Oto cała fabuła.

Główny bohater - pracownik naukowy uniwersytetu - ma oprowadzić po Krakowie szwedzkiego kolegę po fachu. Okazuje się, że Szwed nie ma jednak ochoty wysłuchiwać nudnych historyjek na temat zabytków Krakowa, woli iść na dziwki. Główny bohater, starając się spełnić jego zachciankę, zamiast zapłacić jakiejś prostytutce (które nieraz przewijają się przez plan filmu) woli obdzwaniać swoje byłe kochanki sprzed wielu lat, żeby do którejś się wprosić. Jedna go olewa, do pozostałych w ogóle się nie dodzwania. Po każdej nieudanej próbie zbiera mu się na smętne wspomnienia chwil spędzonych z każdą z nich. Między kolejnymi telefonami chodzi ze Szwedem do baru na łyk koniaku albo piwa. Wreszcie udaje mu się odwiedzić jedną z "byłych" i z przerażeniem zauważa, że fajna laska z jego wspomnień z biegiem lat zmieniła się w stare, aseksualne babsko.

To tyle jeśli chodzi o fabułę. Prawda że arcydzieło?

Nawet Stuhr, którego normalnie bardzo lubię, był w tym "dziele" nie do zniesienia. Przez cały film wypowiedział zaledwie kilka normalnych zdań, reszta to jakiś nadęty, pseudointelektualny bełkot, od którego zbierało się na wymioty nie tylko mnie, ale nawet jednej z byłych kochanek głównego bohatera, która musiała regularnie przerywać jego wywody krótkim, stanowczym "nie p.i.e.r.d.o.l" (forumowa cenzura nie pozwala mi normalnie zacytować fragmentu dialogu z tego genialnego filmu).

Druga postać, z którą się utożsamiam, to Szwed, który w czasie wizyty u wspomnianej niegdyś fajnej laski,
a obecnie odpychającej starszej baby stwierdził, że "ma dość". Dokładnie w tym samym czasie ja też miałem już dość tego filmu i na całe szczęście niedługo potem rzeczywiście się skończył. Swoją drogą szczerze się dziwię,
że jakiemuś obcokrajowcowi chciało się lecieć za granicę, żeby wystąpić w takiej chale.

Ubodło mnie jeszcze jedno. Dlaczego pozwalamy na to, żeby w polskich filmach kwestie
po angielsku wypowiadali aktorzy, którzy kaleczą ten język tak bardzo jak Stuhr? Jak na złość
w filmie pada całkiem sporo zdań po angielsku (w tym języku główny bohater porozumiewa się ze Szwedem)
i niestety brzmi to tak, jakby Stuhr nawet nie próbował angielskiej wymowy, tylko recytował wszystko dokładnie tak, jakby mówił po polsku (angielskie "r" dokładnie takie jak polskie "r" itp.). Nic dziwnego, że po czymś takim Amerykanie uważają, że nikt w naszym kraju nie zna angielskiego i nieliczni Polacy, którym uda się w Hollywood wyżebrać jakąś epizodyczną rólkę, grają tam albo Polaków, albo Rosjan.

Co prawda nie można tu zwalać całej winy na Stuhra, ponieważ film jest oparty na książce Pilcha (której nie czytałem), ale jeśli stanowi ona arcydzieło literatury w równym stopniu co ten film stanowi arcydzieło kinematografii (a zapewne tak jest), to może lepiej było w ogóle nie kręcić filmu na jej podstawie.

Czekam teraz z niecierpliwością na zarzuty, że jestem za głupi, żeby dostrzec "głębię" tego filmu i liczę na wskazanie w którym miejscu powinienem ją zauważyć. Na jednej z konkurencyjnych stron filmowych można nawet wyczytać, że "znawcy" doszukują się analogii między "Spisem cudzołożnic" a filmami Jarmusha. To by się akurat zgadzało - jego osławiony film "Kawa i papierosy", poza dwiema-trzema scenkami, jest jeszcze gorszym gównem od reżyserskiego debiutu Stuhra.

Wiem jedno: gdyby pod takim filmem albo książką podpisał się jakiś nikomu nieznany debiutant bez wyrobionej renomy, z miejsca zostałby wygwizdany przez krytyków i nie próbujcie mi wmówić, że byłoby inaczej. Film broni się tylko tym, że jego reżyserem jest Stuhr, a autorem jego książkowego pierwowzoru jest Pilch (na zasadzie "Słowacki wielkim poetą był"). Dzięki tym dwóm nazwiskom coś, co normalnie z miejsca zostałoby zmieszane z błotem, jest "awangardowym dziełem".