Spoilery
Nowy film Sofie Coppoli, Somewhere, po raz kolejny opowiada o zagubieniu. Takim "zagubieńcem" będzie tutaj hollywoodzki aktor Johnny Marco. Już pierwsza scena filmu, pokazująca jego bezsensowną jazdę dookoła, ma pokazać, że jego życie to właśnie błędne koło, zmierzające donikąd. Przez cały film reżyserka będzie to starannie ukazywać, poprzez długie sceny (trwające parę minut), w których bohater będzie siedział na kanapie i pił piwo, czy też patrzył się na striptizerki, albo właśnie jeździł samochodem. Oczywiście nie zabraknie też imprez, tyle że właśnie i w nich Johnny nie będzie czuł się najlepiej; jego kontakty z ludźmi ograniczą się do Hi oraz How are you?, albo ostatecznie do przypadkowego mniej lub bardziej seksu.
Wszystko będzie się powoli zmieniało, gdy w jego życiu pojawi się jego 11-letnia córka Clio, której nb. za dobrze nie zna (nie wie np. że od 3 lat uczy się jazdy figurowej na łyżwach). Oczywiście spędzi z nią kilka dobrych chwil etc. Jednak rozstając się z nią (wyjeżdża na obóz) nie będzie wstanie wyrazić skruchy (z powodu jego nieobecności w jej życiu) przed nią, a potrafi to zrobić tylko wtedy, gdy jego słowa zagłuszy helikopter.
Na koniec bohater dostąpi samoświadomości i zda sobie sprawę, że jest niczym. W ostatniej scenie Johnny również jedzie autem, ale już nie w koło, w końcu staje gdzieś na pustyni i idzie somewhere...
Wydaje się, że film ma również znaczenie uniwersalne, pokazujące pustkę i rutynę dnia codziennego, które to prowadzą do zagubienia. I to najbardziej rzuca się w oczy w "poetyce" tego filmu. Nuda i pustka są tak dobitnie pokazane, że sami czujemy się znudzeni.