Ma ona koszmary o kobiecie zamordowanej 25 lat wcześniej. Adam gra rolę „Kurta”, który miał wcześniej krótki romans z postacią graną przez Sahar, w rezultacie którego stał się jej obsesyjnym obserwatorem. Aktor wystąpi także w niewielkiej rólce w filmie Marka Fergusa First Snow, realizowanym przez Furst Films. Adam zakończył niedawno pracę na planie wyreżyserowanej przez Terry’ego Zwigoffa komedii Art School Confidential. W filmie wystąpili aktorzy tak utalentowani, jak John Malkovich, Max Minghella i Jim Broadbent. Widzowie kinowi zobaczą wkrótce Scotta w filmie The Matador, w którym wystąpią również Pierce Brosnan, Greg Kinnear i Hope Davis. Film opowiada o zabójcy, który nawiązuje przyjaźń z przeciętnym małżeństwem z przedmieścia jakiegoś wielkiego miasta. Scott zagrał niedawno w doskonale przyjętym filmie Aviator, w reżyserii Martina Scorsese. Film wytwórni Miramax jest oparty na biografii producenta lotniczego Howard Hughes. W filmie grają także Leonardo DiCaprio, Cate Blanchett, Kate Beckinsale i John C. Reilly. Adam wystąpił kilka miesięcy temu w filmie akcji wytwórni Warner Bros. Torque: Jazda na krawędzi, wyreżyserowanym przez Josepha Kahna. W filmie zagrali także Ice Cube, Jaime Pressly i Martin Henderson. Wcześniej Adam grał jedną z głównych ról w filmie Carla Franklina Bez przedawnienia wytwórni Twentieth Century Fox, w którym partnerował Morganowi Freemanowi, Ashley Judd i Jamesowi Caviezelemu. Aktor zagrał także główną rolę w niezależnej czarnej komedii Two Days, wystąpił także w niezależnym filmie Christophera Haifley'a Ronnie. Inne filmy z udziałem Scotta, to: Star Trek: Pierwszy kontakt w reżyserii Jonathana Frakesa, z udziałem Patricka Stewarda i Jamesa Cromwella, a także liczne filmy niezależne, takie jak Off the Lip Roberta Mickelsona, Girl Jonathana Kahna, Winding Roads Teda Melfi'ego, The Lesser Evil Davida McKay'a, Dinner & Driving Lawrence Trilling i wyreżyserowany przez Dereka Simondsa Seven and a Match. Aktor wystąpił w dwóch odcinkach znanego serialu telewizji HBO Sześć stóp pod ziemią, w trakcie których grał Bena Dooley’a, prawnika i chłopaka postaci granej przez Michaela C. Halla, Davida Fishera. Aktor wystąpił także w innych filmach telewizyjnych, takich jak wyreżyserowany przez Kena Camerona Payback, film stacji ABC Wasteland, z udziałem Mary Tyler Moore i Eda Asnera, a także Party of Five, Murder One, NYPD Blue i Ostry dyżur. Scott brał udział w licznych przedstawieniach teatralnych, występował, między innymi, w sztuce Uncle Bob, wystawianej w Los Angeles, Nowym Jorku i Edynburgu, a także w Everett Beekin wystawianej przez South Coast Repertory; grał w Romeo i Julia pokazywanym podczas kalifornijskiego festiwalu szekspirowskiego, Dealer's Choice i Buffalo Hunters wystawianym na scenie The Mark Taper Forum; grał w sztukach Bejrut, Water and Wine, Bloody Poetry. Aktor ukończył American Academy of Dramatic Arts, po ukończeniu szkoły zagrał główną rolę w sztuce Bonjour, La, Bonjour, Obrona w Śnie nocy letniej, BIlly’ego the Kida w The Beard i Ala w Gronach gniewu. Monet Mazur (Fiona) Monet Mazur urodziła się i mieszka w Los Angeles, występowała w licznych filmach, w tym w Just Married, Czterdzieści dni i czterdzieści nocy, Angel Eyes, Kiss the Bride i Comic Book Villains. Monet zakończyła niedawno pracę na planie napisanego i wyreżyserowanego przez Stephena Wooley’a filmu The Wild and Wycked World of Brian Jones, w którym występuje