Zawód, niestety. Po Coppoli obiecywałem sobie znacznie więcej, tymczasem przez cały film uderza ona co rusz w najbardziej banalne tony. Znudzony życiem hollywoodzki gwiazdor zabija czas z przygodnymi partnerkami seksualnymi, opiekuje się córką, jeździ na konferencje prasowe. Zamiast jednak autentycznej pustki i degrengolady człowieka, który zgubił sens, otrzymujemy letni ton i wyświechtane frazesy. Bronią się poszczególne, bardziej pomysłowe sceny, jak przerażająco-śmieszna gala rozdania włoskich nagród (ten sam kicz i wiocha co w Polsce) czy sesja fotograficzna, podczas której bohater musi stać obok swojej partnerki na małym podeście (ach, te gwiazdy-kurduple, zawsze mają pod górkę, wiecznie się z nich nabijają). Niezłe jest także aktorstwo - Dorff wprawdzie nigdy do szczególnie utalentowanych nie należał, ale tu pasuje jak ulał, towarzysząca mu Elle Fanning to już zadatek na spory talent. Szkoda, że tylko tyle, bo temat, choć do świeżych nie należy, jest nośny i można było go znacznie lepiej wykorzystać. Ogólnie: to taka uboższa wersja "Między słowami". A za finał odejmuję jedną gwiazdkę (mimo wszystko do końca łudziłem się, że Zofija czymś mnie jeszcze poruszy) - czegoś tak pretensjonalnego i fałszywie brzmiącego naprawdę się nie spodziewałem. Widać Coppola na zakończenie już kompletnie pomysłu nie miała.