Muszę przyznać że idąc na ten film kompletnie nie wiedziałem czego się spodziewać. Wiedziałem że nie będzie to typowa „biografia” i ze wydarzenia przedstawione w filmie właściwie nie miały miejsca ale byłem ciekaw co zaserwują nam twórcy. Całość pozytywnie mnie zaskoczyła i film mnie „zahipnotyzował”. Są tu momenty które lekko irytowały, jest balansowanie na cienkiej granicy kiczu ale jest znacznie więcej plusów. Podobał mi się ten ciężki, nieco baśniowy klimat, podobało mi się to jak wszystko zostało nakręcone. „Spencer” to portret psychologiczny Księżnej, wiele scen rozgrywa się w głowie Diany i momentami nie wiemy co jest fikcją a co rzeczywistością. Można nawet spokojnie przyznać że jest to thriller psychologiczny o Dianie będącej na granicy obłędu. Ktoś z recenzentów trafnie stwierdził że jest to film w stylu Polańskiego. Świetna jest także muzyka która jeszcze bardziej podkreśla „gęstą atmosferę”. Od strony wizualnej majstersztyk. I wreszcie Kristen Stewart w roli głównej. To ona ciągnie cały film. Zatwardziali antyfani aktorki zapewne przyczepią się że po raz kolejny uraczyła nas dziwnymi minami i grymasami. Ale w tym przypadku idealnie wpasowała się w konwencje i naprawdę wspaniale się Ją ogląda (przyjemnie słucha się także jej brytyjskiego akcentu). Muszę przyznać że do niedawna uważałem Kristen za nijaką i bez powabu, totalnie aseksualną. Napewno nie należałem do Jej fanów. Tutaj natomiast jest mega kobieca i film zmienił moje postrzeganie Jej osoby. Jak ona się porusza! Bardzo pozytywne zaskoczenie. Napewno jeszcze kiedyś wrócę do tego filmu.