jako „Anita” obok Paddy’ego Considine’a i Leo Gregory’ego. Monet wystąpi wkrótce w filmie Whirlygirl. Annie Parisse (Morgan) Annie Parisse dołączyła niedawno do stałej obsady serialu Law and Order, gra asystentkę prokuratora okręgowego Alexandrę Borgię, jej partnerem na ekranie jest weteran serialu, Sam Waterson. Parisse zobaczymy wkrótce w kinowym filmie Prime, w którym w rolach głównych zagrały Meryl Streep i Uma Thurman, film wejdzie na ekrany kin jeszcze w tym roku. Parisse zagrała także w filmie Skarb narodów i w zrealizowanej w 2003 roku komedii Jak stracić chłopaka w 10 dni. Aktorka występowała także w telewizji, brała udział w serialach Przyjaciele i Trzecia zmiana, a także w popularnym serialu As the World Turns. Aktorka jest absolwentką Fordham University, Parisse studiowała aktorstwo w Londynie, tam też rozpoczęła karierę aktorską. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. Will Arnett (Kitt) Will Arnett występuje obecnie jako sarkastyczny, bezrobotny magik (lub, jak preferuje, „iluzjonista”) George Oscar Bluth II (znany także jako Gob) w cieszącym się uznaniem widzów sitcomie stacji Fox Arrested Development. Serial otrzymał niedawno nominację do nagrody Złotego Globu dla najlepszego serialu komediowego. Uważany jest za jeden z najlepszych nowych seriali pokazywanych w latach 2003-2004. Przed rolą w Arrested Development, Will regularnie pojawiał się w serialu komediowym NBC The Mike O’Malley Show. Występował także gościnnie w serialach Seks w wielkim mieście, Rodzina Soprano, Boston Public, Trzecia zmiana i Law & Order: Special Victims Unit. Will wystąpił w filmach fabularnych The Waiting Game, The Broken Giant, Southie i Ed’s Next Move. Zagrał także obok Aleca Baldwina, Reginy King, Benjamina Bratta i Angie Hormon w filmie The Acting Class, wyreżyserowanym przez Jill Hennessey i Elizabeth Holder. Był także narratorem w filmie Series 7: The Contenders i wystąpił w roli głównej w noweli filmowej Weekend Getaway. Obecnie gra główną rolę na planie niezależnego filmu Great New Wonderful, w którym występują także Edie Falco, Tony Shaloub i Maggie Gyllenhaal. Will dzieli swój wolny czas pomiędzy Los Angeles i Nowy Jork, gdzie mieszka ze swoją żoną, aktorką, gwiazdą Saturday Night Live Amy Poehler.
FILMOWCY
Robert Luketic (reżyser) Robert Luketic urodził się w Sydney, w Australii, jego kariera w przemyśle filmowym rozpoczęła się, gdy miał zaledwie 15 lat. Otrzymał wówczas nagrodę dla najlepszego filmu na festiwalu filmowym ATOM. Luketic studiował następnie w Victorian College of Arts – w słynnej, prestiżowej australijskiej Szkole Filmowo-Telewizyjnej. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę Hollywood nagrodzoną nowelą filmową Titsiana Booberini. Film pokazywano podczas kilku festiwalów filmowych w Australii, po czym zdobył sobie dużą popularność na festiwalach zagranicznych, takich jak Sundance, Telluride, Aspen i Santa Barbara. Luketic wyreżyserował latem 2001 przebojową komedię Legalna blondynka. Film, który zarobił w samych Stanach Zjednoczonych blisko 100 milionów dolarów, nominowano do dwóch nagród Złotego Globu. Był to debiut reżyserski Luketica w pełnometrażowym filmie fabularnym. Kolejnym filmem reżysera był obraz wytwórni Dreamworks Win a Date with Tad Hamilton. Producentami filmu byli Doug Wick i Lucy Fisher z firmy Red Wagon, wystąpili w nim Kate Bosworth, Nathan Lane, Josh Duhamel i Topher Grace. Terminarz młodego reżysera