W ludziach budziła się agresja kiedy byli już na totalnej rozpaczy i załamaniu (tytułowy smutek) - poddawali się. Stąd łzy przed momentem przemiany. Główna bohaterka tak długo była normalna, bo trzymała się nadziei na powrót swojego chłopaka, ale pod koniec, tuż przed helikopterem zaczyna śmiać się, jakby już się zaraziła od niego. Stąd interpretacja, że wirus było tylko tłem/metaforą dla większego problemu - reakcji na znieczulicę społeczną, niemożność dalszego patrzenia i doświadczania zła. Reakcja brutalna, bo samemu zostawało się katem, żeby nie musieć być już dłużej obserwatorem lub ofiarą. Warto zauważyć, w których momentach bohaterowie "zarażali się" - część w trakcie g*ałtów, inni od razu w reakcji na obrazy przemocy, ale np. też w trakcie przemowy z prezydentem - typ wyraźnie widział, jak bardzo są w beznadziejnej sytuacji i nie ma nadziei, że mu się udzieliło. Albo scena, jak część ludzi filmuje akty przemocy, co wywołuje przemianę w jednym z bohaterów, który wcześniej nadawał na "zepsute" społeczeństwo. W scenie, gdzie główny walczy z przemianą, to trochę ma jeszcze pewnie resztki woli, żeby ratować swoją dziewczynę, ale ostatecznie poddaje się smutkowi.

Bardzo dobry film. Rozmowa z doktorem w zestawieniu z ostatnią sceną konfrontacji głównych bohaterów, gdzie wiemy, że tak naprawdę ten gościu wciąż może czuć pod tą agresją miłość i poczucie winy, ale poddaje się "wirusowi" miażdży.