jest coraz bardziej napięty, Luketic bierze obecnie udział w realizacji kilku projektów, pracuje, między innymi, na planie filmowej wersji znanego serialu Dallas. Scenariusz do filmu pisze Robert Harling (Stalowe magnolie), producentem z ramienia Twentieth Century Fox/New Regency jest Michael Costigan. Oprócz tego Luketic będzie reżyserował film One of Us, do którego scenariusz napisał Gerald DiPego, w którym wystąpi Alan Riche. Producentem filmu jest Peter Guber. Wśród innych projektów Luketica znajduje się także film Matt Helm, realizowany przez wytwórnię Dreamworks, produkowany przez Team Todd. Ten film akcji oparty jest o serię powieści szpiegowskich autorstwa Donalda Hamiltona, będzie to pierwszy film z tego gatunku, wyreżyserowany przez Luketica. Reżyser pracuje także nad realizacją filmu Girl Most Likely To, produkowanego przez Marca Platta. Luketic mieszka obecnie w Los Angeles. Anya Kochoff (scenarzystka) Kiedy Anya Kochoff była jeszcze dzieckiem, jej babcia płaciła dolara za każde napisane przez nią opowiadanie. – Pisałam je jak najkrótsze, żeby zarobić jak najwięcej. Pisarka urodziłą się 20 lutego 1970 roku w Santa Monica W Kalifornii. Otrzymała stypendium tenisowe na Uniwersytecie Stanu Południowa Kalifornia, ukończyła wydział dziennikarstwa. Po zakończeniu nauki wybrała karierę zawodowej tenisistki, przez dwa lata grała w lidze Women’s International Tennis Tour. W trakcie finałów w Tokio odniosła kontuzję, która zakończyła jej karierę sportową. Kochoff pochodzi z rodziny mającej silne związki z przemysłem rozrywkowym. Jej ojciec był kierownikiem wysokiego szczebla w firmie telewizyjnej Carsey-Werner, natomiast jej matka była aktorką. Nie minęło wiele czasu od fatalnej kontuzji, gdy uwaga Kochoff skupiła się na rozrywce. Została asystentką scenarzysty filmów Ellen, a potem Frazier. Kilka miesięcy później rozpoczęła pracę w firmie Brillstein Grey Entertainment, z której przeszła następnie do Davis Entertainment. Wkrótce objęła tam stanowisko wiceprezes. Pracując w Davis Entertainment, Kochoff nadzorowała powstanie dziesiątków programów, pracowała wówczas jako producent, pomagała także najlepszym scenarzystom w branży. Właśnie wtedy sama postanowiła spróbować swoich sił w pisaniu scenariuszy. Napisała scenariusz Something Wicked, który wysłała pod pseudonimem do różnych agentów. Wicked szybko kupiła wytwórnia Fox, w filmie realizowanym na podstawie scenariusza w roli głównej wystąpi Jennifer Aniston. Wkrótce potem świeżo upieczona scenarzystka opuściła firmę Davis Entertainment, by zająć się swoim nowonarodzonym dzieckiem. Pozwoliło jej to także zająć się wyłącznie pisarstwem. Kotchoff sprzedała scenariusz do filmu Sposób na teściową wytwórni New Line Ciemna, która zaoferowała najbardziej korzystne warunki. Obecnie Kochoff podpisała umowę z wytwórnią Dimension Films, dla której ma napisać kilka scenariuszy. Trwają obecnie prace nad realizacją dwóch filmów - Manhattan Baby i Girls Gone Wild. W minionym roku scenarzystka sprzedała swoje scenariusze wytwórniom Paramount, Universal i telewizji WB. W czerwcu 2003 Kochoff znalazła się na liście dziesięciu scenarzystów, których poczynania warto śledzić, przygotowywanej corocznie przez magazyn Variety. Kochoff mieszka obecnie w Santa Monica w Kalifornii wraz ze swym czteroletnim synkiem, Sawyerem. Kochoff jest reprezentowana przez firmę Endeavor i prawnika Karla Austena. Paula Weinstein (producentka) W trakcie liczącej 20 lat kariery w przemyśle rozrywkowym, Paula Weinstein pracowała z każdym liczącym się studiem filmowym. Weinstein jest jedną z najbardziej aktywnych politycznie osób w szołbiznesie, kieruje Spring Creek Pictures, znana jest z zaangażowania w sprawy społeczne. Pani Weinstein wychowywała się w Europie, karierę zawodową rozpoczęła od stanowiska asystentki montażysty w Nowym Jorku. Otrzymala potem stanowisko w biurze burmistrza Johna Lindsay’a, nadzorowała produkcję przedstawień teatralnych, baletowych i ulicznych, wystawianych pod auspicjami ratusza w rozmaitych centrach kulturalnych miasta. W roku 1973 Weinstein przeprowadziła się do Los Angeles, założyła wówczas firmę, która z czasem przekształciła się w jedną z najbardziej znanych firm doradczych w branży - International Creative Management (ICM). Przeniosła się potem do William Morris Agency, gdzie zajmowała się, między innymi, Jane Fondą i Donaldem Sutherlandem. Spragniona nowych wyzwań, agentka przeszła w roku 1976 do wytwórni Warner Bros., w której objęła stanowisko wiceprezesa do spraw produkcji. Pracowała potem jako prezes do spraw produkcji światowej w firmie 20th Century Fox, pod jej kierunkiem powstały filmy takie jak Nine to Five i Więzień Brubaker. W roku 1979 pani Weinstein powtórnie zmieniła pracę, tym razem przeniosła się do firmy Ladd Company, gdzie pracowała nad filmami takimi jak Body Heat, będącym debiutem reżyserskim Lawrence’a Kasdana. Po dwóch latach pracy w firmie Ladd, przeniosła się do United Artists, gdzie objęła stanowisko prezesa działu filmowego, nadzorowała wówczas wszystkie filmy powstające w tej wytwórni. Dwa z wielu filmów, jakie wyprodukowała w tamtym okresie, to Gry wojenne i Yentl. W roku 1984 Weinstein założyła firmę WW Productions, niezależną firmę producentką, w której jej partnerem był Gareth Wigan. W roku 1987 objęła stanowisko doradcy w firmie MGM. Dzięki temu mogła produkować niezależne filmy, takie jak A Dry White Season, za który Marlon Brando otrzymał nominację do Oskara, czy też Wspaniali bracia Baker, nominowany do czterech Nagród Akademii. Weinstein była współproducentką tego ostatniego filmu. W roku 1990 Paula Weinstein i Mark Rosenberg założyli firmę Spring Creek Productions. Pierwszym filmem, który powstał w nowej wytwórni, był Fearless w reżyserii Petera Weira. Za rolę w tym filmie Rosie Perez otrzymała nominację do Oskara dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W filmie udział wzięli Jeff Bridges, Isabella Rossellini, Tom Hulce i John Turturro. Drugim filmem wyprodukowanym przez Spring Greek był Krew z krwi, kość z kości, wyreżyserowany przez Steve’a Klovesa (Wspaniali bracia Baker), a wyprodukowany wraz z należącą do Sydney’a Pollacka firmą Mirage Productions. Film był historią miłosną, wyreżyserowaną przez Klovesa na podstawie jego własnego scenariusza. Wystąpili w nim Dennis Quaid, Meg Ryan, James Caan i młoda Gwyneth Paltrow. Weinstein, wierna swoim przekonaniom politycznym, objęła stanowisko producenta wykonawczego podczas realizacji filmu Citizen Cohn, w którym w roli prawnika z epoki McCarthy’ego wystąpił John Woods. Telewizyjny film stacji HBO zdobył cztery nagrody Emmy, trzy nagrody Cable Ace Awards, nominowano go do dwóch nagród Złotego Globu. W roku 1995 Weinstein i Anthea Sylbert wyprodukowali film Miłosna rozgrywka, w którym wystąpili Julia Roberts, Dennis Quaid, Robert Duvall, Gena Rowlands i Kyra Sedgwick. Film wyreżyserował nominowany do Oskara Lasse Hallstrom. Po sukcesie Miłosnej rozgrywki producentka ponownie zaangażowała się w produkcję filmu politycznego, objęła stanowisko producenta wykonawczego filmu Truman, realizowanego przez Gary’ego Sinise dla telewizji HBO. Film otrzymał nagrodę Emmy dla najlepszego filmu telewizyjnego. Reżyserem filmu, opowiadającego o życiu prezydenta Harry’ego Trumana od czasów zakończenia II wojny światowej, do momentu opuszczenia Białego Domu, był Frank Pierson. W lutym 1996 stacja HBO nadała film The Cherokee Kid, podczas realizacji którego Paula piastowała stanowisko producenta wykonawczego. W filmie wystąpili Sinbad, James Coburn, Gregory Hines i Burt Reynolds. Rok później Weinstein piastowała identyczne stanowisko podczas produkcji filmu First Time Felon, reżyserowanego na zamówienie HBO przez Charlesa Duttona. Weinstein wyprodukowała przebojową komedię Depresja gangstera, w którym w rolach głównych wystąpili Billy Crystal i Robert De Niro. Film ten zarobił dotychczas ponad 100 milionów dolarów. Weinstein była także współproducentem filmu Barry’ego Levinsona Smak wolności, który wszedł na ekrany kin w listopadzie 1999 roku. Inny film, wyprodukowany przez Weinstein, to Gniew oceanu, w którym wystąpili George Clooney i Mark Wahlberg. Film wszedł na ekrany w czerwcu 2000. W roku 1989 Weinstein i Rosenberg otrzymali nagrodę Bill of Rights przyznaną im przez Southern California Chapter of the American Civil Liberties Union. Kiedy w listopadzie 1992 roku Rosenberg zmarła na atak serca, fundacja ACLU założyła poświęcony jego pamięci ośrodek pomocy prawnej w południowej dzielnicy Los Angeles. Weinstein i Rosenberg byli małżeństwem od 1984 roku. Weinstein jest jedną z członkiń-założycielek Politycznego Komitetu Kobiet Hollywood. Była oficjalną przedstawicielką środowisk filmowych podczas pierwszej wizyty Nelsona Mandeli w USA. Nadzorowała wszystkie elementy jego odwiedzin w Los Angeles. Organizacja Women in Film nagrodziła ją wyróżnieniem Crystal Apple, przyznanym jej w uznaniu nadzwyczajnych zasług dla przemysłu rozrywkowego. Paula wyprodukowała film Possession, z udziałem Gwyneth Paltrow i Aarona Eckharta. Film, wyreżyserowany przez Neila LaBute’a, powstał na motywach powieści brytyjskiego autora A.S.Byatta Possession: A Romance. Producentka zajmowała się także realizacją filmu Depresja gangstera 2, sequela bardzo popularnej komedii. Wyprodukowała także doskonale przyjęty film telewizyjny Iron Jawed Angels, opowiadający o feministycznym ruchu sufrażystek, w którym wystąpiły laureatka Oskara Hillary Swank i Anjelica Huston. Obecnie w fazie produkcji znajduje się film Otherwise Engaged, w którym zobaczymy Jennifer Aniston, Shirley MacLaine, Kevina Costnera i Marka Ruffalo. Reżyserem obrazu jest Rob Reiner. Paula mieszka w Los Angeles wraz z jedenastoletnią córką, Hannah Mark. Chris Bender & JC Spink (producenci) są partnerami w spółce Benderspink, zajmującej się produkcją filmową i zarządzaniem prawami autorskimi. Firma powstała w listopadzie 1998 roku, reprezentowała wówczas piętnastu scenarzystów. W trakcie zaledwie roku Chris Bender i J.C. Spink sprzedali dwadzieścia cztery scenariusze, brali udział w produkcji filmu Universal Pictures American Pie i przekonali przedstawicieli wytwórni Disney’a do dania szansy reżyserowi Deuce Bigalow: Male Gigolo. Firma New Line Ciemna, będąca pod wrażeniem sukcesów Benderspink, podpisała z nią umowę o prawie pierwokupu wszystkich scenariuszy. Obecnie firma znacznie rozwinęła swój dział literacki, zaczęła też zajmować się produkcją telewizyjną, podpisała umowę o współpracy ze stacją Fox. Benderspink nadal zajmuje się produkcją rozmaitych filmów fabularnych, nadal ważna jest także umowa o współpracy z wytwórnią New Line Cinema. W ciągu minionych sześciu lat Bender and Spink wyprodukowali filmy takie jak: Koty i psy, Efekt motyla, American Pie 2, American Pie: Wesel i The Ring. Chris Bender i JC Spink zakończyli właśnie produkcję nowego filmu dla wytwórni New Line Ciemna, komedii Just Friends z udziałem Ryana Reynoldsa. Duet producentów pracuje obecnie nad dwoma thrillerami, które wejdą na ekrany kin pod koniec roku. Jednym z nich jest obraz w reżyserii Davida Cronenberga A History of Violence, z udziałem Viggo Mortensena, Mario Bello, Williama Hurta i Eda Harrisa, który wejdzie do kin 30 września. Drugim filmem jest wyreżyserowany przez Wesa Cravena Red-Eye, w którym zobaczymy Rachel McAdams. Michael Flynn (producent wykonawczy) Michael Flynn był producentem wykonawczym filmu Amnezja, wyreżyserowanego przez Philipa Kaufmana. W thrillerze wystąpili Ashley Judd, Samuel L. Jackson i Andy Garcia. Wcześniej Flynn był producentem wykonawczym filmu Kraina wiecznego szczęścia, opartym na powieści Stephena Kinga. Film wyreżyserował Scott Hicks, wystąpił w nim Anthony Hopkins. Inny film, podczas realizacji którego Flynn zajmował to samo stanowisko, to Tytani, opowiadający prawdziwą historię czarnego trenera futbolu amerykańskiego i jego drużyny. W filmie wystąpili Denzel Washington i Will Patton. Flynn był producentem wykonawczym filmu Zmęczenie materiału, komedii wyreżyserowanej przez Mike’a Newella, z udziałem Johna Cusacka, Billy’ego Boba Thorntona, Cate Blanchett i Angeliny Jolie. Flynn zajmował stanowisko współproducenta podczas realizacji następujących obrazów: nagrodzonego Oskarem filmu Tima Burtona Ed Wood, z udziałem Joanny’ego Deppa i Martina Landaua; Kruk: Miasto aniołów, sequela kultowego filmu z roku 1994; Krwawiący Romeo, z udziałem Gary’ego Oldmana, Juliette Lewis i Leny Olin; a także wyreżyserowanego przez Mike’a Figgisa filmu Liebestraum. Jako producent filmu My New Gun, Flynn otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award. Film pokazywano w trakcie festiwalu filmowego w Cannes w 1992 roku. Inne filmy, nad którymi pracował Flynn, to: Długa prawda, To Sleep with Anger, Rozmowy radiowe, Waiting for the Light, Blue Steel, Wall Street, Walker, Masters of the Universe i True Stories. Russell Carpenter (operator) Operator Russell Carpenter otrzymał Oskara za zdjęcia do filmu Titanic, niezwykle popularnego romansu w reżyserii Jamesa Camerona. Z tym samym reżyserem współpracował podczas realizacji filmów T2 - 3D: Battle Across Time i Prawdziwe kłamstwa. Ostatnio pracował dla reżysera Chazza Palminteriego na planie filmu Noel, w którym w rolach głównych wystąpili Penelope Cruz, Susan Sarandon, Paul Walker i Alan Arkin. Jego autorstwa są zdjęcia do filmów akcji Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość i Aniołki Charliego z udziałem Cameron Diaz, Drew Barrymore i Lucy Liu, komedii Płytki facet w reżyserii Bobby’ego i Petera Farrellych, z udziałem Gwyneth Paltrow i Jacka Blacka; a także thrillera Negocjator, w którym wystąpili Samuel L. Jackson i Kevin Spacey. Reżyserem tego ostatniego filmu jest F. Gary Gray. Inne filmy, do których Carpenter nakręcił zdjęcia, to: Kasamowa, Indianin z kredensu, Nieuchwytny cel, Attack of the 50-Foot Woman, Smętarz dla zwierzaków II, Kosiarz umysłów, Perfect Weapon, Death Warrant, Solar Crisis, Critters II i Lady in White. Missy Stewart (kierownictwo produkcji) Missy Steward ukończyła wydział sztuki i literatury Bennington College, w trakcie studiów zajmowała się także architekturą i malarstwem. Zajmowała się tymi dziedzinami sztuki aż do początku lat osiemdziesiątych, gdy zaczęła interesować się kinem. Uznała, że wizualna strona filmu nie różni się wiele od malarstwa. Przeprowadziła się do Portland w stanie Oregon, gdzie zaczęła pracować w grupie niezależnych filmowców, jednym z nich był Gus Van Sant. Brała udział w realizacji kilku jego projektów, w tym Drugstore Cowboy i Moje własne Idaho, a także Za wszelką cenę i Good Will Hunting, gdzie zajmowała stanowisko kierownika produkcji. Posiadając gruntowne wykształcenie w dziedzinie sztuki, Stewart traktuje każdy projekt filmowy jako swego rodzaju wyzwanie malarskie, osadzone w środowisku trójwymiarowym. Proces przygotowywania obejmuje wybór lokacji, projektowanie planów, a także wybór dodatków pasujących do nastroju i fabuły filmów. Na tym etapie Stewart zastanawia się także nad doborem kolorów, pasujących do architektury przedstawionej w filmie i do garderoby aktorów. Jako kierownik produkcji bierze także pod uwagę oświetlenie sztuczne i naturalne, źródła światła są zresztą każdorazowo szczegółowo omawiane z reżyserem i operatorem. Kombinacja oświetlenia naturalnego i sztucznego, a także właściwe rozmieszczenie okien, pomaga zwrócić uwagę widza na fakturę ścian, powierzchnie i rozmaite przedmioty, ważne z punktu widzenia fabuły. Dzięki zwracaniu uwagi na światło na planie, kierowniczka produkcji pomaga stworzyć odpowiedni nastrój każdej sceny, nadaje także indywidualne cechy poszczególnym planom zdjęciowym. Stewart zwraca także uwagę na inne elementy, wzbogacające odbiór filmu, zwłaszcza na styl architektoniczny budowli widocznych w filmie i na ich wnętrza. Te pomijane zazwyczaj elementy filmu, w rzeczywistości pomagają określić i zdefiniować charakter i wygląd bohaterów, są też kolejnym środkiem wyrazu, który może wykorzystać reżyser. Dzięki wykorzystaniu tych wszystkich środków, reżyser może przedstawić wizję spójniejszą i bardziej realistyczną. Dodatkowo, normalne codzienne przedmioty mogą stać się na ekranie istotnymi elementami fabuły. Wyzwanie zgrabnego połączenia tych wszystkich elementów stoi właśnie przed kierownikiem planu. To jej zadaniem jest tchnięcie życia w otoczenie bohaterów filmu. Praca Steward jest odzwierciedleniem jej zainteresowań przestrzenią wypełnioną obiektami alegorycznymi, które pobudzają wyobraźnię dzięki kombinacji światła, kolorów i formy. Scott Hill (montażysta) Scott Hill zakończył niedawno montaż komedii Win a Date with Tad Hamilton, w której występuje Josh Duhamel, pracował wcześniej nad filmem Just Married, w którym widzieliśmy Ashtona Kutchera i Brittany Murphy, a także nad obrazem Bruce Wszechmogący, z udziałem Jima Carrey’a i Jennifer Aniston, wyreżyserowanym przez Toma Shadyaca. Z tym ostatnim reżyserem Hill pracował już wcześniej, zajmował stanowisko asystenta montażysty podczas realizacji filmów Gruby i chudszy, Klamca, kłamca i Patch Adams. Pracował też nad filmami Dragonfly, The Ladies Man, Galaxy Quest, Brokedown Palace i Spacer w chmurach. Kevin Tent (montażysta) Kevin pracował do niedawna nad filmem Bezdroża, już czwartym montowanym przez niego filmem reżysera i scenarzysty Alexandra Payne’a. Za ten film Tent nominowany był do nagrody A.C.E.. Nominację do tej nagrody otrzymał już wcześniej za montaż filmów Schmidt i Election. Po raz pierwszy pracował z Paynem na planie jego pierwszego filmu, Citizen Ruth, z udziałem Laury Dern. Premiera filmu miała miejsce w 1997 roku podczas festiwalu filmowego w Sundance. Tent latem 2004 roku zmontował psychologiczny thriller The Clearing z udziałem Roberta Redforda, Helen Mirren i Willema Dafoe. Wraz z reżyserem Tedem Demmem pracował wcześniej nad filmem Blow, w którym udział wzięli Johnny Depp i Penelope Cruz, a z Jimem Mangoldem nad filmem Przerwana lekcja muzyki, z udziałem Winony Ryder i nagrodzonej Oskarem dla najlepszej aktorki drugoplanowej Angelinu Jolie. Inne zmontowane przez niego filmy to Homage (premiera w roku 1996 na festiwalu filmowym w Sundance Festival), Guncrazy, wyreżyserowany przez Tamrę Davis i Since You’ve Been Gone, w reżyserii Davida Schwimmera. Kariera Tenta rozpoczęła się w firmie New Horizons Studio, gdzie zmontował niezliczone klasyki takie jak Not of This Earth i Hollywood Blvd. II. Jego dziełem jest także montaż filmu Frankenhooker. Kym Barrett (projektantka kostiumów) Kym Barrett jest autorką jednego z najbardziej wpływowych stuli ostatnich lat. Jej projekty wykorzystane w trylogii Matrix zwróciły na nią uwagę całego świata mody. Kostiumy noszone przez Keanu Reevesa i Carrie-Ann Moss przeszły już do historii kina. Już od kilku lat kostiumy Kym Barrett są wyraźnie rozpoznawalne, mają własny styl. Inni projektanci czerpią z nich inspirację. Pracowała wcześniej nad kostiumami dla Leonarda DiCaprio i Clair Danes w nowatorskiej adaptacji Romea i Julii w reżyserii Baza Luhrmanna. Kym Barrett zaprojektowała także kostiumy do filmu Gothika, w reżyserii Mathieu Kassovitza, z udziałem Halle Barry. Była także projektantką kostiumów podczas realizacji filmu Twins’ From Hell, z udziałem Johnny’ego Deppa i Heather Graham, to samo stanowisko zajmowała podczas realizacji filmu Złoto pustyni. Zakończyła właśnie pracę na planie filmu Rumor Has It, w którym występują Jennifer Aniston, Shirley MacLaine i Mark Ruffalo. Reżyserem filmu jest Rob Reiner. Barrett pracuje obecnie na planie filmu The Watchmen wytwórni Paramount. Nie wydaje się, by wpływ, jaki Kym Barrett wywiera ostatnio na innych projektantów, miał osłabnąć w przewidywalnej przyszłości. David Newman (kompozytor) David Newman pochodzi z rodziny o silnych tradycjach muzycznych. Jest kuzynem Randy’ego Newmana, synem Alfreda Newmana, bratem Thomasa Newmana — którzy na stałe zapisali się w historii amerykańskiej kinematografii. Newman był nominowany do Oskara za ścieżkę dźwiękową do filmu Anastasia. Jest autorem muzyki do filmów takich jak Kot, Małolaty u taty, Jak stracić chłopaka w 10 dni, Gruby i chudszy, Scooby-Doo, Scooby-Doo 2: Potwory na gigancie, Co za życie, Epoka lodowcowa, Afera naszyjnikowa, Dr Doolittle 2, Heathers, Miesiąc miodowy w Las Vegas i – ostatnio - Are We There Yet? z udziałem Ice’a Cube’a. Newman od dawna współpracuje z reżyserem i aktorem Dannym DeVito, napisał muzykę do filmów Starsza pani musi zniknąć, Smoochy, Matilda, Hoffa, Wojna państwa Rose i Throw Momma From the Train, jak również do mającego wejść wkrótce na ekrany filmu I Married a Witch.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.